You are here

Erscheinungsformen der Attribute im Deutschen und im Türkischen

The Complement Appearances in German and Turkish

Journal Name:

Publication Year:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
In this study the usage, the appearance and the state of the complement-elements (attributes) in German and Turkish are dealt with examples and studied comparatively. At the end of the study, It has been concluded that most of these elements ,which in fact are the parts of a whole, have been used mostly in the form of noun, adjective, adverb, pronoun, preposition, participle,gerund and even infinitive as the stylistic variations of a main clause. Although their usages in both languages differ more, ıt has been discovered that there are some similarites in usage. These differences and similarites also result from the languages’ own characteristics.
Abstract (Original Language): 
Bu çalışmada, Almanca ve Türkçe’de tamlama unsurlarının (niteleyicilerin) durum, görünüşve kullnımlarıkarşılaştırmalıve örneklerle ele alınıp incelenmektedir. Çalışmanın neticesinde, aslında bir bütünün parçasıolan bu unsurların çoğu zaman isim, sıfat, zarf, zamir, edat, ortaç, ulaç hatta mastar şeklinde temel bir ifadenin stilistik varyasyonlarıolarak kullanıldıklarısonucuna varıldı. Her iki dildeki kullanımlarıdaha çok farklılıklar göstermekle beraber, kullanımda bazıbenzerliklerin olduğu da görüldü. Bu farklılık ve benzerlikler de dillerin sahip olduklarıözelliklerden kaynaklanmaktadır.
107-122

REFERENCES

References: 

Aygün, M. (1995), Attribuierungsformen im Deutschen und im Türkischen,
(YayınlanmamışDoktora Tezi), G.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Bondzio, W. (1968), Untersuchungen zum attributiven Genitiv und zur Nominalgruppe
in der Deutschen Sprache der Gegenwart, Berlin.
Ediskun, H. (1988), Türk Dilbilgisi, Remzi Kitabevi, (3. Baskı), İstanbul.
Eichler, W., Bunting, K.D. (1978), Schulgrammatik der deutschen Gegenwartssprache,
Schroedel Schulverlag, Hannover.
Eisenberg, P. (1989), Grundriss der deutschen Grammatik, (2. Aufl.,) J.B. Metzler
Verlag, Stuttgart.
Erben, J. (1984), Deutsche Syntax, Peter Lang Verlag, Frankfurt am Main.
Ergin, M. (1989), Türk Dilbilgisi, (18. Baskı), Bayrak Yayınları, İstanbul.
Gencan, T. N. (1988), “Sıfat Birlikleri”, In: Türk Dili AraştırmalarıYıllığı-Belleten
1954, TDK Yayınları, Ankara.
GÜ, Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, Cilt 27, Sayı3 (2007)107-122 122
Hatiboğlu, V. (1988), “Kelime Gruplarıve Kuralları”, In: Türk Dili Araştırmaları
Yıllığı-Belleten 1963, TDK Yayınları, Ankara.
Korkmaz, Z. (1994), “Sıfatların İsim Tamlamalarıile KullanılışıÜzerine”, In: Türk
Dili-Dil ve Edebiyat Dergisi, TDK Yayınları, Ankara.
Liebsch, H. (1958), Das Attribut in der deutschen Sprache der Gegenwart,
Universitätsbibliothek, Jena.
Özel, S. (1978), “Türkçe’de Önadların (Sıfatların) Tamlama İçindeki Sıraları”, In: Türk
Dili, Cilt: 37, Sayı: 316-321, TDK, Ankara.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com