A Story Of A Medical Poem: An Inquiry On Poetic Creativity Of Behçet Necatigil
Journal Name:
- Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi
Keywords (Original Language):
| Author Name | University of Author |
|---|---|
Abstract (2. Language):
The question on “what makes a poem?” is a complicated and ancient one that needs to be dealt with repeatedly in
face of poems with challenging style and vocabulary. This article examines one of Behçet Necatigil’s innovative
poems that he wrote while still in hospital in November 1979. Evidently, his poem “Bronchoscopy” is inspired by
a medical bronchoscopy report faithfully repeating the diagnostic vocabulary of it. Here the question arises again:
Why is a medical text not a poem while another text that includes all the words of the latter is considered to be
one? Here it is argued that Necatigil achieved to build a poem on the basis of three techniques. These are “changing
function”, “impersonality” and “grammatical composition”. Firstly, Necatigil transforms his medical report into
a poem by merely changing its function without altering words. This could be likened to the avant-garde artist
Marcel Duchamp’s display of an ordinary porcelain urinal as an art object. This displacement of the object or word
from its authentic environment replaces the practical function of it with an artistic meaning in the new context.
Secondly, by using a medical language Necatigil emancipates himself from the traditional lyric voice. This new
impersonal style gives him a place in the modernist movement. The narrative voice of the modernist poetry
has no definite personality and in most cases is dehumanized as “Bronchoscopy” exemplifies. Lastly, Necatigil
makes grammatical revisions on the original medical report to give a poetic effect. The adaptation of these literary
techniques has an important impact on the artistic creativity of modernist poetry in Turkey.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Şiirin ne olduğu sorusu karmaşık ve eski bir sorudur ki bu soruyu yanıtlamak için sık sık üslup ve sözcük dağarcığı
açısından zorlu şiirlerin irdelenmesi gerekir. Bu makale Necatigil’in Kasım 1979’da henüz hastanedeyken kaleme
aldığı, yenilikçi bir şiirini inceliyor. Şairin “Bronskopi” başlıklı şiirini kendisine ait bronkoskopi raporundan etkilenerek
yazmış olduğu ve şiirin bu rapordaki tıbbi tanı ifadelerini bire bir ihtiva ettiği açıktır. Bu durumda şu soru akla gelir:
Nasıl oluyor da bir tıbbi metin şiir olmadığı hâlde, o metnin sözcüklerini ihtiva eden bir başka metin şiir olarak kabul
edilebiliyor? Necatigil’in üç edebî teknik kullanarak bu metni bir şiire dönüştürdüğü öne sürülebilir: Bunlar, “işlevini
değiştirme”, “gayri şahsileşme” ve “dilsel düzenleme”dir. Bunlardan ilki, Necatigil’in tıbbi raporunu, bu metnin
sözcüklerine dokunmaksızın, sadece onun işlevini değiştirerek bir şiire dönüştürmesidir. Bu üslup avantgart sanatçı
Marcel Duchamp’nın sıradan bir pisuarı alıp bir sanat nesnesi olarak sunmasına benzemektedir. Bir nesnenin veya bir
sözcüğün özgün ortamından alınıp bir başka bağlama taşınması onun bu yeni bağlam içinde pratik işlevinin sanatsal
olanla yer değiştirmesi anlamına gelir. İkinci teknik, Necatigil’in tıbbi dili kullanarak kendisini geleneksel lirik ses
tonundan kurtarmasıdır. Bu yeni gayrişahsi üslup ona modernist akım içinde bir yer açar. Modernist şiirin anlatıcı
sesi, tıpkı Bronskopi şiirinde olduğu gibi, belli bir kişiye ait değildir ve çoğu örnekte insansızlaşmıştır. Son teknik ise,
Necatigil’in şiirsel bir etki vermek amacıyla özgün tıbbi rapor üzerinde dilsel düzenlemeler yapmasıdır. Bu üç edebî
tekniğin hayata geçirilmesi modernist Türk şiirinin sanatsal yaratıcılığına önemli bir katkı sunar.
FULL TEXT (PDF):
- 2