You are here

Home » Content

Ekolojide Akılcılık Eleştirisinin Eleştirisi

A Criticism of the Criticism of Rationalism in Ecology

Journal Name:

  • Beytulhikme An International Journal of Philosophy

Publication Year:

  • 2017

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
One of the most important criticisms in the philosophy of ecology debates is the criticism directed towards anthropocentricism and rationalism. There are different kinds of rationalist approaches. But we can say that the rationalist approach that is subject to criti-cism, when we think from the point of view of ecological debates, is the one that grounds anthropocentricism in modern thought. While evaluating these criticisms, it is important for us to bear in mind the differences and resemblances between various rational approaches. In some of these criticism, we find some tendencies such as ontological negation of reason or modern human (being) as the condition of an ecological existence. Criticisms towards anthropocentrism and ration-alism in ecological debates have legitimate aspects but how kind of ra-tionalism is supported by modern thought has to be understood. The aim of this paper is to try to differentiate between rationalism which has ecological essence and the one that has not it. Because, if the phil-osophical underpinnings concerning the construction of the way of ecological existence are to be investigated, it will be seen that it’s one of the sine qua non dimensions will be the reason (eco-reason) again.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Ekoloji felsefesi tartışmalarında öne çıkan eleştirilerden birisi de insanmerkezciliğe ve akılcılığa dönük eleştiriler olmuştur. Kuşkusuz akılcılık denilince farklı tarzlarda birçok akılcı yaklaşım ele alınabilir. Ne var ki ekolojik tartışmalar açısından baktığımızda eleştiriye konu olan akılcılığın bilhassa modern düşünce ile birlikte ortaya çıkan ve bir bakıma insanmerkezciliğin de dayanaklarını oluşturan akılcılık olduğu söylenebilir. Bu eleştirileri değerlendirirken ise akılcı yaklaşımlar ara-sındaki ayrımların ve benzerliklerin göz önünde tutulması önemli gö-züküyor. Zira bu yöndeki kimi eleştirilerde ekolojik bir varoluşun ko-şulu için aklın ya da modern insanın ontolojik olarak olumsuzlanmasına değin varabilen eğilimlere rastlanabiliyor. Ekolojik tartışmalarda in-sanmerkezciliğe ve akılcılığa dönük eleştirilerin oldukça meşru yanları olduğunu teslim etmekle birlikte bu yönde bir akılcılığın felsefede özellikle de modern düşünce ile nasıl desteklendiğinin kavranılması ge-rekiyor. Bununla birlikte ekolojik bir öze sahip olan ve olmayan akılcı-lık arasında ayrım yapma çabası bu yazının amacını oluşturmaktadır. Zira eğer ekolojik bir varoluş tarzının kuruluşuna ilişkin felsefi daya-naklar araştırılacaksa bunun olmazsa olmaz (sina qua non) boyutların-dan birisi kategorik olarak yine akıl (eko-akıl) olacaktır.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-ekolojide-akilcilik-elestirisinin-elestirisi.pdf
  • 1
225
243
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Armaner, T. (2009). Spinoza’da “Doğal Hak” ya da Aklın Doğası. Spinoza Günleri, Teolojik-Politik İnceleme Etrafında. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi.
Bookchin, M. (1996). Toplumsal Ekolojinin Felsefesi / Diyalektik Doğalcılık Üzerine Denemeler (çev. R. G. Öğdül). İstanbul: Kabalcı.
Brun, J. (1997). Stoa Felsefesi (çev. M. Atıcı). İstanbul: İletişim.
Caygill, H. (1995). A Kant Dictionary. Cambridge: Blackwell.
Des Jardins, J. (2006). Çevre Etiği (çev. R. Keleş). Ankara: İmge.
Descartes, R. (1967). Metafizik Düşünceler (çev. M. Karasan). İstanbul: M.E.B.
Descartes, R. (1998). Felsefenin İlkeleri (çev. M. Akın). İstanbul: Say.
B e y t u l h i k m e 7 ( 1 ) 2 0 1 7
B e y t u l h i k m e A n I n t e r n a t i o n a l J o u r n a l o f P h i l o s o p h y
Sevinç Türkmen
242
Descartes, R. (1997). Anlığın Yönetimi İçin Kurallar & İlk Felsefe Üzerine Meditasyon-lar (çev. A. Yardımlı). İstanbul: İdea.
Punset, E. & Margulis, L. (ed.) (2010). Hayat Kitabı (ed. & çev. B. Bengi). İstanbul: NTV.
Hegel, G. W. F. (1991). Mantık Bilimi (çev. A. Yardımlı). İstanbul: İdea.
Light, A. & De Shalit, A. (2003). Moral and Political Reasoning in Environmental Practice. London: MIT.
Kant, I. (1993). Arı Usun Eleştirisi (çev. A. Yardımlı). İstanbul: İdea.
Leibniz, G. (2011). Monadoloji & Metafizik Üzerine Konuşma (çev. A. Altınörs). Ankara: Doğu Batı.
Lucretius (2011). Evrenin Yapısı (çev. T. Uyar & T. Uyar). İstanbul: Norgunk.
Lightand, A. & Rolston, H. (2002). Environmental Ethics. Cambridge: Blackwell.
Spinoza, B. (2008). Teolojik-Politik İnceleme (çev. C. B. Akal & R. Ergün). Ankara: Dost.
Spinoza, B. (2011). Ethica: Geometrik Yöntemle Kanıtlanmış ve Beş Bölüme Ayrılmış Ahlak (çev. Ç. Dürüşken). İstanbul: Kabalcı.
Spinoza, B. (2015). Kısa İnceleme (çev. E. Ayhan). Ankara: Dost.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com