You are here

Anadolu Erken Pliyosen Küçük Memeli Fauna İstifinin Paleoekolojisi

The Paleoecology Of The Continental Early Pliocene Of The Eastern Mediterranean, A Construction Based On Rodents

Journal Name:

Publication Year:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
The composition of the successive rodent assemblages -Maritsa, İğdeli, Babadat, Dinar-Akçaköy, Çalta, Taşova, Ortahca/Tozaklar- from the Early Pliocene (MN14-15) of the Eastern Mediterranean is interpreted in terms of paleoecology with the assumption that the composition of the faunas is independent of geographical influences. A taxon-free method is applied: nine ecological groups have been defined. The relative frequency of the species allocated to these groups in each locality is used as a measure for the climatic parameters - humidity, temperature, seasonality and predictability - of the paleoenvironment. The conclusion is that the assemblage from Çalta represents relatively the driest biotope of our series, and the assemblage from Ortalıca the most humid. The assemblage from Taşova represents the relatively coldest and the one from Maritsa represents the warmest environment. The assemblage from Çalta represents an environment with relatively the highest wet-dry seasonality and the assemblage from Ortalıca with the relatively highest cold-warm seasonality. Moreover, the assemblage from Çalta represents relatively the least and the one from Ortalıca the most predictable environment. The MN15 correlative faunas of Ortalıca and Taşova may suggest that Anatolia was not arid as a whole during this time period but that there was rather a humid climate, in the north
Abstract (Original Language): 
Anadolu Erken Pliyoseninden Maritsa, İğdeli, Babadat, Dinar-Akçaköy, Çalta, Taşova, Ortalıca/Tozaklar lokalitelerinden tanımlanan rodent topluluklarının bileşimi, faunaların coğrafik 29 etkilerden bağımsız oldukları ön görülerek, paleoekolojik açıdan yorumlanmıştır. Bir taxon-free metodu uygulandı: dokuz ekolojik grup tanımlandı. Her bir lokalitede gruplara ayrılan türlerin nispi frekansları paleoortamın iklimsel parametreleri - nemlilik, sıcaklık, mevsimsellik ve geçirgenlik - için bir ölçüt olarak kullanıldı. Çalta'dan elde edilen topluluğun serimizin nispeten en kuru biyotopunu sergilemekte olduğu ve Ortalıca'dan elde edilen topluluğun ise en nemli topluluk olduğu sonuçlarına ulaşılmıştır. Taşova'dan elde edilen topluluk nispeten en soğuk ortamı, Maritsa'dan elde edilen ise en ılıman ortamı yansıtmaktadır. Çalta'dan tanımlanan topluluk nispeten en yüksek-ıslak-kuru mevsimselliği yansıtırken, Ortalıca topluluğu nispeten en yüksek soğuk-ılık mevsimselliği sergilemektedir. Ayrıca, Çalta'dan tanımlanan topluluk nispeten en az geçirgenliğe ve Ortalıca topluluğu ise en yüksek geçirgenliğe sahiptir. Taşova ve Ortalıca faunalarının MN15 korelâsyonu Anadolu'nun bu zaman diliminde tamamıyla kurak olmadığını fakat daha ziyade Kuzeyde oldukça ılık bir iklime sahip olduğunu ortaya çıkarmaktadır.
29-48

REFERENCES

References: 

[1]. F. Suata
Alpaslan
, Anadolu Erken Pliyosen Fauna İstifinin Rodentia ve Lagomorpha (Mammalia) Fosilleri ve Biyokronolojik, Paleobiyoco ğrafik, Paleoekolojik ve Paleoklimatolojik Anlamları, Unpublished thesis, Cumhuriyet University, Sivas-Turkey. 2003, 1-225.
[2]. J. A. van Dam, The Small Mammals From The Upper Miocene Of The Teruel-Alfambra Region (Spain): Paleobiology And Paleoclimatic Reconstructions, Mededelingen van de Faculteit Aardwetenschappen Universitei. 1997, 156: 1-204. [3]. J. A. van Dam, Geographic and temporal patterns in the late Neogene (12-3 Ma) aridification of Europe. The use of small mammals as paleoprecipitation proxies, Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology. 2006, 238:190-218. [4]. A. J. van der Meulen, and R. Daams.Evolution of Early Middle Miocene rodent faunas in relation to long-term palaeoenvironmental changes. Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology. 1992, 93: 227-253.
[5]. N. R. French, D. M. Stoddart and B. Bobek, Patterns of demography in small mammal populations. in F. B. Golley, K. Petrusewicz and L. Ryszkowski eds. Small mammals: their productivity and population dynamics. Cambridge University Press. Cambridge. 1975, 73-102.
[6]. A. J. van der Meulen and H. de Bruijn, The mammals from the Lower Miocene of
Aliveri (Island of Evia, Greece). Part 2. The Gliridae. Proceeidings of the Koninklijke
Nederlandse Academie van Wetenschappe. 1982, B 85: 485-524.
[7]. R. Daams and A. J. van der Meulen, Palaeoenvironmental and palaeoclimatic
interpretation of micromammal faunal successions in the Upper Oligocene and the
Miocene of north central Spain. Paleobiologie Continentale. 1984, 14: 241-257
[8]. G. Storch, Familie Gliridae Thomas, 1897- Schlafer. in Niethammer and Krapp,
1978 eds. Handbuch der Saugetiere Eropas. Akademische Verlagsgesellschaft,
Wiesbaden. 1978, 201-279
[9]. J. A. van Dam, Stephanodonty in fossil murids: a landmark-based morphometric approach. L. F., M. Corti, A. Loy, G. J. P. Naylor, and D. E. Slice, eds. Advances in Morphometrics. 1996, 284: 449-461.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com