You are here

GENÇ BİREYLERİN DİN EĞİTİMİNE İLİŞKİN TUTUM VE EYLEMLERİ AÇISINDAN DİN ÖĞRETİMİ PLANLAMALARI

RELIGIOUS EDUCATION PLANNING WITH RESPECT TO ATTITUDES AND ACTIONS OF YOUNG INDIVIDUALS REGARDING THE RELIGIOUS EDUCATION

Journal Name:

Publication Year:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
In this study, as an applied reseach using survey techniques, university youth’s attitudes and actions towards religious education are investigated. The questionnare has been given to 1129 students in Manisa Celal Bayar University. It is found that, there is a positively oriented mid-level relation between attitude based expression group and action based expression group towards religious education; therefore, attitudes and actions towards religious education are effected directly proportional. Besides, it has been observed that, the average values of action based expressions were lower than the average scores of attitude based expressions. This result shows that, attitudes towards religious education does not transform into actions at the same level. The main reason of this fact is ‘the lack of responding to youth’s interests and needs in the religion lessons that are prevailed at formal and non-formal educational institutions’; therefore, renovation of religious education plannings at formal and non-formal educational institutions is recommended.
Abstract (Original Language): 
Uygulamalı bir araştırma olan bu çalışmada, üniversite gençliğinin din eğitimine ilişkin tutum ve eylemleri nicel araştırma metotlarından tarama (survey) yönteminin bir alt türü olan ve en yaygın veri toplama aracı olarak tanımlanan anket tekniğinden yararlanılarak incelenmiştir. Örneklemini Manisa Celal Bayar Üniversitesi’nde öğrenim gören 1129 öğrencinin oluşturduğu bu araştırmada özetle şu bulgular elde edilmiştir: Ankette yer alan, din eğitimine yönelik tutum ifade grupları ile eylem ifade grupları arasında pozitif yönlü orta seviyede bir ilişki olduğu, dolayısıyla din eğitimine yönelik tutum ve eylemlerin birbirini doğru orantılı olarak etkilediği saptanmıştır. Bununla birlikte, din eğitimi eylem ifadelerinin ortalama değerlerinin tutum ifadelerinin ortalama puanlarından düşük olduğu görülmüştür. Bu durum, din eğitimine ilişkin tutumların aynı düzeyde eyleme yansımadığını göstermektedir. Bu sonucun ortaya çıkmasındaki temel nedenin ‘örgün ve yaygın eğitim kurumlarında yürürlükte olan din derslerinin gençlerin ilgi ve ihtiyaçlarına hitap etmemesi’ olduğu düşünülmekte ve bu bağlamda örgün ve yaygın din öğretimi planlamalarının yenilenmesi önerilmektedir.
44
49

REFERENCES

References: 

Altaş, N. (2004). Gençlik Döneminde Din Olgusu ve Liselerde Din Öğretimi. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Aydın, M. Z. (2010). Müzakere. Kuram ve Eylem Yönüyle Din Eğitiminin Teolojik ve Felsefi Temelleri Bildiri Kitabı,
(ss. 145-147).
Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi
Journal of Research in Education and Teaching
Haziran 2016 Cilt:5 Özel Sayı Makale No: 06 ISSN: 2146-9199
49
Bahadır, A. (2010). Dindarlığın kaynakları. Bulunduğu eser: Hökelekli, H. (Ed.) Din Psikolojisi (ss. 46-69). Ankara:
Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Bahçekapılı, M. (2013). Yeni Eğitim Sisteminde Seçmeli Din Dersleri: İmkânlar, Fırsatlar, Aktörler, Sorunlar ve
Çözüm Önerileri, İstanbul: İlke Yayınları.
Bilgin, B. (2001). Eğitim Bilimi ve Din Eğitimi. Ankara: Gün Yayıncılık.
Cebeci, S. (1996). Din Eğitimi Bilimi ve Türkiye’de Din Eğitimi. Ankara: Akçağ Yayınları.
Crawford, M.L. & Rossiter, G. M. (1996). The secular spirituality of youth: Implications for religious education.
British Journal of Religious Education, 18(3), 133-143.
Ekiz, D. (2003). Eğitimde Araştırma Yöntem ve Metotlarına Giriş. Ankara: Anı Yayıncılık.
Furat, Ayşe Zişan (2010). Popüler kültürün din eğitimine yansımaları. Kuram ve Eylem Yönüyle Din Eğitiminin
Teolojik ve Felsefi Temelleri Bildiri Kitabı, (ss. 148-162).
Jackson, R. (2004). Rethinking Religious Education and Plurality. London: Routledge Falmer.
Karacelil, S. (2010). Ortaöğretim Din Kültürü ve Ahlâk Bilgisi dersinin problemleri: Şırnak ili örneği. Harran
Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 15(24), 143-163.
Karasar, N. (2005). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel Yayınları.
Kaymakcan, R. (2006). Türkiye’de din eğitimi politikaları üzerine düşünceler. EKEV Akademi Dergisi, 10(27), 21-
36.
Nejati, M.; Ghasemi, S. & Shafaei, A. (2014). Social responsibility: A youth entrepreneurship approach. Gençlik
ve Kültürel Mirasımız Uluslararası Kongresi Bildiri Kitabı, 1 (ss. 577-584).
Oulad, M. (2015). The relationship between religion and ındividuals’s character. International Research Journal
of Applied and Basic Sciences, 9(1), 4-13.
Özdemir, Ş. (2004). Avrupa birligine giriş sürecinde ilahiyat fakültesi mezunlarının çalışma alanları ve bu alanlara
eleman yetiştirmek üzere ilahiyat lisans programında yapılması gerekli düzenlemeler. Türkiye'de Yüksek Din
Egitiminin Sorunları, Yeniden Yapılanması ve Gelecegi Sempozyumu Bildiri Kitabı, (ss. 193-210).
Pakdemirli, M. N. (2015). Genç Dindarlığı ve Din Eğitimi. Konya: Çizgi Kitabevi.
Taş, K. (2014). Gençlik ve dindarlık: Üniversite öğrencilerinin dindarlık göstergesi olarak kabul ettiği tutum ve
davranışlar. Gençlik ve Kültürel Mirasımız Uluslararası Kongresi Bildiri Kitabı, 1 (ss. 765-782).
Tosun, C. (2002). Din Eğitimi Bilimine Giriş (2. Baskı). Ankara: Pegem Yayıncılık.
Turan, İ. (2013). Gençlik döneminde görülen ahlaki sorunlar karşısında din kültürü ve ahlak bilgisi dersinin yeri.
Atatük Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 40, 271-273.
Yapıcı, Asım (2012). Modernleşme-sekülerleşme sürecinde türk gençliğinde dini hayat: Meta-analitik bir
değerlendirme. Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 12(2), 1-40.
Yentürk, Nurhan ve dğr. (2007). İstanbul gençliği: STK üyeliği bir fark yaratıyor mu?. Bulunduğu eser: Zeylan, U.
S. (Ed.) Eğitimin Değeri ve Gençlik (ss. ). İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com