L’écriture du réel chez Flaubert
Journal Name:
- Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi
Key Words:
Keywords (Original Language):
| Author Name | University of Author | Faculty of Author |
|---|---|---|
Abstract (2. Language):
Flaubert, known as the founder of the Modern French Novel, has brought out a new
understanding of reality based on the assumption that the aesthetical notability is the ultimate
quality of an artistic work. This new kind of understanding naturally differed itself from
Stendhal and Balzac’s artistic perception of reality based on pure observation. Flaubert
considered the concept of reality not as something seen and described by an omniscient
narrator, but as a phenomenon that is formed during the perception and narration of a certain
individual. Thus, according to Flaubert, reality is not an objective situation that exists prior
and external to the individual. In other words there is no universal reality. Reality is basically
a problem of perception and reception. Reality can become concrete by language, writing,
fiction and style. This kind of understanding of reality reduced to a subjective and changeable
regard along with the perceptions gained from multiple readings and opinions differs Flaubert
from the other realist writers of his generation. Thereby the representation of reality becomes
a subjective creation of the individual, in this case, that of the writer hence remaining no
longer as an act of creation of a mirror image. The most typical example of this technique can
be found in the functions of the objects that take on the role of expressing the feelings of the
characters in the novel. There, the description of the objects are made trhough the characters.
Madame Bovary is the novel that represents Flaubert par excellence by its approach to the
reception of reality, novel aesthetics, and the relations between man, environment and objects.
Another phenomenon that Flaubert set forth about the narration of reality in this novel is the
relation he formed between reality and truth. Reality, presented under the frame of action and
characters that forms the pattern, the novel should include a truth concerning humanity rather
than reflecting a limited vision of life. The only way that leads to this principle for the writer is to get disposed of his subjectivity, individuality and personal fantasies by a meticulous
observation and a detailed documentation; as well as to create an impersonal novel of which
he does not control the action and characters. By this approach to reality Flaubert refuses not
only the subjective perspectives of Romantic writers, but also the novel fiction, grounded on
a superficial observation of the Realist writers. Flaubert classifies reality not as an absolute
phenomenon that is stable and, superior and exterior to the individuals, but as a changeful
occurrence that acquires its meaning with its reception by the characters. Thus the narration of
reality is determined within the natural flow of actions of the novel in which there is no place
for a personal intervention of the writer. Therefore, this kind of a perspective may indicates a
relation of causality as well a sociological and individual determinism. Finally, it can be said
that the narration of reality coexists with the novel aesthetics i.e. stylistics.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Modern Fransız romanının kurucusu olarak nitelendirilen Flaubert, sanat eserinin temel
niteliğinin estetik kaygı olduğundan hareketle, XIX. yüzyıl Fransız romanında Stendhal
ve Balzac’ın doğrudan gözleme dayalı gerçekçilik anlayışının dışında yeni bir gerçekçilik
anlayışı geliştirmişitir. Flaubert, gerçeğin, her şeyi bilen ve gören bir anlatıcı ‘(‘omniscient’)
gözüyle olduğu gibi betimlenen bir şey değil, kişilerin gözüyle ve anlatılırken biçimlenen bir
olgu olduğunu belirtir. Flaubert’e göre gerçek, kişiden önce ve onun dışında var olan nesnel
bir durum değildir. Evrensel bir gerçeklik yoktur. Gerçeklik, temelde bir algı ve alımlama
sorunudur. Gerçekliğin ne olduğu dille, yazıyla, kurguyla ve biçemle somutlaşır. Bireysel,
öznel ve değişken bir bakışa ve çoğul bir okumaya, yoruma indirgenen bu gerçekçilik anlayışı,
olguların doğasına ve kişilerin iç dünyasına nüfuz etmek açısından Flaubert’i çağdaşı diğer
gerçekçi yazarlardan farklı kılar. Bu durumda, gerçekliğin temsili sorunu doğrudan bir yansıtma
olmaktan çıkar, kişinin, dolayısıyla onu yaratan yazarın öznel bir kurgusuna dönüşür. Bunun
en tipik örneğini de adeta kişilerin sözcüsü durumundaki nesnelerin roman içindeki işlevinde
görmek olasıdır. Nesnelerin betimlenmesi doğrudan kişiler üzerinden yapılır. Madame Bovary,
gerçeklik alımlaması, roman estetiği, kişi-çevre-nesne ilişkileri açısından Flaubert’i en iyi temsil
eden romandır. Flaubert’in gerçekliğin yazımı konusunda bu romanda öne çıkardığı bir diğer
olgu da gerçeklik ile hakikat arasında kurmuş olduğu ilişkidir. Romanın dokusunu oluşturan
olgu, olay ve kişiler bağlamında ortaya konan gerçekliğin, dar bir hayat vizyonu olmaktan çok,
evrensel düzeyde bir insan hakikatını içermelidir. Bu da ancak, titiz bir gözlem ve ayrıntılı ve
dakik bir dokümantasyonla yazarın kendi öznelliğinden, bireyselliğinden ve fantezilerinden
kurtulması ; roman içinde olay ve kişilere müdahele etmemesi, başka bir deyişle ‘impersonnel’
bir eser ortaya koymasıyla mümkündür. Flaubert, bu gerçeklik anlayışıyla, romantik yazarların
öznel vizyonları kadar, gerçekçi yazarların sığ bir gözleme dayalı romanesk kurgularına da karşı
çıkar. Gerçekliği, durağan ve kişilerin üstünde ve dışında var olan mutlak bir olgu olarak değil,
değişken ve içi, olayın gelişimiyle ve kişilerin bakışıyla dolan bir olgu olarak değerlendirir.
Bu anlamda, gerçekliğin yazımı, her türlü dış müdahelenin dışında, roman içinde olguların
doğal seyri içinde belirlenir. Bu noktada, bir tür nedensellik ilişkisinden, dahası toplumsal ve
bireysel nitelikli bir determinizmden söz etmek mümkündür.Bu nedenle denebilir ki, Flaubert’
de gerçekliğin yazımı, roman estetiğiyle, başka bir deyişle stilistikle iç içedir.
FULL TEXT (PDF):
- 2
73-86