You are here

Home » Content

İBN TEYMİYYE’NİN ŞİÎ KARŞITLIĞINDA BAZI PARAMETRELER

Journal Name:

  • EKEV Akademi Dergisi

Publication Year:

  • 2012

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
The existence of polemical writings produced by Shi’i and Sunnî scholars in and around Baghdad during the seventh and eighth centuries contributes to the interrelation between these groups. As Shi’i scholars, during the period, obtained greater access to patronage through the support of Mongol benefactors. In this period, Shi’i scholars produced some works that would prove foundational for later intellectual developments. Sunnî scholars were compelled to respond directly to these works. Ibn Taymiyah’s Minhâj al-Sunnah is one of the works produced by Sunni scholors and it was accepted as scathing counter-refutation work. The main purpose of Ibn Taymiyyah is break al-Hillî’s influence on the Islamic society and in politics. This article gets criticisms were directed by Ibn Taymiyyah to Shia at the personality of al-Allâmah al-Hillî.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Hicri Yedinci ve sekiz asırlarda Bağdat ve çevresinde Şiilerle Sünnîler arasında ilişkilerin sürmesini sağlayan araçlardan birisi de karşılıklı yazılan reddiyelerdir. Bu dönemde, Moğollardan destek gören Şii âlimler, Şiiliğin entelektüel çatısını oluşturacak eserler üretmişlerdir. Sünnîler, Şiilerin bu tarz eserlerine cevap vermeye mecbur kalmıştır. İbn Teymiyye’nin Minhacü’s- Sünne’si, Şia’ya reddiye kapsamında yazılan en ağır eleştirilerden birisi olarak kabul edilmiştir. İbn Teymiyye’nin esas amacı, Allâme Hillî’nin İslam toplumu ve siyasetindeki etkisini kırmaktır. Bu makale İbn Teymiyye’nin Minhâcü’s- Sünne’de Allâme Hillî’nin şahsında Şia’ya yönelttiği eleştirileri incelmektedir.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastrmx_182912_16_pp_133-146.pdf
  • 51
133-146
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Bâkillanî, Ebû Bekr Muhammed b. Tayyib b. Muhammed Basri (1986). et-Temhid fi’rred
ale’l-mülhideti’l-muattıla. Beyrut.
Beyhakî, Ebu Bekir Ahmed b. el-Hüseyin. (2003). Şuabu’l-İman. Riyad: Mektebetü’rreşid.
Cevizci A. (2000). Felsefe Sözlüğü. İstanbul: Paradigma Yayınları.
Demir, A.İ. (2005) “İbnü’l-Mutahhar el-Hillî’ye Göre İmâmet”. Ankara Üniversitesi İlahiyat
Fakültesi Dergisi, 1, 85-102.
ed-Dımaşki, Şemseddin Muhammed b. Ebî Bekr İbn Nasırüddin. (1393/1973). er-
Reddü’l- Vafir. Beyrut.
Emin, M. (1983). A‘yânü’ş-Şî’a. Nşr. Hasan el-Emin. Beyrut.
el-Eş‘arî, Ebu’l-Hasen Ali b. İsmail (1990). Makalâtü’l-İslâmiyyîn. Beyrut.
Gedikoğlu A. (2008). Kur’an Ayetleri Bağlamında İbnü’l-Mutahhar el-Hillî ve İbn
Teymiyye’ye Göre İmamet Anlayışı. (Yüksek Lisans Tezi). Konya.
Hânsârî, M. (1972). Ravzâtü’l-Cennât fî Ahvâli’l- Ulemâ ve’s- Sâdât. Tahran.
Hür el-Âmilî, M. (1965). Emelü’l-Âmil. Bağdat.
İbn Hacer (1972). ed-Dürül-Kâmine fî Ayani’l-Mieti’s-Samine. Beyrut: Daru’l-Ciyl.
İbn Hacer (2002). Lisânü’l-Mîzân. Beyrut.
146 / Yrd. Doç. Dr. Hanifi ŞAHİN EKEV AKADEMİ DERGİSİ
İbn Kesîr, Ebü’l-Fida İmadüddin İsmail b. Ömer. (1981). el-Bidâye ve’n-Nihâye. Beyrut.
İbn Receb, Ebü’l-Ferec Zeynüddin Abdurrahman b. Ahmed. (1952). Kitâbü’z-zeyli alâ
Tabakât el-Hanâbile. Kahire.
İbn Tağriberdî, Ebü’l-Mehasin Cemaleddin Yusuf. (Ty). en-Nucûmü’z- Zâhire fî Mülûki
Mısır ve’l-Kâhire. Mısır.
İbn Teymiyye (1986). Minhâcü’s-Süneti’n-Nebeviye. Thk. M. R. Salim. Riyad: Müessesetü
Kurtuba.
İsbehânî, Ebû Nuaym. (1422/2001). el-İmamme ve’r-red ala’r-Rafıza. Medine.
İşcan, M. Z. (2006). Selefilik: İslami Köktenciliğin Tarihi Temelleri. İstanbul: Kitap Yayınevi.
Jamil, T. (2004). Cooperation and Contestaiıon in Medieval Baghdad (656/1258-
786/1384): Relationships Between Shi’i and Sunnî Scholars in the Madinat
al-Salâm. (Doktora Tezi). Princeton: Princeton University.
Karabiber, N. K. (2009). “İmâmet Tartışmaları el-Hillî ve İbn Teymiyye Örneği”. Harran
Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 22, 93-108
Laoust, H. (1986). “Ibn Taymiyya”. Encyclopedio of Islam, (New Editition). London:
Brill.
Mazzaou, M. (1972). The Origins of The Safawids: Sî‘ism, Sûfism, and the Gulât. Wiesbaden.
Öz, M. (1998). “Hillî, İbnü’l-Mutahhar”. DİA, İstanbul.
Schmidtke, S. (1991). The Theology of al-Allâma al-Hillî. Berlin.
eş-Şehristânî, Ebü’l-Fazl Celaleddin Abdurrahman b. Ebî Bekr. (1993). el-Milel ve’n-
Nihal. Beyrut: Dâru’l-Marife.
Tabatabaî H. (1984). An Introduction to Shi’i Law: A Bibliographical Study. London.
Taberî, Ebû Cafer İbn Cerir Muhammed b. Cerir . (ty). Tehzîbu’l-Âsâr, Thk. M. Muhammed
Şakir.
Tahrânî, A. ( 1983). ez-Zerîa‘ ila Tasânîfi’ş-Şia. Beyrut.
Uludağ, S. (1986). “İbn Teymiyye”, İbn Teymiyye Külliyatı. İstanbul: Tevhid Yayınları.
Uyar, M. (2004). Şiî Ulemanın Otoritesinin Temelleri: İmâmiyye Şî‘ası’nda Usûlîlik ve
Hiyerarşik Yapılanması. İstanbul: Kaknüs Yayınları.
Yavuz S. S. (2005). “Minhâcü’s-Sünne”. DİA, İstanbul.
Yazıcı, M. (1998). İbn Teymiyye’nin Mecmmû‘u’l-Fetâvâ İsimli Eserinde Ehl-i Bid‘at
Fırkalarına Bakışı. (Doktora Tezi), Erzurum: A.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com