You are here

NÜKTEDAN ŞAİR HAMÂMÎZÂDE İHSAN VE DİVANINDAKİ MİZAHİ MANZUMELERİ

Journal Name:

Publication Year:

DOI: 
http://dx.doi.org/10.12787/KARAM1166

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
Hamâmîzâde İhsan (1885-1948) who lived in the late 19th and early 20th centuries was one of the last poets of our literature that poetized via the style of classical Ottoman poetry, on top of having collected poems. Criticism committed to paper about his literary work both during his era and post mortem stated that he was among important humorists of the era mentioned. He was specially praised for being intelligent, elegant and having humor-prone personality. In this article, his poems specially collected under the title of ‘Humorous Poems’are going to be analyzed to demonstrate the poet’s sense of humor.
Abstract (Original Language): 
19. asrın sonu ile 20. asrın ilk yarısında yaşamış olan Hamâmîzâde İhsan (1885-1948), klasik Osmanlı şiiri üslubuyla şiirler kaleme alan edebiyatımızın divan sahibi son şairlerindendir. Gerek devrinde gerekse ölümünden sonra kendisi hakkında kaleme alınan yazılarda, yaşadığı devrin sayılı nüktedanları arasında yer aldığı belirtilmiştir. Hakkında yapılan değerlendirmelerde Hamâmîzâde, zeki, zarif ve mizaha yatkın şahsiyetiyle övülmüştür. Bu makalede, Hamâmîzâde İhsan’ın divanında kaleme aldığı şiirlerin arasında müstakil olarak “Mizahi Manzumeler” başlığı altında topladığı şiirler, şairin mizah anlayışını ortaya koymak adına değerlendirilecektir.
189
204

REFERENCES

References: 

AYDIN Bilgen (2002). “Mizah Yaratma Eyleminde Nasrettin Hoca”, Millî
Folklor, Vol. 7, pp. 25-30.
BAL Mehmet Âkif (2007). Trabzonlu Ünlü Simalar ve Trabzon’un Ünlü Aileleri,
İstanbul: Çatı Yayınları.
ÇİFTÇİ Hasan (1998). “Klâsik İslâm Edebiyatında Hiciv ve Mizah” Atatürk
Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 10: 139-162.
DURMUŞ İsmail (2005). “Mizah”, Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, XXX:
205-206.
GEZGİN Hakkı Sühâ (1940). “Edebî Portreler”, Yeni Mecmua, 57: 6.
GÜVEN, Hikmet Feridun (2007). “Klasik Türk Edebiyatında Hiciv ve Mizah”,
Türk Edebiyatı Tarihi, İstanbul: Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları,
2: 578-587.
HAMÂMÎZÂDE İHSAN (1949). Lâf Olsun Diye, İstanbul.
İNAL İ. M. Kemal (1988). Son Asır Türk Şâirleri, (II Cilt.) İstanbul: Dergâh
Yayınları.
İSEN Mustafa; Rıdvan CANIM (1989). Hamamizâde İhsan: Hayatı Eserleri ve
Divanı, Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
KAŞGARLI MAHMÛD (2005). Divânü Lugâti’t-Türk, İstanbul: Kabalcı Yay.
KAYAOĞLU İ. Gündağ (1995). “Hamâmîzâde İhsan ve Hayatı, Eserleri”, Müteferrika,
7: 97-105.
KORTANTAMER Tunca (2007). Temmuzda Kar Satmak: Örnekleriyle Geçmişten
Günümüze Türk Mizahı, Ankara: Phoneix Yayınevi.
ÖNGÖREN Reşat (2011). “Tarikat”, Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, XL: 95-
105.
SAYILIR Burhan; BABUÇOĞLU Murat (2007). Hamamizade İhsan Hamsinâme
Küçük Balığın Büyük Öyküsü, Ankara: Phoenix Yayınevi.
TALU Ercüment Ekrem (1949). “Bir İki Söz de Benden”, Hamâmîzâde İhsan
Laf Olsun Diye, İstanbul.
TARLAN Ali Nihat (1949). “Hamamizâde İhsan’da Nükte ve Zerâfet”,
Hamâmîzâde İhsan Laf Olsun Diye, İstanbul.
TDK (1998). Türkçe Sözlük, Ankara: TDK Yayınları.
UZUN Mustafa (1997). “Hamâmîzâde Mehmet İhsan”, Diyanet Vakfı İslam
Ansiklopedisi, XV: 435-436.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com