You are here

ADOLF LOOS'UN MÜLLER EVİ: YENİDEN BİR BAKIŞ

VILLA MULLER: REVISITING THE WORK OF ADOLF LOOS

Journal Name:

Publication Year:

Keywords (Original Language):

Abstract (2. Language): 
There is widespread agreement on the status of Villa Müller (Prague, 1930) as both the final and the most complete example of Adolf Loos's Raumpian. However, in the interest of specificity, it is necessary to pause before covering the villa with labels. Loos himself never accorded the Raumpian a theoretical treatment in a dedicated essay. Indeed Loos never actually employed the term. An oblique reference, a footnote in a 1929 eulogy to the carpenter J. Veillich, is typically held to be the defining moment for the Raumpian concept. This is the great revolution in architecture: the solution of the plan in space....Just as mankind will eventually succeed in playing chess in the cube, so too other architects will, in the future, solve the plan in space (Loos, 1929,215). The word itself was coined and circumscribed by H. Kulka in 1931, during an effort to compile the definitive oeuvre complete (Kulka, 1931,43). In Kulka's text, the Raumpian became the efficient, emphatic, three-dimensional articulation of the program, restrained by the discipline of the prismatic shell. Loos echoed this definition in an interview given shortly before his death.I do not design plans, facades, sections, I design space. Actually there is neither a ground floor, an upper floor or a basement, there are merely interconnected spaces, vestibules, terraces. Every room needs a specific height -- the dining room a different one from the pantry — therefore the floors are on varying levels. After this one must connect the spaces with one another so that the transition is unnoticeable and natural, but also the most practical (Lhota, 1933,143).. However, Villa Miiller demonstrates clearly not only the three-dimensional expression of the domestic program at the coreof the Loosian interior, but rather an enormous, and enormously productive, paradox. For the Raumplan houses not one, but two subjects, two competing conceptions of the inhabitant. One subject is stationary, the other subject roves. The subject at rest is housed by the emphatically-materialized, efficiently-sized, well-formed interior. Yet, as if two plays were being performed on the same stage at the same time, the Loosian program fully embraces another character, an equally single-minded but otherwise quite antithetical identity, one that paces incessantly. The first is defined in terms of arrival and statis; the second in terms of trajectory and displacement. The crafted enclosures which nestle around the figure at rest are continually compromised by the presence of the agitated figure. Inversely, the restless figure is continually ensnared by the well-crafted enclosure. The interior occillates between two contrary conditions. The fundamental incompatibility of the dual subjects and the ensuing tension between their respective architectures is arguably the defining quality of the villa's interior. The domain of the stationary subject is the discrete room. To create a sense of enclosure for each room in the villa, Loos unabashedly employed traditional techniques of the discipline: simple geometric footprints, distinct cladding materials, room-specific local symmetries, proportions approaching simple whole number ratios, distinct sectional properties, individualized fenestration, bounded ceiling planes, and thresholds marking the points of entry. Together these technologies render each volumetric unit of the villa as a discernable interior. Thus, it is not surprising that Loos would employ hollow pilasters in the marble hall, or contrive symmetrical arrangements in the anteroom and dining room. The dwelling subject demands an intact interior, room by room. The room enticed dwelling by offering conventional lodging. The arrangement of the furniture contributed significantly to envelopment of the subject. Although Loos argued for the dispersal of furniture to the periphery of the room in what he called the 'Japanese style', the effect was not so much the expansion of the space as it was the creation of multiple enclaves. The arrangement of the furniture in the Villa Miiller did not exploit the perforated edges of rooms. On the contrary, the gaze of the resting body was always centripetally disciplined. This is evident in the boudoir alcove, where the built-in seating conspicuously turns its back to the 'exterior* view of the marble hall, and in the dining room where the subject seated at the granite table is divorced from the drama that surrounds him. The miscellaneous chairs and tables that originally gathered around the built-in features were invitations for bodies to come, to fill out the circle, and to complete the final boundary of the interior. But the dweller is not alone. Cutting across all the carefully-crafted conditions of enclosure, or more often along their sides, is the path of the roving subject. To rove is to be upright, and this uprightedness has its benefits. Only the roving subject is offered exterior views; the dweller never sits at the window. It is also the singular privilege of the elevated eye to gaze through rooms, lo peer over penetrated boundaries, and to scan diagonally across space as the body navigates the sinuous channels of circulation. It is therefore quite ironic that precisely this landscape is the favored material for the most static of all viewers: the photographer. Virtually all images of the enclosure privilege the diagonal view. But behind each such image lies a clogged artery and an impatient pedestrian. In Villa Muller, to rove is also to be displaced. There is a consistent distinction between the architecture of the room and the architecture of the path. Whereas Loos's rooms are constituted by symmetrical arrangements, the lines of movement are never aligned with the axes of these symmetries. Loos consistently displaces circulation to the edge. This condition begins at the front door, where the travertine bench occupies the center and the entry is shifted to the side. The circulation system is not entirely without its physical markers; the edge sponsors its own set of structured landmarks that imply the continuity of the path. But the implication is always a ruse; the trajectory of movement loses its singularity in the vicinity of the rooms. The roving subject is misled. Left illegitimately hovering at the periphery of the anteroom, or at the threshold of the marble hall, or at the edge of the dining room, (s)he must either move on or join the interior. The roving subject appears determined to undermine the sanctity of the dwelling subject with its offsides presence and its diagonal gaze. The dwelling subject responds with a kind of spatial amnesia, forgetting its exposed flank. Both positions are summoned by the Loosian Raumpltm. The architecture rallies equally to the support of each case, and thus the possibility of either condition is eliminated. The interior will eventually trap the rover, and the dweller will always sense a slight breeze.
Abstract (Original Language): 
Prag'da 1930 yılında inşa edilen Villa Müller'in, Adolf Loos'un Raumptan kav- ramının uygulandığı en son ve en bitmiş yapı olduğuna dair yaygın bir kanı vardır. Ama villa Müllcr'i böylesi kalıplaşmış etiketlerle adlandırmadan önce bir durup düşünmek gerekir. Herşcyden önce ne Raıımpiaıı sözcüğü Loos'un kendisi tarafından kullanılmış nede kavramsal bir yöntem olarak yazılarında yer almıştır. Uzun bir süre, Loos'un 1929 yılında bir marangoza gönderdiği yazının dip notunda yer alan, 'planın mekanda çözümlenmesi' sözleri, Raumplan kavramının tanımı olarak kabul edilmiştir. Daha sonra bu tanım H. Kulka tarafından 'prizmalik kabukla sınırlandırılmış programın üç boyutlu artikülasyonu' olarak yorumlanmıştır.Bu yorumlardan yola çıkarak Villa Müller'i sadece 'programın üç boyutlu dışa vurumu' olarak nitelendirilmektedir. Bu yapı aynı zamanda alabildiğine üretken bir çelişkiyi de sergilemektedir. Bu çelişkinin kaynağı Rampkm'mn barındırdığı birbiri ile kavramsal olarak yarışan iki nesnedir. Bu nesnelerden biri 'duran' öbürü 'devinendir'. İlki 'yarış' ve 'duruşu' ikincisi ise 'İleriye uzanmayı' ve 'yer değiştirmeyi' simgelemektedir. İç mekanın tanımı bu iki nesne rasında gidip gelmektedir. Duran nesnenin mekanı 'oda' isedevinen nesne varlığını villa içinde sürekliliğini koruyan dolaşım çizgisinin mimarisinde bulur. Loos mimarlık yaşamı boyunca yazılarında 'giydirmek' ve 'kaplamak' sözcüklerini dönüşümlü olarak kullanmıştır. Bu sözcükler arasındaki kavramsal bağlantının kaynağı Gottfried Semper'in yazılarıdır. Sempcr'e göre, mimari bir eleman olan duvar, varlığım iç mekanı oluşturmak için taşıyıcı elemanlara sarılan halı veya elde dokunmuş kumaşlara borçludur. Bir başka deyişle, duvar yapısal bir eleman olmaktan çok bir yüzey olarak ele alınmıştır. Yapısal sistemin ne mekanın oluşması, ne de bölünmesi ile doğrudan bir ilişkisi yoktur. Evi şık bir akşam ceketine benzeten Loos için de bu görüş geçerlidir. Bir benzetme olarak ceket hem sarıldığı için iç mekanın varlığını, hem de kumaş ve aslardan oluştuğu için iki taraflılığı çağrıştırır. Aynı özellikler Loos'un duvar anlayışında da gözlenir. Hatta bu benzetme Loos'un çalışmasında daha da ileriye götürülüp tüm villanın ince, saran gibi davranan yüzeylerden oluştuğu öne sürülebilir. Villa Müller'de vücudu giydirmek ve giydirilmiş vücudu sarıp, barındırmak parallel iki süreç olarak ele alınmıştır. Baştaki tartışmaya geri dönüp, duran nesnenin barındığı odayı şık bir akşam yemeği ceketine benzeıebilirsek devinen nesnenin, mekanının eklenip üst üste bindirilerek oluşturulmuş yamalı bir astardır denebilir. Giriş holünün seramik kaplamasının bir sonraki odaya geçmesinde, mermer yüzeylerin dolaşım mekanlarından salonlara akışında malzemelerin üst üsle binmişliği vurgulanır. Loos'un görüşleri ile yönlenen mimarlık öğretisi, mimarinin ana temasının biçimsel analizin uygulanması ile yüzeye çıkabileceğini savunmaktadır. Bu yaklaşım gerçek mimarlığın duvarların kalınlığında var olduğunu ve yapı sisteminin tüm maddesel özelliklen ile geometrik bir düzenin gölgesi olamayacağını ileri sürmektedir. Bir başka deyişle, ağırlığı olan bir yapının içinde iyi bir mimari çizim gizlidir. Ama Villa MüIIer için bunun tam tersi geçerlidir. Bu yapıda herşey yüzeydedir. Duvarın içi yoktur ve kalınlıkları belirsizdir. Loos, her ne kadar çizimin cazibesine karşı koymaya çalışmışsa da, Villa MüUer'deki tek anlamlı ve ölçülebilir çizgiler tavanda, yer döşemesinde, yapının dış çerçevesinde ve kaplamasında görülebilir.
FULL TEXT (PDF): 
23-38

REFERENCES

References: 

KULKA, H. (1931)Adolf Loos:Das WerkdesArchiieklen, Anton Schroll Verlag,
Vienna.
LHOTA.K. (1933) Arkitekt Adolf Loos, ArkitektSIA (32) Prague.
LOOS, A. (1929) Josef Veillich, in Trotzdem, Georg Prachner Verlag, Vienna.
LOOS, A. (1983) Die Potemkinische Stadt, Georg Prachner Verlag, Vienna.
NEWMAN, J. O., SMITH, J. H. trans. (1987) Adolf Loos, Spoken into the Void:
Collected Essays 1897-1900, Opposition Books, MIT Press, New York.
SEMPER.G. (1989) The Four Elements of Architecture, H. F. Mallgrave and W.
Hermann, trans. Cambridge University Press, Cambridge.
VAN DUZER, L., KLEINMAN, K. (1994) Villa Milller: A Work of Adolf Loos,
Princeton Architectural Press, New York.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com