COMMUNICATIVE ETHICS IN HOUSING
Journal Name:
- Orta Doğu Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi Dergisi
Key Words:
Keywords (Original Language):
Author Name |
---|
Abstract (2. Language):
There is more to housing than shelter, because housing itself is but a mean to life long experiences of dwelling, among others, of intimacy and solitude, joy and sorrow trust and fear, Housing may enable people to dwell poetically on earth, but Such isnot always the case the greatest failure of public housing may be that it has fallen short of
.allowing its inhabitants the freedom to make sense of their lives in their abodes.
Echoing such remarks, one often hears critics denouncing theanomia that reigns
in large housing estates. It is indeed even considered as the origin of irresponsible,
unpredictable and dramatic behaviors that contribute sometimes to social
disruption. Nevertheless one seldom discusses anomia. Observers are easily
satisfied with noting its existence, and rarely feel committed to an analysis of its
dynamics. That does not help construct social processes leading out of anomia
It is our endeavor to show that, whereas shelter and amenity-oriented housing
policies are unlikely to help restore social bonds in an anomic neighborhood, a
housing policy geared to social-development might. Such a policy should be
concerned with providing inhabitants with an experience of group dynamics as
well as physical facilities. This discussion of housing policy stems from the
pervading critique levelled at 'capitalistic simplification of the process or
40 METU JFA 1994 MICHELCONAN
rationalization (to use Weber's terminology)' by Habermas (1981) among many
others. His writings on communicative action proceed İroni concerns about the
historical process of increasing purposive-instrumental rationalization of the wo rid
towards an analysis of the conditions under which human beings might bring the
full potential of their reason lo bear on the problems of their social and political
existence (White, 1988).
Habermas's model of 'communicaiivc ethics' raises fundamental issues about public
policy. While avoiding to enter into a purely philosophical discussion, we shall show
that fl/io/ii/fl can be taken as a token of l he failure of purposive- instrumental rationality
to act as a guide for public housing policy, and that several examples of 'cohousing'
are poinling to a variant of Habermas' model thai would enable people to move
out of anomia.
All members of a social group share judgments or points of view that attribute a
value or a common meaning to public acts. Anomia designates the loss of these
common orientations (Conan, 1992). It prevails when members ol'a social group
feel uncertain about the norms and sanctions of public behavior so that they
neither know how they should interact with others, or how their acts will be evaluated
and sanctioned or rewarded by other group members. Anomia is the central concept
of Durkheim's thesison thedivision of labor. He further developed it in his famous
essay on suicide. He takes anomia to result from social processes fostering
conflict where cooperation had existed, and doing away with commonly shared
values or purposes.
Thus when social change destroys social regulations fixed by tradition, or when
it lifts collective prohibitions, or when it compels individuals to adapt to a new
culture that rips the foundations of tradiiional solidarity, it creates situations of
conflict and sources of collective demoralization.
According lo these sociological analyses, the quality of individual life depends
upon the existence of stable social frameworks that put a limit to individual
desires and strivings and that rule social intercourse. Advocates of mass comsumption
who think that the satisfaction of individuals results from the pursuit
of their selfish interest within the limits set by their resources would strongly
disagree. If one follows Durkheim, such a pursuit of selfish interest favors the
development of anomia, while limits that shared norms and values imposed on
their pursuit shield individuals from the disruptive impact of anomia. At least
one may agree with a weaker statement: the pursuit of selfish interests ushered
by mass consumption does not foster the development of shared norms and
values.
One perceives immediately implications of this point of view for a housing policy.
Most housing policies aim at providingshelter and at fulfilling related needs such
as providing cooking, cleaning and washing facilites, a minimum square-footage
per person and sunlight in most rooms fora limited level of costs. This functional
approach to housing seeks to provide lower or middle income groups with an
equal access to a certain amount of floor space in a physical facility that they
might not be able to afford if all housing resulted from privately financed
production, and no more. But if housing aims solely at providing satisfaction
derived from mass consumption, it cannot be expected to counter the development
olanomia. If on the other hand, it contributes lo the development among
inhabitants of a community of purposes and values as a group, it may. That does
not mean that consumption of housing is supposed to create anomia by itself,
but rather that it is certainly not a palliative. Let us consider a counter-example
in order to avoid over-simplification. Housing is an object of conspicuous
COMMUNICATIVE ETHICS IN HOUSING METU JFA 1994 41
consumption for many people who are not likely victims of anomia. Focusing
attention on housing itself in order to understand the development of anomia,
one risks losing track of the other disruptive effects of daily life experiences.
Thomas and Znaniecki have studied Polish immigrant families in the United
States (Habermas, 1981). When thrown amidst social groups whose values,
norms and roles differed from theirs, these families went through a period of
deep social disorganization. This tended to bring about the demoralization of
their members: neither future prospects, nor daily life seemed to have any more.
sense for them.
The concept of anomia stresses the weakening of reciprocal expectations that
provided a social bond. Generally speaking, defining what was just and what was
not, what was allowed and what was forbidden, what was favorable and what was
harmful to the collectivity of Polish immigrant families grew more and more
difficult. Moral issues became increasingly blurred, because each person felt
submitted to contradictory influences and felt exposed to uncertainty in its
everyday intercourse with other people. The weakening of shared moral obligations
and values aroused demoralization and nostalgic over-estimation of ancient
solidarity ties based on strong common moral principles.
Some sociologists have read this as a warning against social change. They have
argued that anomic situations, that could be created by the introduction of social
change in a group tightly knit by a set of common norms, mutual expectations,
and an established system of rewards and sanctions for public behavior, would
restrict their freedom of interaction and create personal feelings of insecurity;
hence a call for a conservative pace or change, if any were to be introduced. Yet
the analysis of the development of anomia only shows that social transformations
do not produce a spontaneous adjustment of moral culture. It invites beyond any
analysis of anomia to further study of the redevelopment of a moral culture. The
example of a few contemporary endeavours towards organizing residential life
will make this point clearer.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Son otuz yıl içindeki toplu konut uygulamaları ile kimi konut yerleşkelerinde
farklı kültür kökenli insanlar bir araya getirildi. Bu gruplar her türlü zorlukları
aşarak toplumla bütünleşme çabalarında, giderek derinleşen bir toplumsal anomi
etkisi altındadırlar. Söz konusu yerleşkelerin fiziki ve toplumsal sorunlarını
çözmeyi amaçlayan sosyal politikalar, daha üstün fiziki konfor düzeyleri sağlayabildi
ise de, komşular arasında toplumsal güvensizlik, korku ve duygusal
tepkilerin ve anomi etkilerinin giderilmesinde yetersiz kaldı.
Öte yandan, tek tük de olsa, grupların bu tür bir akıbetten kurtarılabilmiş olduğu
fiziki düzenleme örnekleri bulunmaktadır. Bu yazı, Kanada'da uygulanan bir
deneysel toplu konut ile, iki yeni tür konut topluluğu biçiminin yaşandığı,
Danimarka'da Bofaelleskaber ve İsveç'te Lilla Kollektivhus Örneklerini karşılaştırmalı
olarak inceleyerek, bu beklenmedik ve hedeflenmedik başarılarının
nedenlerini araştırmaktadır.
Her üç örnekte de, yerleşkede yaşayacak hanehalklan, ortak yaşamın kurallarını
tanımlamak girişiminde bulunmuşlar; ortak yaşamın istedikleri niteliklere sahip
olabilmesi öngörüsüyle yapım öncesinde mimar ve yapımcı ile iletişim kurmuşlardır.
Burada yapılan tartışma, yapım öncesi girişimlerin, Habermas'ın
iletişimsel eylemlere ilişkin önermelerine uymadığı yolundadır.
Herhangi bir eylemin tek bir biçimde tanımlanamaması nedeniyle, ortak
doğrulan önceden belirleme çabaları, ne kadar haklı ve akılcı olursa olsun,
belirsizliklerden uzaklaşamayacaktır. Değer kavramları, akıl yoluyla değil,
karşılıklı etkileşimlerle ve insanların çıkmazlara ve niyetlerini açığa vurma
gayreti içine itildikleri ortamlarda netleşir. Değer kavram ve yargılarının
sınanması, hangi yöntemin izleneceği konusunda kuşkuların yoğunlaştığı;
başkalarıyla etkileşim içinde suçluluk ve belirsizlik duygularının yaşandığı
durumlarda yapılır. Bu durumlarda ortak çıkar ve haklılık kavrayışları açıklık
kazanır. Sorunların ortaklaşa yorumlamaları ile 'bireylerarası öznellik' ve belirsizlikler
taşıyan durumlara ilişkin bir anlayış birliği geliş liri lebi İecek lir. Değer
yargılarına ilişkin açmazların görüşülmesini olanaklı kılan 'paylaşılan
deneyimler', doğru ve yanlışları belirlenmiş bir kültürün oluşmasını sağlayan bir
ana kaynaktır.
Örneklerde, yerleşkeye taşınmazdan önce önerilmiş olan kuralların, sonradan
düzeltmelere uğradığı görülmektedir. Bu kuralların bir bölümü kullanmışız
kalmış, bazıları yeniden düzenlenmiş; ayrıca zamanla eklemeler yapılmıştır.
Ancak, ortak doğruların tartışılması ve belirlenmesi süreçleri, Kanada ve
İskandinav örnek-lerinde çok farklı yollar izlemektedir.Kanada'da bu görüşmeler genellikle yerel yönelim modelinin izlendiği, konut
kooperatiflerinin yönetim kurullarında yapılır; çoğunluk kararlarıyla yeni kurallar
belirlenir. Böylece ortaklaşa kabul gören, yasal düzenlemelere dayalı bir
kültür gelişir. İskandinavya'da ise, bu sürecin kendisi biçimsel kurallardan uzaktır.
Yerleşkede oturanlar diledikleri zaman birbirlerini sorgulama yöntemine başvururlar.
Bu görüşmelerin, bir kuralın tanımlanmasıyla sonuçlanması da aranmaz. Ancak
görüşmeler kuşkusuz bir ortak doğrular kültürünün gelişmesini yönlendirir.
Günlük yaşamın kuralları herhalde bir anayasa metni gibi yazılamaz. Çoğunluk
oyuna uyulması ise, bu kuralların her birey tarafından benimsenmiş olduğu
anlamına gelmez. Uyumluluğun gelişmesi, ortak deneyimlerin ve yaşamın pratik
sorunları üzerinde sürdürülen grup görüşmeleri ve karşılıklı bilgilendirme süreçleri
yoluyla sağlanacaktır. 'Ortak doğrular'ın içeriği, bireyleri ayrıştıran konularda
karşılaşılan zorluklar üzerinde ortak duyarlılıklar geliştirmeyle yavaş yavaş ortaya
çıkar. Birlikte yaşanan deneyimlerden yoksunluk, ortak doğrular bulunması
olasılıklarını zayıflatacaktır.
FULL TEXT (PDF):
- 1-2
39-58