You are here

Home » Content

Îtalyan-Girit Dini Resimleri ve Bizans-Paleolog Mirası

The Italo-Cretan Religious Painting and The Byzantine-Palaeologan Legacy

Journal Name:

  • Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi

Publication Year:

  • 2008

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
This paper introduces examples of late- and post-Byzantine icon painting, while focusing on the style of the so-called Italo-Cretan school. The last phase of the Byzantine painting is a period of novelties both in style and in iconography. It differs from the Comnenian painting of the twelfth and thirteenth centuries. New iconographical types appear mainly of Christ as the High Priest, the Virgin Mary as Zoodochos Pege; and the Unfading Rose and/or the Winged Image of St. John the Baptist as the Angel of Wilderness, etc. The masters of the Italo-Cretan school, which was founded on the island of Crete by the end of the fourteenth century, elaborated these iconographies and stylistic elements of the late-Byzantine period. The school remained active for about three hundred years and it represented the last of the centralized artistic movements in the Byzantine and/or Greek-Orthodox painting. Cretan school took its basic artistic inspirations not only from the Palaeologan painting but also from the printed material which was widely circulated at that time, and covered basically the engravings and paintings of the Italian Renaissance as well as of the Mannerist artists such as Marcantonio Raimondi, Giovanni Bellini. Consequently, the school acquired its own artistic means. Among others, the works are considered to be the final stage achieved in the Byzantine painting with artistic as well as some market value. The Greek-Orthodox monasteries carried out large-scale renovation- and restoration programs and in order to pursue these vast projects, the artists of the Cretan school were commissioned. Later, in the seventeenth and the eigtenteenth centuries, the importance of regional and local centers and the wandering painters increased. Illustrative examples of the Italo-Cretan school are also found in the archaeological museums in Turkey in the cities of Antalya, Tokat and Sinop.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Makale geç Bizans ve Bizans sonrası dönemlere ait Yunan-Ortodoks resim sanatı örneklerini ele almaktadır. Bu çerçevede ondördüncü yüzyılın sonunda Girit adasında ortaya çıkmış olan Îtalyan-Yunan resim okuluna odaklanılmıştır. Bizans resminin son döneminde üslup ve ikonografide yenilikler göze çarpmaktadır. Özellikle îsa "Baş Papaz", Meryem "Hayat Pınarı", "Solmayan Gül" ve "Çöl Meleği" olarak Kanatlı Vaftizci Yahya imgeleri, tasvirleri karşımıza çıkmaktadır. Girit Okulu devraldığı Palaeolog mirası devam ettirmiş ve geliştirmiş, öte yandan kısa süre içinde kendi resim üslubunu yaratmıştır. Okulun etkisi yaklaşık üç yüzyıl devam edip, onyedinci yüzyıla kadar sürmüştür. Resim anlayışı, üslupsal ve ikonografik özellikleri dikkate alındığı takdirde Yunan-Ortodoks resim sanatının ulaştığı nihai nokta olarak değerlendirilmektedir. Okulun önemli sanatçılarının Yunan-Ortodoks manastır restorasyon ve yenileme projelerinde de görevlendirildiklerini görmekteyiz. Bu büyük ölçekli projelerde sadece duvar resmi, fresk değil aynı zamanda ikonostaslarda yer alan ahşap panelleri de oluşturmuşlardır. Girit Okulu eserleri resme ait, üslup özelliklerinin yanı sıra ekonomik, pazar değerleri ile de öne çıkmaktadırlar. Onyedinci yüzyılda itibaren bölgesel ve yerel merkezler ile küçük atölyelerin ve gezgin ressamların artan etkisi gözlenmektedir. Türkiye'de arkeoloji müzelerinde, özellikle Antalya, Tokat ve Sinop müzelerinde, Girit okulunun üslupsal etkisi altında yapılmış ve özellikle Michael Damaskenos gibi okulun önemli sanatçılarının ikonografilerini yansıtan değerli örneklere rastlanmaktadır.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-italyan-girit-dini-resimleri-bizans-paleolog-mirasi.pdf
  • 1
267-279
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Baltoyianni, C. H. (1994). Icons of mother of god in the incarnation and the passion. Athens: Adam Editions.
Chatzidakis, M. (1962). Icones de saint-Georges des grecs et de la collection de l'institut. Venice. Chatzidakis, M. (1969/70). Recherches sur le peintre Theophane le Cretois, in: DOP 22-23 (1969/70) 311-52.
Chatzidakis, M. (1993). Icons of the Cretan school (From Candia to Moscow and St. Petersburg). Herakleion.
Chatzidakis, N. (1993). From Candia to Venice. Greek Icons in Italy, 15th and 16th Centuries.
Athens: Foundation for Hellenic culture. Clogg, R. (1992). A Concise history of Greece. Cambridge University Press. Cormack, R. (1997). Painting the soul, Icons, death masks, and shrouds. London: Reaktion Books Ltd. Demus, O. (1958). Die Entstehung des Palâologanstils in der Malerei, in: Berichte zum XI.
Internationale byzantinischen Kongress. München. Demus, O. (1960). Die Byzantinischen Mosaikikonen I. Die grossformatigen ikonen. Wien: Verlag
der österneichischen Akademic der wissenschaften. Exhibition Catalogue. (1987). From Byzantium to El Greco. Greek Frescoes and Icons. London:
Royal Academy of Arts. Exhibition Catalogue. (1998). Rothemund, B. (1985). Handbuch der Ikonenkunst I. München. Exhibition Catalogue. (2004). Byzantium. Faith and power (1264-1557). New York. Gouma-Peterson, Th. (1991). The Icon as a Cultural Presence after 1453, in: J. J. Yiannis (Ed.):
The Byzantine tradition after the fall of Constantinople. Charlottesville and London:
University Press of Virginia. Lazarev, V. (1995). Studies in Byzantine painting. London.
Museum Catalogue. (1998). Icons of the Byzantine museum of Athens. Athens. Tourta, A. (1991). The Churches of Agios Nikolaos at Vitsa and Agios Minas at Monodendri. A
Study of Linopedi Painters. Athens. Underwood, P. A. (1966). The Kariye Djami (4 Vol.). New York: Bollingen Foundation. Weitzmann, K. (1978). Die Ikone: 6. bis 14. Jahrhundert. München: Prestel.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com