İŞ HUKUKUNDA ÇALIŞMA SÜRELERİ

Türk İş Hukukunda çalışma süresinin açık bir tanımına iş süreleri Tüzüğünün 1. nci maddesinde rastlamaktayız. Maddeye göre: "İş süresi deyimi işçinin çalıştırıldığı işde geçirdiği zamanın devam sınırını gösterir. İş Kanununun 62. nci maddesinin birinci fıkrasında yazılı zamanlar da bu sürenin içinde sayılır". Çalışma süresine bir üst sınır konulmasının ya da belirli ölçüler içinde incelenmesinin nedenleri çok ve değişiktir. Konuya hemen girmektense bunları görmek, çalışma süresinin getirdiği yararları anlamak açısından yerinde olacaktır. İşçi-İşveren ilişkilerinin başladığı zamanlarda işçiler, işverenin gözönünde devamlı çalışması gereken ve işverenin kârını durmadan arttıran bir araç, bir meta durumundaydılar. Durum böyle olunca işveren, işçisini istediği gibi çalıştırmakta, ondan sağlayabileceği yarardan daha fazlasını istemekteydi. Böylece işçi kesimi, insanca yaşam hakkını ve sağlığını kaybetmekte, karşı çıktığı takdirde ise kendini işyerinin önünde bulmaktaydı. Ancak bir yandan sendikaların kurulması ve işçilerin bu kuruluşlara üye olmaya başlamaları, öte yandan devletin sosyal güvenlik ve eşitlik ilkesi uyarınca konuya eğilmeye başlaması sonucu, işçi-işveren ilişkileri başka bir yol izlemeye başladı. Artık işverenler keyfî davranamamakta, işçiler ise bir baskı grubu olan sendikaların yardımı ile durumlarını her geçen gün düzeltme yoluna gitmektedirler.