PROTECTING THE COLLECTIVELY APPRECIATED: DIFFERENT APPROACHES TO AESTHETICS AND AESTHETIC REGULATION IN THE UNITED STATES
Journal Name:
- Orta Doğu Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi Dergisi
Key Words:
Keywords (Original Language):
Author Name |
---|
Abstract (2. Language):
The demands of American society to preserve certain environments, because
they provide aesthetic appreciation, has been increasingly referred as supportive
evidence by the courts to sustain aesthetic regulations in the United States.
However, in spite of the increasing collective demands of people for aesthetic
preservation, and in spite of the increasing amount of such regulations, the courts
still have problems to justify the validity of preservation oriented aesthetic
regulations, i.e., the courts are still troubled in providing a justification that these
regulations are valid and legitimate forms of governmental control over private
property for public purposes. Although the U. S. Supreme Court and the
majority of the courts of States have recognized a broadened definition of public
purpose which states that even the aesthetic purposes alone can be the basis of
police power use, the courts are still struggling with finding a sound definition
of aesthetics. In many court cases, even if the aesthetic purpose alone is accepted
as the sufficient basis for the enforcement of a regulation, the general language
used in justifications still include references to secondary non-aesthetic reasons,
such as protecting the property values (in especially design review cases), maintaining
the tourists' interests (in especially historical preservation cases), or
protecting public safety (in especially billboard cases) (Linder 1990, Rowlett
1981, Williams 1977). Many design scholars, regulators and judges deal with the question of defining
aesthetic concerns. It is crucial for the courts to understand and scrutinize the
motives behind the collective demands to preserve, for example, certain
landmarks, or to protect the visual character of a neighborhood, or a scenic vista
or to reserve an untouched natural area. Where do these collective interests or
sentiments come from and what do they really want in terms of planning and
design? Is it really because of the financial interests that people of New Orleans
want to keep French Quarter's architectural character? Is it because of safety
issues that many communities do not want to see billboards around the highways?
A sound person's answer would be: 'These concerns are important but not so
important to enforce historic preservation or billboard regulations. The real
reasons are different and probably closely related with aesthetic concerns ...'
Courts recognize and actually adapt this kind of reasoning but still are puzzled
with the problem of defining these concerns. Why don't people like the
billboards? Is it because they think they are not picturesque? If so, are there any
other objects which are not picturesque, so that we can regulate them too? What
is to be picturesque? To what degree people do not like them? In other words,
are there some other people who like them? If yes, why do they like them? That
is to say, on what aesthetic grounds do they appreciate them? Can there be a
special kind of billboard design that most of the people like, or at least not be
offended (so that we can require the use of that kind)? One can add tens of similar
questions to these. These questions are questions with vital importance for the
courts. Plausible answers can help the courts to test the constitutionality of regulations.
Plausible answers are indeed necessary to be able to define government's
interest in regulating the architectural style in a neighborhood and to address the
freedom of speech issue. The answers are important to be able to balance the
condemned private property and protected public interest. Unless some answers are
provided, even though they recognize the validity of aesthetic purposes, the courts
will continue to be puzzled and look for secondary non-aesthetic justifications to
test the constitutionality of aesthetic regulations and to defend their validity.
Although the above listed questions seem hard to answer because of their
seemingly subjective and vague character, they are by no means untouched and
unstudied questions. Different aesthetic theories have different answers. Some
of them are quite reasonable and have been used in courts. The problem is that,
most of the time, their usage in courts is mixed with non-aesthetic justifications,
and therefore, they fail to provide a comprehensive understanding of the collective
aesthetic sentiments. Furthermore, the analytical studies comparing different
aesthetic approaches and explanations, in terms of their ability to
scrutinize the aesthetic collective attitudes, are few in number and this line of
study has not yet attracted the attention it deserves,
This paper is an attempt to provide a framework to explore the interrelations
between aesthetic judgments and aesthetic regulations and to review and compare
different aesthetic approaches that courts generally refer to in the context
of legal aesthetics in the United States.
The next section of the paper provides a quick general historical background of
aesthetic regulations in the United States. This review will point out that during
the history of aesthetic regulations the number of the regulations has increased,
the collective will to preserve certain environments has grown, and the courts'
definition of public welfare has been broadened. The following section will
provide a framework to explore the interrelations between aesthetic judgments
and legitimation of aesthetic regulations. The argument will be that it- is not fair
to consider the aesthetic regulations as restitutionary regulations where the pecuniary compensation is aimed. The aesthetic regulations are motivated by
some collective sentiments or emotions, and therefore, they can be validated only
by a plausible explanation of the motives of mentioned collective emotions. In
this sense, the aesthetic judgments used in normative aesthetic theories can be
important sources for legal legitimation of aesthetic theories.
The next section of the paper will explore and compare four different aesthetic
approaches and associated judgments. The historical backgrounds of these approaches
will also be provided. These approaches are (a) subjective approach,
(b) objective approach which sees nature as an object of beauty, (c) the objective
approach which sees the experience in nature as uplifting, educating and aesthetically
pleasing, and finally (d) the inter-subjective approach which defines
the aesthetic experience referring to the symbolic meanings and values attached
to the environment. The last section will conclude with the argument that the
inter-subjective approach is the most promising one to provide a general
framework to explore the aesthetic demands in many different cases. This
approach is particularly suitable for courts in their efforts to test the constitutionality
of aesthetic regulations and to justify their validity.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Amerika Birleşik Devletlerinde çevrenin estetiğine ilişkin yasal çerçevenin
yakın tarihini gözden geçirdiğimizde, farklı gelişmeler göze çarpmaktadır. Estetik
nedenlerin öne sürüldüğü koruma yasaları hem sayısal olarak artmış, hem
de içerikleri karmaşıklaşmıştır. Çevrenin korunmasını isteyen toplumsal irade
güç kazanmakta ve kendini daha geniş tabanlarda dile getirmektedir. Ayrıca
mahkemelerin kullandığı 'kamu yararı' kavramı genişletilmektedir. Özellikle
1956 yılında yer alan Berman-Parkcr duruşmasından sonra 'estetik kaygı'nın,
yönetimlerin özel mülk üstündeki yapılaşmaların kısıtlanmasında, tek başına
yeterli bir dayanak olduğu görüşü çok sayıda yargıç tarafından benimsenmiştir.
Öte yandan, estetikle ilgili söz konusu yasa ve yönetmeliklerin anayasallığı
sorgulandığında, 1956 yılından sonra bile, yargıçların bu yönetmelikleri kamu
güvenliği ya da mali gereklilik gibi ikincil nedenlere başvurarak savunabildiklerini
izliyoruz. Bazı duruşmalarda, yönetmeliklerde yer alan estetikle ilgili
kuralların görgül doğruluklarının bile ispatlanmaya çalışıldığını, bunun için de
bazen bilirkişilere danışıldığını izlemekteyiz.
Gerek estetik kuralların ikincil bazı başka kaygılara dayanılarak savunulmasında,
gerekse de bu kuralların doğruluklarının ispatlanmaya çalışılmasında
sorunlar ve adaletsizlikler bulunduğu öne sürülcbilmektedir. Estetikle ilgili
koruma yasaları, toplu olarak hissedilen bazı duyguların sonucunda doğmuştur.
Bu kurallar ancak söz konusu duyguların sağ duyuya aykırı olmayacak bir biçimde
dile getirilmesiyle ve tartışılabilmesiyle savunulabilir ve bu kurallar ancak bu
yolla yasal dayanaklar elde edebilir. Bu çerçevede, çevrenin estetiğine ilişkin bazı
kuramların gözden geçirilmesi mahkeme salonlarında estetikle ilgili yasaların
makul bir biçimde nasıl savunulabileceği konusundaki tartışmaya ışık tutacaktır.
Burada çeşitli estetik yaklaşımları tartışılmakta, karşılaştırılmakta ve mahkemelerde
estetik değer yargılarının kullanımını artırmayı amaçlayan bir çerçeve
açısından bu yaklaşımlar değerlendirilmektedir. Değerlendirmede başlıca iki
ölçüt kullanılmıştır: (a) Söz konusu yaklaşımın öne sürdüğü estetik değer
yargıları, çevrelerin korunması konusunda topluca hissedilen kaygıların ve
duyguların dile getirilmesinde ne kadar yardımcı olabiliyor? (b) Bu yaklaşımların
öne sürdüğü koruma çerçeveleri anayasallık açısından (eşit muamele, tahmin
edilebilir ya da beklenilir muamele ve ifade özgürlükleri açılarından) ne kadar
tutarlıdır?
Günümüzde çevresel estetik konusunda akademik çevrelerde yaygın olan ve aynı
zamanda yönetimlerin çeşitli birimleri tarafından kullanılan koruma
kurallarında dört farklı estetik yaklaşımı gözlenmektedir. Bunlar: (1) estetiği
öznel bir deneyim olarak gören 'öznel yaklaşım', (2) doğayı mutlak bir güzellik
unsuru olarak gören nesnel yaklaşım, (2) doğadaki deneyimi öğretici, yükseltici
ve geliştirici bir deneyim olarak gören nesnel yaklaşım, (3) estetik deneyimi
çevreyle özdeşleşme ve çevreye topluluklarca atfedilen sembolik ve mecazi
değerler açısından tanımlayan 'uzlaşmacı öznel yaklaşım'dır. Bu dört yaklaşımın
tarih içindeki gelişimleri de farklılıklar göstermektedir. Estetik deneyimin kişisel birikimlerle ilişkili olduğunu ve kamu yararı
kavramının böylesi göreli bir ortamda tanımlanamayacağını öne süren öznel
yaklaşım, koruma yasaları için her hangi bir savunu sunamamaktadır. Nesnel
yaklaşımlar ise estetik değeri, nesneye (ya da çevreye) ait bir doğal kaynak olarak
görmekte ve sunduğu yasal çerçeve devinim içinde olan planlama ve tasarım
etkinlikleriyle uzlaşamamaktadır. Ayrıca bu yaklaşıma dayanan koruma kuralları
teknokratik bir biçimde tepeden inme uygulandığından ve topluca hissedilen
duygulan dışladığından dolayı çoğunlukla anayasallıkları açısından sorunlu
bulunmaktadır. Bu açıdan 'uzlaşmacı öznel yaklaşım'm, sembolik ve mecazi
değerleri ve toplulukların kendini çeşitli çevrelerle özdeşleştirme süreçlerini en
iyi dile getirdiği için, yasal çerçeve açısından en verimli ve yararlı yaklaşım olduğu
sonucuna varılmaktadır.
FULL TEXT (PDF):
- 1-2
17-36