KRİMİNOLOJİDE ÇOCUĞUN PSİKO-SOSYAL GELİŞİMİ AÇISINDAN DOKUNMANIN ÖNEMİ

Çocuğun gelişmesi, topluma zarar vermeyen, hatta yararlı bir yetişkin insan olmasının ilk adımlarını oluşturur. İnsanın gelişmesini gerçekleştirmede, onun çevresine uyum sağlamasında, diğer insanlarla uyumlu, barışık ilişkiler kurmasında, onu tanıyıp açıklayan bilimlere, bu arada özellikle psikolojiye büyük görevler düşmektedir. Bu bilimin önemini tanınmış bir düşünür Alexis CARREL şöyle dile getirmektedir: "Gerçekte çağımız medeniyetinin hayatın tabii şartlarını kaldırdığından beri insan ilmi bütün ilimlerin en lüzumlusu haline gelmiştir". Gerçekten insanın çevresine uyum sağlayamaması, barışsever bir dünyanın kurulmasındaki en büyük güçlüklerden birini oluşturmaktadır. Çevresine yabancılaşan insan, yakıp yıkmakla adeta ondan intikam alma yoluna sapmaktadır. Bu durum karşısında insanla ilgili bir bilimin ve bu bilim çerçevesinde insanın psiko-sosyal gelişiminde dokunmanın önemi bu kısa çalışmanın ana konusu olacaktır. Son çalışmaların ışığında kişinin sosyalleşme sürecinin daha ana karnında iken dokunma vasıtasıyla başladığını ileri sürebiliriz. Gerçekten de insan yavrusu annesinin kamında iken konuşamaz, göremez, koku alamaz iken dokunmak, kuşkusuz yaşamdaki en önemli unsurdu. Canlı bir varlık tarafından algılanan bu ilk izlenimler herhalde ana rahminin koruyucu duvarına dokunulduğundaki yakın fiziksel temas duyumu olmalıdır. Bu dönemde gelişmekte olan sinir sisteminin en sık algıladığı dokunma, basınç ve hareket duyumlarının çeşitli biçimleridir. Bebek büyüdükçe gelişen bedeni, anasının dokuları üzerine daha çok basınç yapar ve rahmin yumuşak kucaklaması her hafta daha güçlü, daha güven verici bir sarmalayışa dönüşür. Bundan başka bütün bu dönem boyunca bebek anasının ciğerlerinin ritmik soluk alışlarının basıncını duyar ve anası yürürken o da kendini düzenli bir çalkantı içinde hisseder. işte bu duyumlara rakip sayılabilecek başka duyumların bulunmadığı