You are here

Home » Content

AİLEDE ADALET EĞİTİMİ

THE JUSTİCE EDUCATION IN FAMILY

Journal Name:

  • The Journal of Academic Social Science Studies

Publication Year:

  • 2013
DOI: 
http://dx.doi.org/10.9761/JASSS1918

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of Author
Abstract (2. Language): 
Justice is a very important concept covering all parts of human life and directly affecting social order in positive or negative way. That’s why; fair behaviors and respect to justice are applauded, but the behaviors in opposite ways get reactions. Although all of the people understood the necessity of rights and justice, thoughts about rights and justice change depending on profits and benefits of people. Although it is not possible to remove all of unfairness and injustice in societies, it is possible to minimize them through education. That’s why; the justice education in family is very important in the most important period of education when the roots of character start to take. It is not possible to set justice implementations for every case and to teach them to the children. But it is possible to teach the individuals the concepts of rights and justice and the ideal of realizing the fairness. First of all the family elders must understand and realize the concept of justice, then they can teach those concepts to new generations. There are three basic points to pay attention; being a model, establish the appropriate environment for education, and performing the education-content implementations. By considering the importance of family in education of child, the justice education in family is taken as the main topic in this article and we offer some proposals in this direction.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Adalet insan hayatının her safhasını kuşatan, hayatın her anında insanın karşısına çıkan toplumun huzur ve mutluluğunu olumlu ya da olumsuz etkileyen son derece önemli bir unsurdur. Bu nedenle toplumda adil davranma ve hakka riayet takdir edilmekte, tersi ise olumsuz tepki doğurmaktadır. Hak ve adaletin gerekliliğini herkes kabul etse de kişilerin fayda ve menfaatine bağlı olarak hak ve adalet telakkisi değişebilmektedir. Toplumlarda bir bütün olarak haksızlık ve adaletsizlikleri ortadan kaldırmak mümkün olmasa da bunları azaltma veya ideal seviyeye indirmek eğitimle mümkün olabilir. Bu nedenle eğitimin en önemli dönemi olan, kişiliğin temellerinin atıldığı erken yaşlarda ailede adalet eğitimi önem arz etmektedir. Her konu ve duruma uygun bir adalet uygulaması koymak, bunu da çocuklara öğretmek söz konusu olamaz. Ancak bireylere adalet ve adaletsizlik duygusu ile hak kavramını ve bu manayı gerçekleştirme idealini öğretmek mümkündür. Bunun için önce aile büyükleri adaleti kavramalı ve gerçekleştirmeli sonrasında yeni yetişen nesle ilkeli ve bilinçli bir şekilde adalet eğitimi verilmelidir. Adalet eğitiminde ailelerin özellikle dikkat etmesi gereken üç temel husus bulunmaktadır: örnek olma, eğitim için uygun bir ortam oluşturma ve eğitim içerikli uygulamalar yapma. İşte bu makalede çocuğun eğitiminde ailenin ehemmiyeti göz önüne alınarak temel ilke ve yöntemler bağlamında ailede adalet eğitimi konu alınmakta ve buna yönelik birtakım öneriler dile getirilmektedir.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-ailede-adalet-egitimi.pdf
  • 8
253
278
  • Turkish

REFERENCES

References: 

ABDÜLHAMİD. A. S. (1994). “Cihad: Barış ve Adâlet İçin Mücadele”. çev. Kayani. M.F. İslâmî Sosyal Bilimler Dergisi, 1994, cilt: II, sayı: 2.
ABDÜRREZZÂK. E.B. (1983). el-Musannef. thk. Habîburrahmân el-A’zamî. Beyrut.
AĞAKAY. M.A. (1955). Türkçe Sözlük. Ankara: Yeni Matbaa.
AKYOL. A. (2008).“Şehrazuri ve Adalet Anlayışı”. Hitit Üniversitesi Çorum İlahiyat Fakültesi Dergisi.2008/1, cilt: VII. sayı: 13.
ALTINTAŞ, R. (1998). “İbn Miskeveyh’in Adalet Anlayışı”. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, sayı: 2.
ARAL. V. (1994) “Bir Adalet Birimi Olarak Hukuk Bilimi”. Adalet Kavramı ed. Güriz. A. Ankara: Türkiye Felsefe Kurumu Yayınları.
ATÇIL. M. Z. (2008). “Mâverdi’nin Siyasi Düşüncesi: Dayanışma, Liyakat ve Adalet”. İslam ve Klasik. İstanbul.
AY. M. E. (2005). “Ailede verilecek Din Eğitiminde Genel Prensipler”. İslam’da Aile ve Çocuk Terbiyesi (II), İstanbul: Ensar Neşriyat.
AYDIN. A. R. (1996). İslam Dünyasında Yaşanan Son Olayların Işığında “İslamiyet ve Milletlerarası Adalet”. Doğu’da ve Batı’da İnsan Hakları [Kutlu Doğum Haftası: 1993-1994]. Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.
AYDIN. M. Z. (2003). “Ailede Ahlâk Eğitimi”. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. cilt: VII, sayı: 2.
AYHAN. H. (1971). “Ailede Din Eğitimi”. Diyanet İlmi Dergi. cilt: X, sayı: 114-115.
BALI. A. Ş. (2001). Çok Kültürlülük ve Sosyal Adalet. Konya: Çizgi Kitapevi.
274
Süleyman KARACELİL
BAYMUR. F. (ty.). Genel Psikoloji. İstanbul: İnkılap Kitabevi.
BAYRAKLI. B. (1987-1988). “Fârâbî’nin Eğitim Felsefesinde “Adâlet” Kavramı”, Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, sayı: 5-6.
BAYRAKLI. B. (2005).” Kur’ân-ı Kerim’e Göre Ailede Çocuk Eğitimi”. İslam’da Aile ve Çocuk Terbiyesi (II). İstanbul: Ensar Neşriyat.
BAYRAKTAR. F. (1995). “Ailenin Eğitim Görevi”. Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi. sayı: 2.
BİLGİN. B. (1994). “Ahlak Terbiyesinde Dinî Hikâyeler”. Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi, sayı: 1.
BLAU. P.M. ve MEYER. M. W. (1971). Bureaucracy in Modern Society. New York: Random House.
BUYRUKÇU. R. (1997). “Kur’an’a Göre İnsanın Özellikleri ve Hz. Peygamberin Eğitim Uygulamaları”. Süleyman Demirel Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, sayı: 4.
CARLSMİTH. K. M. DARLEY, J. M., ROBİNSON, P. H. (2002). “Why Do WePunish? Deterrence and Just Deserts as Motivesfor Punishment”. Journal of Personality and Social Psychology, 83, No 2.
CEVİZCİ. A. (1996). Felsefe Sözlüğü. Ankara: Ekin Yayınları.
ÇALIŞ. H. (2003). “Ebeveyn ve Çocuklar Arası Maddî İlişkilerde Adâlet/Eşit Muâmele”. Selçuk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. sayı: 16.
CEBECİ. S. (2010). Din Öğretimi Yöntemleri, Etkili Din Öğretimi, ed. Karaköse. Ş. İstanbul: Türkiye İlahiyat Tedrisatına Yardım Eden Dernekler Federasyonu.
CROSSLEY. M. L. (2000). Introducing Narrative Psychology: Self, Trauma and the Construction of Meaning. Buckingham: Open University Press.
ÇEÇEN, A. (1993). Adalet Kavramı. Ankara: Gündoğan Yayınları.
ÇİLELİ. M. (1986). Ahlak Psikolojisi ve Eğitimi. Ankara: Ve Yayınları.
DODSON. F. (1997). Çocuk Yaşken Eğilir. çev. Selvi S. Ankara: Özgür Yayınları.
DODSON. F. (1998). Sevgiyle Disiplin. çev. İpek Van Den Born. İstanbul: Kuraldışı Yayıncılık.
DOĞAN. R. (2006). “Nitelikli Din Eğitim-Öğretiminin Sosyal ve Evrensel Barışa Katkısı”. Kutlu Doğum 2005: Dinin Dünya Barışına Katkısı, Ankara: Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.
DURKIN. D. (1959). Children's Concepts of Justıce: A Comparison With The Piaget Data. Child Development. Vol 30.
ELMALI. A. (1997). “Kur’an-ı Kerim’de Adâlet (Adl) Kavramı”. Harran Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, sayı: 3.
Ailede Adalet Eğitimi 275
ERDEM. F.H. (1992). İslam Hukukunda Adalet Kavramı ve Olgusu. İstanbul Üniv. Sos Bil Ens. (Yayınlanmamış Doktora Tezi) İstanbul.
FERSAHOĞLU. Y. (2003). “Din Eğitimi ve Öğretiminde Bir İletişim Yöntemi Olarak Hikaye”. EKEV Akademi Dergisi. cilt: VII, sayı: 16.
FERSAHOĞLU, Y. (2004). “Din Eğitim ve Öğretiminde Bütüncül Yaklaşım”. Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Çalışma Toplantısı I. haz. Arslan. Z. Ş. İstanbul: Değerler Eğitimi Merkezi.
GORDON, T. (2003). Çocukta Dış Disiplin mi? İç Disiplin mi? çev. Aksay. E. İstanbul: Sistem Yayıncılık, 2003.
GÜRİZ. A. (1994). “Adalet Kavramının Belirsizliği”. Adalet Kavramı. Ed. Güriz. A. Ankara: Türkiye Felsefe Kurumu Yayınları.
HABACI İ. vd. (2013). “İlköğretimde Değerlerin Kazandırılmasının Nitelik Açısından İncelenmesi”. The Journal of Academic Social Science Studies. Volume 6 Issue 5.
HAMMOND. L. D. (2002).” Learning to Teachfor Social Justice” Learning to Teach For Social Justice. ed. Hammond. L. D. vd. New York : Teachers College Press.
HÖKELEKLİ. H. (1998). "Çocukta Ahlak Gelişimi ve Eğitimi". Çocuk Gelişimi ve Eğitimi, İstanbul: Ensar Neşriyat.
HÖKELEKLİ. H. (2007). "Çocuk ve Gençlerde Şiddet Olgusu ve Önlenmesine Yönelik Öneriler". Değerler Eğitimi Dergisi, Sayı: 14.
HÖKELEKLİ. H. (2008). “Merhamet”. Değerler Eğitimi Merkezi Dergisi. Sayı :4.
HUMPHREYS. T. (2003). Disiplin Nedir? Ne değildir? çev. Çelik. B. İstanbul: Epsilon Yayıncılık.
KARAGÖZOĞLU. H. (2009). “Ahlâk Düşüncesinde Siyaseti Aramak: İbn Miskeveyh’te “Adalet” Kavramının Siyasî Yansımaları”. Dîvân: Disiplinlerarası Çalışmalar Dergisi. cilt: XIV. sayı: 27.
KAYA. M. (1997). “Ailede Anne-Baba Tutumlarının Çocuğun Kişilik ve Benlik Gelişimindeki Rolü”. Ondokuz Mayıs Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, sayı: 9.
KAYADİBİ. F. (2001). “ İslam Dini’nin Eğitim ve Öğretime Verdiği Önem”, İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. sayı: 4.
KESKİN. Y. (2012). “İlköğretim Programlarındaki Bazı Ortak Değerlerin Kazanılma Düzeylerinin Bazı Değişkenler Açısından Karşılaştırılması (Samsun İli Örneği)”. The Journal of Academic Social Science Studies. Volume 5 Issue 8.
276
Süleyman KARACELİL
KILAVUZ. M. A. (2005). “Anne Baba Örnek Davranışlarının Çocukların ve Ergenlerin Dinî Kişiliğinin Oluşumuna Etkileri”. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. cilt: XIV. sayı: 2.
KİENBAUM. J. ve WİLKENİNG. F. (2009). “Children’s and Adolescents’ İntuitive Judgements About Distributive Justice: Integrating Need, Effort, and Luck”. European Journal of Developmental Psychology. Volume 6, Issue 4.
KOÇ. A. (2008). “Okul Çağı’ Çocuklarının Ailede Din Eğitimi”.İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, sayı: 17.
KÖYLÜ. M. (2003a). “Çocukluk Dönemi Ahlak Gelişimi”. Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi. sayı: 12.
KÖYLÜ. M. (2003b). Psiko-Sosyal Açıdan Dini İletişim. Ankara: Ankara Okulu Yayınları.
KÖYLÜ. M. (2004). “Çocukluk Dönemi Dini İnanç Gelişimi ve Din Eğitimi”. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. cilt: XLV, sayı: 2.
KUÇURADİ. İ. (1994). “Adalet Kavramı". Adalet Kavramı. Ed. GürizA. Ankara: Türkiye Felsefe Kurumu Yayınları.
LEE. J.M. (1977). "Toward a New Era: A Blueprint for Positive Action," The Religious Education We Need. ed. James Michael Lee, India: Religious Education Press.
MADELİNE. H. E. vd. (2010). “Cultural Difference and Adoption Policy in the United States: The Quest for Social Justice for Children”. Journal of Children’s Rights. Volume 18, Number 2.
MEHMEDOĞLU. Y. (2004). “Değer Oluşturucu ve Aktarıcı Konumuyla Aile”. Diyanet İlmi Dergi. cilt: XL, sayı: 2.
MORRİS. C. G. (2002). Psikolojiyi Anlamak (Psikolojiye Giriş). (H. B. Ayvaşık ve M. Sayıl, çev. ed.). Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayınları.
NAZİK. B. (2000). Çocuk Ruh Sağlığı. İstanbul: Yapa Yayınları.
NERMİN. Ç. (2003). “Kohlberg’in Bilişsel Ahlak Gelişimi Teorisi: Ahlak ve Demokrasi Eğitimi”. Değerler Eğitimi Dergisi, 1 (1).
NEVA. T. T. (2012). “Bir Erdem Olarak Adalet: NasıruddinTusi, Kınalızade Ali ve AlasdairMacIntyre Üzerine Karşılaştırmalı Bir Çalışma”. Beytülhikme: An International Journal of Philosophy, cilt: II, sayı: 2.
OKUMUŞLAR. M. (2006). “Din Eğitiminde Etkin Bir Yöntem Olarak Hikâye”. Selçuk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, sayı: 21.
ÖCAL. M. (1996). “Ailede Çocukların Dinî ve Ahlakî Eğitimlerinde Karşılaşılan Problemlerin Başlıca Sebepleri ve Çözüm İçin Bazı Teklifler”. Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi. sayı: 3.
Ailede Adalet Eğitimi 277
ÖKTEM. N. (1994) “Adalet Kavramı Ve Sosyal Realite”, Adalet Kavramı ed. Güriz. A. Ankara: Türkiye Felsefe Kurumu Yayınları.
ÖZBEK. A. (2005). “Bir Eğitim Kurumu Olarak Ailenin Önemi”. İslam’da Aile ve Çocuk Terbiyesi (II). İstanbul: Ensar Neşriyat.
ÖZBEK. A. (2006). “Yetişkinlik Dönemi Eğitiminde Aile Bireylerinin Yeri ve Fonksiyonu”. Yetişkinlik Dönemi Eğitimi ve Problemleri. İstanbul: Ensar Neşriyat.
ÖZDEMİR. S.(2002). “Din Eğitiminde Soru-Cevap Metoduyla Öğretimde Hz. Peygamber Örneği” IV. Kutlu Doğum Sempozyumu. Isparta: S.D.Ü. İlahiyat Fakültesi Yayınları.
ÖZDEMİR. Ş. (2002a). “Çocuğun Din Eğitiminde Ailenin Rolü”. Din Eğitimi Araştırmaları Dergisi. sayı: 9.
ÖZDEMİR. Ş. (2002b). “Nisâ Sûresinde Aileyle İlgili Olarak Yer Alan Âyetlerin İstikrarlı Bir Aile Kurumunun Teşekkülü ve Çocuğun Eğitimi Açısından Tahlili”. Din Bilimleri Akademik Araştırma Dergisi. cilt: II, sayı: 3.
PANTLEY. E. (1997). Çocuğunuzla İşbirliği Yapabilme. çev. Gürel. H. Ankara: Hyb Yayıncılık.
PEKER. H. (1991). “Çocuklan ve Gençleri Suça İten Faktörler”. Diyanet İlmi Dergi, cilt 27. Sayı: 2.
PHİLLİPS. L.G. (2010). Social Justice Story Telling and Young Children’s Active Citizenship, Discourse: Studies in the Cultural Politics of Education Vol. 31, No. 3.
PİAGET. J. The Moral Judgment of the Child, translated by. Gabaın. M. USA.
RAWLS. J. A. (1999). Theory of Justice, Massachusetts: The Belknap Press Of Harvard University Press Cambridge.
RUSSEL. B. (1966). Siyasal İdealler. çev. Harmancı. M. İstanbul: Köprü Yayınları.
SALK. L.(1990). Çocuğun Duygusal Sorunları. çev. Onur. E. İstanbul: Remzi Kitabevi.
SAMİ. Ş. (1985).Temel Türkçe Sözlük. İstanbul: Tercüman Gazetesi Yayınları.
SELÇUK. M. ve TOSUN. C. (2005). “Türkiye’de ve Almanya’da (İslâm) Din Dersleri”. III. Din Şûrası: Tebliğ ve Müzakereleri, 20-24 Eylül 2004. cilt: III. Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları.
SOLOMON. R. C. (2004). Adalet Tutkusu. çev. Altınay. E. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
TAVUKÇUOĞLU. M. (2002). “Okul Öncesi Çocuğunun Eğitiminde Din Duygusu ve Din Eğitimi”. Selçuk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. sayı: 14.
278
Süleyman KARACELİL
TAY. B. ve ÖCAL. A. (2008). Özel Öğretim Yöntemleri İle Sosyal Bilgiler Öğretimi. Ankara: Pegema Yayıncılık.
THOMSON. N. R. (2007). “Justice in the Home: Children’s and Adolescents’ Perceptions of the Fair Distribution of Household Chores”. Journal of Moral Education. Vol. 36, No. 1, March.
TOSUN. C. (2002). Din Eğitimi Bilimine Giriş. Ankara: Pegema Yayıncılık.
YAVUZ. K. (1991). Eğitim Psikolojisi. Kayseri: Erciyes Üniv. Yayınları.
YAVUZER. H. (1993). Ana-Baba ve Çocuk. İstanbul: Remzi Kitabevi.
YILMAZ. H. (2010). “Aile İçi Şiddet ve Huzur/Din Eğitimi”. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. cilt: XIV, sayı: 1.
ZİGLAR. Z. (1998).Olumsuz Bir Dünyada Olumlu Bir Çocuk Yetiştirmek. çev. Suer. Ö. İstanbul: Beyaz Yayınları.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com