You are here

ERZURUM ÖRNEKLEMİNDE ŞEHİR MERKEZİ VE KIRSAL BÖLGEDE YAŞAYAN ANNELERİN ÇOCUKLARININ OYUN VE OYUNCAKLARI HAKKINDAKİ GÖRÜŞLERİNİN İNCELENMESİ

AN ANALYSIS ON THE OPINIONS OF MOTHERS WHO LIVE IN THE CITY CENTER AND THE RURAL AREA ABOUT THEIR CHILDREN’S PLAY AND TOYS: (THE SAMPLE OF ERZURUM)

Journal Name:

Publication Year:

Keywords (Original Language):

Abstract (2. Language): 
Play is accepted as a basic and universal language. Play has an important role in being aware of social roles, identification and unique features, which differentiates them from other others, as giving opportunities to their physical, intellectual, language, pscho-motor and social development. Parents are the prior agents who provide children with play environment. Parents should respect children’s play and prepare an environment which is appropriate for children’s age and developmental level. It is necessary for parents to give importance on their children’s play and toys. Accordingly, the aim of this study is to examine views of parents, who live in city center and rural area in Erzurum, about children’s play and toy preferences. The sample of the study consists of 162 preschoolers mothers who live in city center and 128 preschoolers mothers who live in rural area. As a measurement tool a scale which is developed by researcher was used. Findings were discussed according to parents’ demographic forms. Then, appropriate suggestions were given. As a result of the study, it was found that children who come from rural area spend their time watching TV. On the other hand children with parents who live in city center, spend most of their time with their toys. Parents who live in the rural area allow their children to play in outdoor however; children whose parents live at the city are permitted to go outside with an adult. In addition mothers who live both city and rural area indicated that they play games with their children time to time. Children are given toys by their mothers as an award if they live at the city although mothers who live at the rural area buy toys to their children whenever the children ask for toys.
Abstract (Original Language): 
Oyun tüm çocukların evrensel ve temel dili olarak kabul edilmektedir. Oyun, çocuğun, fiziksel, zihinsel, dil, psikomotor ve sosyal gelişmesine fırsat vererek toplum içindeki sosyal rolünün ve kendini diğer bireylerden ayıran özelliklerin farkına varmasını sağlar. Çocuğa bu oyun ortamını hazırlayan ve sunan kişiler ise öncelikle ebeveynlerdir. Anne babalar çocuğun oynadığı oyunlara ve oyuncaklarına önem vermeli, oyununa saygı göstermeli, çocuğun yaşına ve gelişim düzeyine uygun oyun ortamı ve materyal sağlamalıdır. Bu doğrultuda Erzurum örnekleminde şehir merkezi ve kırsal bölgede yaşayan çocukların oyun ve oyuncak özelliklerinin ebeveyn görüşlerine göre incelenmesi araştırmanın amacını oluşturmuştur. Okul öncesi eğitim kurumuna devam eden şehir merkezinde yaşayan 162 çocuğun annesi ve kırsal bölgede yaşayan 128 çocuğun annesi araştırmanın örneklemini oluşturmuştur. Veri toplama aracı olarak araştırmacılar tarafından geliştirilen anket formu kullanılmıştır. Araştırmanın sonucunda, kırsalda yaşayan çocukların evde daha çok televizyonla, şehir merkezindeki çocukların ise oyuncaklarıyla vakit geçirdikleri, kırsalda yaşayan annelerin çocuklarına dışarıda oyun oynamalarına izin verdikleri, şehir merkezinde yaşayan annelerin ancak bir yetişkinle birlikte çocuklarının dışarı çıkmalarına izin verdikleri bulunmuştur. Ayrıca hem şehir hem de kırsalda yaşayan anneler, çocuklarıyla ara sıra oyun oynadıklarını belirtmişlerdir. Şehir merkezinde yaşayan annelerin daha çok çocuklarını ödüllendirmek için, kırsaldaki annelerin ise çocukları istediğinde oyuncak satın aldıkları saptanmıştır.
FULL TEXT (PDF): 
298
311

REFERENCES

References: 

Adak Özdemir, A. ve Ramazan, O. (2012). Oyuncağa çocuk, anne ve öğretmen bakış açısı. Eğitim Bilimleri
Araştırmaları Dergisi, 2(1), 1-16.
Aksoy, Y. (2011). Çocuk oyun alanları üzerine bir araştırma İstanbul, Isparta, Eskişehir, Erzurum, Kayseri, Ankara,
Zonguldak ve Trabzon illeri örneği. İstanbul Aydın Üniversitesi Fen Bilimleri Dergisi, 6, 82-106.
Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi
Journal of Research in Education and Teaching
Kasım 2015 Cilt:4 Sayı:4 Makale No: 30 ISSN: 2146-9199
309
Aktaş Arnas, Y. (2005). 3-18 yaş grubu çocuk ve gençlerin interaktif iletişim araçlarını kullanma alışkanlıklarının
değerlendirilmesi.The Turkish Online Journal of Educational Technology – TOJET, 4(4), 59-66.
Aral, N., Gürsoy, F.ve Köksal, A. (2001). Okul öncesi eğitimde oyun. İstanbul: Ya-Pa Yayınları.
Arıkan, D. ve Karaca, E. (2004). Annelerin oyuncak seçimi ile ilgili bilgi ve uygulamaları. Uluslar Arası İnsan
Bilimleri Dergisi, 1, 1-9.
Balcı, A. (2005). Sosyal bilimlerde araştırma. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Broadhead, P. (2004). Early years play and learning. London: RoutledgeFalmer.
Bruce, T. (2005). Early childhood education. 3.rd. London: Hodder Arnold.
Bolışık, B., Bal Yılmaz, H. Yavuz, B. ve Tural Büyük, E. (2014). Yetişkinlerin çocuklar için oyuncak seçimine
yönelik davranışlarının incelenmesi. Gümüşhane Üniversitesi Sağlık Bilimleri Dergisi / Gümüşhane University
Journal of HealthSciences.3(4), 976-990.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö.E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2011). Bilimsel araştırma yöntemleri.
Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Clearfield, M. W. & Nelson, N. M. (2006). Sex differences in mothers' speech and play behavior with 6-, 9-, and
14-month-old infants. Sex Roles, 54(1), 127-137. doi:10.1007/s11199-005-8874-1.
Çelen, N. (1999). Ana-babaların çocuğun “oyun hakkı”na ilişkin tutumları. B. Onur ve N. Güney (2004) (Yay.Haz.)
içinde, Türkiye’de çocuk oyunları: araştırmalar(ss.84-94). Ankara, Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma
ve Uygulama Merkezi Yayınları no: 12.
Çok, F. , Artar, M., Şener, T. ve Bağlı, M.T.(1997) Kentlerdeki açık alanlarda çocuk oyunları: Ankara örneği. B.
Onur ve N. Güney (2004) (Yay.Haz.)içinde, Türkiye’de çocuk oyunları: araştırmalar(ss.16-28). Ankara, Ankara
Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları no: 12.
Doğanay, J. (1998). Anasınıfına devam eden çocukların ebeveynlerinin çocuk oyun ve oyuncakları hakkındaki
görüşlerinin incelenmesi. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Ankara Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Erbay, F. ve Durmuşoğlu Saltalı, N. (2012). Altı yaş çocuklarının günlük yaşantılarında oyunun yeri ve annelerin
oyun algısı. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KEFAD), 13(2), 249-264.
Erden, Ş ve Alisinanoğlu, F. (2002). Anaokullarına devam eden çocukların ebeveynlerinin çocuk oyun ve
oyuncaklarına yönelik görüşlerinin incelenmesi. Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2(22), 42-49.
Fisher, J. (2008). Starting from the child. Teaching and learning in the foundation stage. Maidenhead: McGraw-
Hill/Open University Press.
Fleer, M.(2010). Early learning and development: Cultural-Historical Concepts in Play. New York: Cambridge
UniversityPress.
Işıkoğlu, N. ve Bora İvrendi, A. (2008). Anne ve babaların oyuna katılımı. Pamukkale Üniversitesi Eğitim
Fakültesi Dergisi, 2(24), 47-57.
Kandır, A. (2000). Okul öncesi dönemde oyun ve oyuncaklar. Gazi Üniversitesi Mesleki Eğitim Dergisi, (4),77-
80.
Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi
Journal of Research in Education and Teaching
Kasım 2015 Cilt:4 Sayı:4 Makale No: 30 ISSN: 2146-9199
310
Karasar, N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel Yayınları.
Koçyiğit, S. ve Başara Baydilek, N. (2015). Okul öncesi dönem çocuklarının oyun algılarının incelenmesi. YYÜ
Eğitim Fakültesi Dergisi (YYU Journal Of Education Faculty), 12(1), 1-28.
Mangır, M. ve Aktaş, Y. (1993). Çocuğun gelişiminde oyunun önemi. Yaşadıkça Eğitim Dergisi, 26 (16), 14-19.
Metin Aslan, Ö. (2013). Anaokuluna devam eden çocukların oyun davranışları ve oyunlarda ortaya çıkan
zorbalık davranışlarının incelenmesi. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler
Enstitüsü, Ankara.
Onur, B., Çelen, N., Çok, F., Artar, M. ve Şener Demir, T. (1997) Türkiye’de iki kentte annelerin bakış açısıyla
çocukların oyuncak gereksinmesi Ankara örneği. B. Onur ve N. Güney (2004) (Yay.Haz.) içinde,Türkiye’de çocuk
oyunları: araştırmalar (ss. 43-60). Ankara, Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi
Yayınları no: 12.
Onur, B., Çelen, N. ve Artar, M. (2002). Türkiye’de geleneksel oyuncaklar: köy-kent karşılaştırması. B. Onur ve N.
Güney (2004) (Yay.Haz.) içinde, Türkiye’de çocuk oyunları: araştırmalar (ss. 131-137). Ankara, Ankara
Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları no: 12.
Onur, B. ve Demir, T. (2002). Türkiye'de çocukların oyuncak sandığı: ulusal ve küresel etkenler. B. Onur ve N.
Güney (2004) (Yay.Haz.) içinde,Türkiye’de çocuk oyunları: araştırmalar (ss. 107-123). Ankara, Ankara
Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları no: 12.
Özyeşer Cinel, N. (2006). Farklı sosyo ekonomik düzeydeki 3-6 yaş grubu çocuğu olan anne babaların oyuncak ve
oyun materyalleri hakkındaki görüşlerinin ve bu yaş grubu çocukların sahip oldukları oyuncak ve oyun
materyallerinin incelenmesi. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü,
Ankara.
Poyraz, H. (2003). Okul öncesi dönemde oyun ve oyuncak. Ankara: Anı Yayıncılık.
Razon, N. (1985). Okul öncesi dönemde oyunun oyunda yetişkinin işlevi. Ya-Pa Okul Öncesi Eğitimi
Yaygınlaştırma ve Güçlendirme Semineri II-III. İstanbul: Ya-Pa Yayınları, ss.57-64.
Pellegrini, A. D. (2001). Practitionerreview: The role of directobservation in theassesment of youngchildren.
Journal of Child Psychology and Psychiatry and Allied Diciplines, 42, 861-869.
Tezel Şahin, F. (1993). Üç-altı yaş grubu çocuklarının anne babalarının çocuk oyun ve oyuncakları hakkındaki
görüşlerinin incelenmesi. Yayımlanmamış yüksek lisans tezi, Hacettepe Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü,
Ankara.
Tezel Şahin, F. (2003). Okul öncesi dönemde oyuncaklar ve oyun materyalleri. Gazi üniversitesi Mesleki Eğitim
Dergisi, (9), 78- 82.
Uğurlu Sülü, E., Özet, F.ve Ayçiçek, D. (2012). 1-3 yaş grubu çocuğu olan annelerin oyuncak seçimi konusunda
bilgi ve uygulamalarının incelenmesi. International Journal of Human Sciences, 9 (2), 879-891.
Valentine, G. & McKendrick, J. (1997). Children’s outdoorplay : Exploring parental concerns about children’s
safety and the changing nature of childhood. Geoforum, (28), 219-235.
Wortham, S. & Scherrer, M. (1987). “ How do young children say day play? The play preferences of five and sixyear-
old children”, ED285692.
Yalçınkaya, T. (1996). Eğitici oyun ve oyuncak yapımı. İstanbul: Esin Yayınevi.
Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi
Journal of Research in Education and Teaching
Kasım 2015 Cilt:4 Sayı:4 Makale No: 30 ISSN: 2146-9199
311
Yılmaz, S. ve Bulut, Z. (2003). Kentsel mekanlarda çocuk oyun alanlarının yeri ve önemi: Erzurum örneği. Millî
Eğitim Dergisi, 158.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com