You are here

YABAN HAYVANLARINDA KIŞ YEMLEMESİ

FEEDING WILDLIFE IN WINTER

Journal Name:

Publication Year:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
Winter is a critical period for many species of wildlife. Coverts then grow smaller in area and. without foliage, afford less protection. Available food supplies also diminish in both quantitiy and quality. The species of wildlife that hibernate or migrate do not suffer from these changes, but by midwinter the upland game birds, many songbirds, some small mammals, and, more rarely, big game mammals are often crowded into restricted patches of cover and forced to subsist on scanty and undependable foods. As a result, starvation may kill these creatures or so weaken them that they become easy victims of predatory animals. In order to protect wild animals from the extreme winter conditions winter feeding campaigns should be organized.
Abstract (Original Language): 
Yaban hayatı açısından kış oldukça kritik bir periyottur. Yapraksız kalan bitki örtüsü daha az koruma sağlamakta, erişilebilir besin kaynakları ise hem nitelik hem de nicelik bakımından azalmaktadır. Kış uykusuna yatan veya göç eden türler bu değişimlerden etkilenmemekle beraber birçok kuş türü, bazı küçük memeliler ve daha nadir olarak da av değeri taşıyan büyük memeliler sınırlı bitki örtüsünün bulunduğu dar ve güvensiz alanlarda toplanmak zorunda kalmakta ve sonuç olarak bu canlıların bir çoğu açlıktan ölmekte veya yırtıcı hayvanlara yem olmaktadırlar. Bu olumsuzluğu kısmen de olsa giderebilmek amacıyla özellikle hava şartlarının oldukça sert ve elverişsiz olduğu dönemlerde kış yemlemesi yapılmalıdır.
80-86

REFERENCES

References: 

ALKAN, B., 1965: Türkiye'nin ağaç ve tarla sincapları (Mammalia-Sciuridae) üzerinde bazı incelemeler. Tarım Bakanlığı. Zirai Mücadele ve Zirai Karantina Genel Müdürlüğü, Bitki Koruma Bülteni, 5(4): 151-62.
ANONİM
2002
: Wildlife Plantings and Practices. Circular ANR-485. Alabama Cooperative Extension System, Alabama A&M and Auburn Universities, 8 pp.
ARSLANGÜNDOGDU. Z.; AKKUZU. E„ 2000: Ormanlarımızda Yaban Hayatı ve Önemli Ormaniçi Yaban Hayvanları Alanları. I. Ulusal Orman Fakülteleri Öğrenci Kongresi Bildirileri , 4-5 Mayıs 2000, İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Yayınları. İ.Ü. Yayın No: 4345, O.F. Yayın No: 468. 279 s.. İstanbul.
BÖLEN,
E.G.
; ROBINSON, W.L., 1999: Wildlife Ecology & Management. Pretice Hall, 605 pp., New Jersey.
ÇANAKÇIOĞLU. H., 1985: Orman Koruma. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Yayınları, I-Ü. Yayın No: 3315, O.F. Yayın No: 376, 486 s., İstanbul.
ÇANAKÇIOĞLU, H.; MOL, T., 1996: Yaban Hayvanları Bilgisi. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Yayınları, İ.Ü. Yayın No: 3948, O.F. Yayın No: 440, 550 s., İstanbul.
EIGENER, W.,
1978
: Das Grosse Lexikon der Tiere. Georg Westermann Braunschweig, 544 pp., Hamburg.
GRANGE, W.B., 1937: Feeding Wildlife in Winter. Farmers' Bulletin No: 1783, U.S. Government Printing Office, 21 pp., Washington D C.
KOCATAŞ, A., 1992: Ekoloji ve Çevre Biyolojisi. Ege Üniversitesi Fen Fakültesi Kitaplar Serisi No: 142, Ege Üniversitesi Matbaası, 564 s., Bornova / İzmir.
LEONARD, W.W., 1965: Practice of Wildlife Conservation. John Wiley & Sons Inc., 412 pp., New York.
ÖYMEN, T., 2002: Yaban Hayatı Alanları ve Geliştirilmesi. Peyzaj Mimarlığı Bölümü Ders Notları, 28 s., İstanbul.
THOMAS, J.W.; TOWEIL, D.E., 1982: Elk of North America, Stackpole Books, 699 pp., Harrisburg.
TUNÇDİLEK, N., 1973: Tabii Bölgeler. İstanbul Üniversitesi Yayın No: 1855. 302 s., İstanbul.
ÜRGENÇ, S.İ.. 1998: Ağaç ve Süs Bitkileri Fidanlık ve Yetiştirme Tekniği. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Yayınları, İ.Ü. Yayın No: 3395, O.F. Yayın No: 442. 717 s.. İstanbul

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com