You are here

Home » Content

Video Konferansla Pediatrik EKG Eğitimi Alan Tıp Eğitimcilerinin Memnuniyetleri ile Bu Teknolojiyi Benimseme Düzeyleri

Satisfaction and Technology Acceptance Levels of Medical Instructors Taking Pediatric Electrocardiography Course through Videoconferencing

Journal Name:

  • Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi

Publication Year:

  • 2010

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of Author
Abstract (2. Language): 
Internet Technologies provide the infrastructure for knowledge sharing and transferring platforms such as chat rooms and videoconferencing which enable individuals to learn through social interaction. Individuals are able to be educated efficiently, interactively, cost effectively and synchronously without leaving their locations through videoconferencing method. Medical education is one of those fields which involve changes and updates. Doctors are supposed to see patients, do research studies, educate others, take lessons and do all of these activities at the same time often struggle with time allocation and concentration problems. Videoconferencing is one of those appropriate technological solutions to be used not only for continuous medical education but also as a support for formal education. This study focuses on medical education especially the pediatric cardiology education through videoconferencing. The researcher investigates the perceptions of medical instructors regarding how much they have satisfied from this educational technology, how much they have adopted it and its advantages. Findings of the study indicate that medical instructors have been satisfied with the instruction given through videoconferencing and rely upon this technology for the purpose of education and hope this method would spread out. The most important advantage of videoconferencing method has been indicated as the comfort of place flexibility and time saving.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
İnternet teknolojileri, bireylerin sosyal etkileşimle öğrenmelerine imkân sağlayan sohbet odaları ve video konferans gibi bilgi paylaşım ve aktarım ortamlarının altyapısını sağlamaktadır. Video konferans sistemi ile bireyler bulundukları ortamdan ayrılmadan eş zamanlı olarak, düşük maliyetle, etkileşimli eğitim alabilmektedirler. Tıp eğitimi değişim ve yenilenmenin hızlı olduğu alanlardan biridir. Hem hastalara hizmet vermek, hem araştırma yapmak, hem de bir yandan eğitim almak ya da vermek zorunda kalan hekimler bunların tümüne zaman ayırmak ve de yoğunlaşmak konusunda sıkıntı yaşamaktadırlar. Video konferans, hem sürekli tıp eğitimi hem de örgün tıp eğitimini desteklemek adına uygulanabilecek en uygun teknolojik çözümlerden biridir. Bu çalışmada video konferans ile tıp eğitimi ve özellikle de pediatrik kardiyoloji eğitimine odaklanılmıştır. Araştırmacı video konferansla pediatrik elektro kardiyografi (EKG) eğitimi almış tıp eğitimcilerinin bu eğitsel teknolojiden ne kadar memnun kaldıkları ve kendi verdikleri eğitimlerde kullanmak üzere bu teknolojiyi ne kadar benimsedikleri ve avantajları hakkında düşüncelerini araştırmaktadır. Araştırmanın sonuçlarına bakıldığında tıp eğitimcilerinin video konferans sistemiyle verilen eğitimden memnun kaldıkları, bu teknolojinin eğitim ve öğretim amaçlı olarak kullanılmasına karşı güven duymakta oldukları ve bu yöntemin yaygınlaşmasını istedikleri görülmektedir. Eğitim amaçlı kullanılan bu teknoloji tıp eğitimcileri tarafından kabul görmüş ve onları memnun etmiştir. Video konferans sisteminin sağladığı en önemli avantaj olarak ise yer esnekliğinin getirdiği rahatlık ile zaman tasarrufu ifade edilmiştir.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastrmx_283_6_pp_145-160.pdf
  • 1
145-160
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Ajjan, H. ve Hartshorne, R. (2008). Investigating faculty decisions to adopt Web 2.0 technologies: Theory and empirical tests. The Internet and Higher Education, 11 (2), 71-80.
Ajzen, I. (1991). The theory of planned behavior. Organizational Behavior and Human Decision Processes, 50, 179-211.
Baturay, M. H. ve Kula, S. (2010). Video konferansla tıp eğitimi: dinamikler, zorluklar ve tavsiyeler. 9. Ulusal Pediatrik Kardiyoloji ve Kalp Damar Cerrahisi Kongresi, Osmangazi Üniversitesi, 5-8 Mayıs 2010, Eskişehir.
Caplan, W. (2001). Student experiences with synchronous computer conferencing. University of Alberta. Department of Educational Policy Studies. Edmonton, Alberta.
Dal Bello, A., Knowlton, E. ve Chaffin, J. (2007). Interactive videoconferencing as a medium for special education: Knowledge acquisition in preservice teacher education. Intervention in School and Clinic, 43 (1), 38-46.
Davis, F. D. (1989). Perceived usefulness, perceived ease of use, and user acceptance of information technology, MIS Quarterly, 13, 319-340.
Fishbein, M. ve Ajzen, I. (1975). Belief, attitude, intention, and behavior: An introduction to theory and research. Reading, MA: Addison-Wesley.
Fraenkel, J. R ve Wallen, N.E. (2006). How to design and evaluate research in education 6th ed. NY: McGraw Hill
Gunawardena, C.N. ve Duphorne, P.L. (2000). Predictors of learner satisfaction in an academic computer conference. Distance Education, 21 (1), 101-117.
Gunawardena, C. N. ve Zittle, F. J. (1997) Social presence as a predictor of satisfaction within a computer-mediated conferencing environment. American Journal of Distance Education, 11 (3), 8-26.
Huang, E. ve Chuang, M. H. (2007). Extending the theory of planned behavior as a model to explain post-merger employee behavior of ıs use. Computers in Human Behavior, 23 (1), 240-257.
Katz, Y. (2000). The comparative suitability of three ICT distance learning methodologies for college level instruction. Educational Media International, 37 (1), 25-30.
Ma, Q. ve Liu, L. (2005). The role of Internet self-efficacy in the acceptance of web-based electronic medical records. Journal of Organizational and End User Computing. 17 (1), 38-57.
Marshall, C. ve Rossmann, G.B. (1999). Designing qualitative research. 3rd ed. Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
Özçakır, A. (2001). Tıp eğitiminde değişim rüzgârları ve probleme dayalı tıp eğitimi. T Klin Tıp Bilimleri Dergisi, 21, 324-328.
Öztürk, R. (2006). Ülkemizde tıp eğitimine genel bir bakış. [An overview of medical education in our country] SD Sağlık Düşüncesi ve Tıp Kültürü, Aralık.
Palloff, R ve Pratt, K. (1999). Building learning communities in cyberspace: effective strategies for the online classroom. San Francisco: Jossey- Bass Publishers.
Rogers, E. M. (2003). Diffusion of innovations. 5th ed. New York: Free Press.
Schultze-Mosgau, S., Zielinski, T. ve Lochner, J. (2004). Interactive, web-based e-lectures with a multimedia online examination. Medical Education, 38 (11):1184.
Selim, H. M. (2005). Videoconferencing-mediated instruction: Success model. International Journal of Distance Education Technologies, 3 (1): 62-81.
Shimabukuro, J. (2000). The evolving virtual conference: Implications for professional networking. The Technology Source, September/October. Erişim tarihi: 07.03.2010.
Strauss, A. and Corbin, J. (1990). Basics of qualitative research: Grounded theory procedures and techniques. Sage Publications.
Taylor, S. ve Todd, P.A. (1995). Understanding information technology usage: a test of competing models. Information Systems Research, 6 (2),144-76.
Woods, T.J. (2005). Instructor and student perceptions of a videoconferencing course. Lethbridge, Alberta, Erişim : 02.03.2010.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com