THE DIFFERENT FACES OF ROME IN ITALIAN CINEMA
Journal Name:
- Ordu Üniversitesi Sosyal Bilimler Araştırmaları Dergisi
Keywords (Original Language):
| Author Name | University of Author | Faculty of Author |
|---|---|---|
Abstract (2. Language):
To our day the city that has most frequently been the subject in Italian cinema is Rome. Bearing a magnificent atmosphere and richness
in the areas of history, culture and the arts, Rome is among the most important filmiccities.
This work analyses the film La Grande Bellezza (The Great Beauty, 2013) directed by Paolo Sorrentino. The subject of the research
is Rome’s representation in Italian cinema as a location.
The result of the research maintains that after World War II Rome in Italian cinema is a naturalist décor where reality is put forth in
a humanistic manner, poverty is documented, and the consequences of war and fascism are criticized. But then, 1950s Rome is portrayed
as a nostalgic cine-fairytale city that is romanticized and idealized with the exalted and ecstatic “dolce vita” mythos together
with the consumer society. In the film subject to the analysis Rome is resubmittedas a visual and poetic symphony representing “the
great beauty” and honoring its archetypes in the Italian cinema with a moment of silence.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Geçmişten günümüze İtalyan sinemasında en çok konu alınan kent Roma’dır. Roma, tarih, kültür ve sanat alanlarında görkemli bir
atmosfere ve zenginliğe sahip önemli filmsel kentlerden biridir.
Bu çalışmada Paolo Sorrentino’nun yönettiği La Grande Bellezza (Muhteşem Güzellik, 2013) filminin analizi yapılmaktadır.
Roma’nın mekân olarak, İtalyan sinemasında ne ifade ettiği araştırmanın konusunu oluşturmaktadır.
Araştırmanın sonuçlarına göre, İtalyan sinemasında II. Dünya Savaşından sonra Roma, gerçekliğin hümanist bir tavırla ortaya
konduğu, yoksulluğun belgelendiği, savaşın ve faşizmin sonuçlarının eleştirildiği natüralist bir dekordur. Öte yandan Roma 1950’lı
yıllarda ise, tüketim toplumuyla birlikte coşkun ve esrik “dolce vita” mitosuyla romantize ve idealize edilen nostaljik bir sine-masal
şehri olarak betimlenmektedir. Analiz edilen filmde ise Roma, İtalyan sinemasındaki arketiplerini saygı duruşlarıyla onore eden ve
“muhteşem güzelliği” temsil eden şiirsel ve görsel bir senfoni olarak yeniden sunulmaktadır.
FULL TEXT (PDF):
- 10