YEREL YÖNETİMLERİN BÜYÜKLÜĞÜ ÜZERİNE BİR DENEME

Maliye teorisi yazınında kamu harcamalarının seyri üzerine birçok tez ileri sürülmüştür. Bunlar arasında en çok sözü edilenler Wagner hipotezi (1890) ve Paecock-Wiseman'in tezidir (1967). Wagner hipotezi kamu harca-malarının ekonomik ve sosyal gelişmeye bağlı olarak arttığını öne sürmekte-dir. Buna göre, kamu harcamalarının artış hızı sanayileşmenin ilk dönemle-rinde millî gelirin artış hızından daha yüksektir, ancak daha sonraki dönem-lerde azalan bir seyir izler. Paecock-Wiseman ise, kamu harcamalarının Wa-gner'in ileri sürdüğü kadar uzun dönemli bir seyir izlemediğini, birbirini ta-kibeden dönemlerde sıçramalar göstererek arttığını ileri sürmüşlerdir. Sa-vaşlar veya iç toplumsal çalkantıların olduğu dönemlerde belirli artışlar gös-teren kamusal harcamalar, daha sonra yeniden eski düzeyine dönmemekte ve bu artış, zaman içinde sıçramalar halinde devam etmektedir. Bugün, Wa¬gner hipotezi üzerinden yüzyıl geçmiş ve tartışmaların odak noktası önemli ölçüde değişmiştir. Günümüzde, asıl önemli olan husus kamu kesiminin büyüklüğünden ziyade kamu hizmetlerinin optimal üretim birimleri tarafından sunuimasıdır. Sözkonusu üretim birimleri teorik düzeyde çeşitli şekillerde modelleştiril-mişlerdir. Bunlar içinde en çok kabul gören Tiebout (1956)'un birbirleriyle rekabet eden yerel yönetim birimleri modeli olmuştur.