You are here

Home » Content

YAKIN İLİŞKİLERDE ŞİDDET SORUMLULUĞU ÖLÇEĞİ TÜRKÇE FORMUNUN GEÇERLİK VE GÜVENİRLİĞİ

THE RELIABILITY AND VALIDITY OF THE TURKISH VERSION OF THE INTIMATE VIOLENCE RESPONSIBILITY SCALE

Journal Name:

  • Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi

Publication Year:

  • 2012

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of Author
Abstract (2. Language): 
The aim of this study is to examine the validity and reliability of the Turkish version of the Intimate Violence Responsibility Scale (IVRS; Yun & Vonk, 2011). The sample of this study consisted of 548 high school students. The results of confirmatory factor analysis demonstrated that the twenty items loaded on four factors (minimization, violence recognition, partner blaming, and distal blaming) and the four-dimensional model was well fit (x²=498.81, df=158, p=0.00000, RMSEA=.063, CFI=.90, IFI=.90, GFI=.92, SRMR=.072). Factor loadings ranged from .31 to .86. The internal consistency reliability coefficients of the four subscales were .71, .58, .77, and .64, respectively and the corrected item-total correlations ranged from .26 to .68. Also the four weeks interval test re-test reliability coefficients were found as .81 for the overall scale and .81, .83, .80, and .64, for four subscales, respectively. Overall findings demonstrated that this scale had high validity and reliability scores
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Bu çalışmanın amacı Yakın İlişkilerde Şiddet Sorumluluğu Ölçeği’ni (Yun & Vonk, 2011) Türkçeye uyarlamak ve ölçeğin geçerlik ve güvenirliğini incelemektir. Çalışma 327’si kız, 221’i erkek toplam 548 üniversite öğrencisi üzerinde yürütülmüştür. Doğrulayıcı faktör analizinde dört boyutlu modelin (minimize etme, şiddeti kabul etme, partneri suçlama, dışsal faktörleri suçlama) iyi uyum verdiği görülmüştür (x²=498.81, sd=158, p=.00000, RMSEA=.063, CFI=.90, IFI=.90, GFI=.92, SRMR=.072). Maddelerin faktör yükleri .31 ile .86 arasında sıralanmaktadır. Ölçeğin iç tutarlılık güvenirlik katsayıları dört alt ölçek için sırasıyla .71, .58, .77 ve .64’tür. Ölçeğin düzeltilmiş madde toplam korelasyonlarının .26 ile .68 arasında sıralandığı görülmektedir. Ölçeğin dört hafta arayla elde edilen test-tekrar test güvenirlik katsayıları ise ölçeğin bütünü için .81, dört alt ölçek için sırasıyla .81, .83, .80 ve .64 olarak bulunmuştur. Bu sonuçlar, Yakın İlişkilerde Şiddet Sorumluluğu Ölçeği Türkçe formunun geçerli ve güvenilir bir ölçme aracı olarak kullanılabileceğini göstermektedir
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-yakin-iliskilerde-siddet-sorumlulugu-olcegi-turkce-formunun-gecerlik-guvenirligi.pdf
  • 2
175
184
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Adams, D., & McCormick, K. (1982). Men unlearning violence: A group
approachbased on the collective model. In M. Roy (Ed), The abusive partner(s. 170-
197). New York, NY: Van Nostrand Reinhold.
Adams, D. & Penn, P. (1981). Men in groups: The socialization and
resocialization of men who batter. Paper presented at the annual meeting of the
American Orthopsychiatric Association, Toronto, Ontario.
Bancroft, L. (2002). Why does he do that? Inside the minds of angry and
controlling men. New York, NY: The Berkeley Publishing Group.
Bandura, A. (1977). Social learning theory. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
Budak, S. (2000). Psikoloji sözlüğü. Ankara: Bilim ve Sanat Yayınları.
YAKIN İLİŞKİLERDE ŞİDDET SORUMLULUĞU ÖLÇEĞİ TÜRKÇE…..
183
Büyüköztürk, Ş. 2007. Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı (8. Baskı). Ankara:
Pegem Yayıncılık.
Goldstein, A. P.,Glick, B., &Gibbs, J. C. (1998). Aggressionreplacementtraining:
A comprehensiveinterventionforaggressiveyouth(Rev. ed.).Champaign,
IL: ResearchPress.
Duttan, D. (1986). Wife assaulter’s explanations for assult: the neutralization of
self punishment. Canadian Journal of Behavioral Science, 18, 381-390.
Dünya Şiddet ve Sağlık Raporu: Özet (2002). Genova: World
HealthOrganization
Edleson, J. L., & Tolman, R. M. (1992). Intervention for men who batter: an
ecological approach. Newbury Park, CA: SAGE.
Henning, K., & Holdford, R. (2006). Minimization, denial, and victim blaming
by batterers: How much does the truth matter? Criminal Justice and Behavior, 33, 110-
130.
Ireland, T. O., & Smith, C. A. (2009). Living in a partner-violant families:
developmental links to antisocial behavior and relationship violence. Journal of Youth
Adolesence, 38, 323-369.
Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü (2009).Türkiye’de Kadına Yönelik Aile İçi
Şiddet. Ankara.
Kaur, G., & Herbert, L. (2005). Recognizing and intervening in IPV. Cleveland
Clinic Journal of Medicine, 72(5), 406-409.
Malik, S., Sorenson, S., & Aneshensel, C. (1997). Community and dating
violence among adolescents: Perpetration and victimization. Adolescent Health, 21,
291-302.
Meit, S. S, Fitzpatrick, K. M, & Selby, J. B. (2007). Domestic violence: Intimate
partner violence. Textbook of family medicine, 7. Baskı, Rakel RE (Ed), Philadelphia,
Saunders, Elsevier, s.47-67.
Malley-Morrison, K., & Hines, D. A. (2004). Family violence in a cultural
perspective: defining, understanding, and combating abuse. Thousand Oaks, CA:
SAGE.
Miles, A. (2002). Holding Christian men accountable for abusing women. In J.
N. Pling & C. C. Neuger (Eds.), Men work in preventing violence against women (s.
101-118). New York, NY: Haworth Pastoral press.
Pence, E., & Paymar, M. (1993). Education groups for men who batter. The
duluth model. New York: Springer.
Ramirez Hernandez, A. (2002). CECEVIM-Stopping Male Violence in the
Latino Home. In E. Aldarondo, and Mederos, F. (Eds.), Programs for men who batter:
Intervention and prevention strategies in a diverse society (s. 12/1-12/30). Kingston,
NJ: Civic Research Institute.
Scott, K. L., & Straus, M. (2007). Denial, minimization, partner blaming, and
intimate aggression in dating partners. Journal of Interpersonal Violence, 22, 851-871.
Ahmet AKIN / Mahir GÜLŞEN / Serap AŞUT / Mehmet AKÇA
184
Smith, J. P., & Williams, J.G. (1992). From abusive household to dating
violence. Journal of Family Violence, 7(2), 153-165.
Tezbaşaran, A. A. (1996). Likert tipi ölçek geliştirme kılavuzu. Ankara: Türk
Psikologlar Derneği Yayınları.
Xu, X., Zhu, F., O’Campo, P., Koenig, M. A., Mock, V., & Campel, J. (2005).
Prevalance of and risk factors for intimate partner violence in China. American Journal
of Public Health, 95,78.
Yıldırım, A. (1998). Sıradan Şiddet: Kadına ve çocuğa yönelik şiddetin toplumsal
kaynakları. İstanbul: Boyut Kitapları.
Yun, S. H., & Vonk, M. E. (2011). Development and initial validation of the
intimate violence responsibility scale. Research on Social Work Practice, 21(5), 562-
571.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com