End of an Era: A Posthumanist Critique of Anthropocentrism
Journal Name:
- Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi
Keywords (Original Language):
| Author Name | University of Author | Faculty of Author |
|---|---|---|
Abstract (2. Language):
This article analyses the British director Yousif Al-Khalifa’s short animation End of an Era (2012) through a
posthumanist lens. It opens with the argument that posthumanism is intrinsically disanthropocentric and that it can
be considered the most recent ecological paradigm in cultural studies. Then, it briefly builds analogies between
the animated film genre and posthumanism. Considering animations as viable tools to portray the posthumanist
discourse, in which the human and the nonhuman are horizontally aligned, the article examines how Al-Khalifa’s
environmentally oriented messages fit into the scope of posthumanism. As posthumanism is inherently ecological,
the primary message of the film echoes posthumanist theories. Darkly comic and ecologically aware, End of an
Era presents a dystopian sense of posthumanism, which signals the end of humanity as we know it. As many
theoretical formulations of posthumanism object to viewing the posthuman as the demise of the human, this might seem self-conflicting at first glance. However, the animation deliberately employs the idea of a new world where
the human species no longer resides. By this, Al-Khalifa aims to underline the fact that the end of the human
is openly related to the end of the other species. Hence, the film mainly dissolves the perspective that views
humans ontologically and psychoanalytically distinct from nonhumans. End of an Era presents a world without
humans, but does so in order to dethrone and decentralise the human, and to problematise anthropocentrism. By
replacing humans with cockroaches, the animation questions the so-called human qualities as rationality, sentience,
linguistic capacity, bipedalism, cultural production, and senses of pleasure and fear. Reversing the case of the
human versus the dinosaur in Jurassic Park (1993) as the cockroach versus the human, End of an Era stands as
the foremost example of a posthumanist frame-tale.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Bu makale İngiliz yönetmen Yousif Al-Khalifa’nın kısa çizgi filmi End of an Era (2012)’yı insan-ötesi kuramcılık
merkezinde incelemektedir. İnsan-ötesi kuramcılığın özünde insanı merkezden uzaklaştıran bir yapıya sahip
olduğu ve bu kuramcılığın, kültürel araştırmalar alanındaki en yeni ekolojik paradigma olduğu savıyla başlayan
makale, daha sonra çizgi film türü ile insan-ötesi kuramcılık arasında bağıntı kurmaktadır. Çizgi filmleri, insan-ötesi
söylemleri betimlemek için çok uygun araçlar olarak gören bu çalışma, hem insan-ötesi kuramcılıkta hem de çizgi
filmlerde insanın ve insandışı varlıkların denk olarak görüldüğüne dikkat çekmekte, Al-Khalifa’nın çizgi filminin
insan-ötesi kuramcılık kapsamına nasıl girdiğini analiz etmektedir. İnsan-ötesi kuramcılığın kendiliğinden ekolojik
mesajlar taşıması nedeniyle, filmin ana mesajı insan-ötesi kuramlarla bağdaşmaktadır. Karanlık bir mizah tonuna
ve ekolojik farkındalığa sahip olan End of an Era insan-ötesi kuramcılığın distopik bir boyutunu sunmaktadır.
Bu boyut, bildiğimiz anlamıyla insanlığın sonu anlamına gelmektedir. İnsan-ötesi kuramlardan pek çoğunun bu
kuramlar bütününü insanın sonu olarak görmekten kaçınmasının bir sonucu olarak, bu durum ilk bakışta tezat
oluşturuyor gibi görünmektedir. Ancak, bu çizgi film insan türünün yaşamadığı bir dünya örneğini bilinçli olarak
kullanmaktadır. Bu yolla, Al-Khalifa insan türünün sonunun diğer türlerin sonuyla birebir bağlantılı olduğunun
altını çizmektedir. Dolayısıyla, film temelde insanı insan dışı varlıklardan ontolojik ve psikoanalitik olarak ayrı
düşünen görüşlere karşı çıkmaktadır. End of an Era insansız bir dünyayı gözler önüne sermekte, ancak bunu insanmerkezcilik
sorunsalını irdelemek, insanı merkezden ve sözde tahtından uzaklaştırmak amacıyla yapmaktadır.
İnsanların yerine hamamböceklerini koyarak, bu çizgi film insanlara atfedilen akıl yürütme, hissiyat, dil kabiliyeti,
iki ayaklılık, kültürel üretim gibi özellikler ile zevk ve korku gibi duyguları sorgulamaktadır. Jurassic Park (1993)
filmindeki insan-dinozor karşıtlığının yerine hamamböceği-insan karşıtlığını koyarak durumu tersine çeviren End
of an Era, insan-ötesi kuramcılıktan beslenen bir çerçeve öyküdür ve bu anlamda önem arz eden bir örnektir.
- 1