ÇOCUK VE ERGENLERDE ŞİDDET VE SALDIRGANLIĞI ÖNLEME PROGRAMININ ERGENLERİN SALDIRGANLIK DÜZEYİNİ AZALTMADAKİ ETKİSİ

Adalet Bakanlığı İstatistikleri, (2001). Suç ve Adalet (http://www.tuik.gov.tr/rip/temalar/2_10_3.pdf)
Adli Sicil ve İstatistik Genel Müdürlüğü. http://www.adlisicil.adalet.gov.tr
Alagöz, N. (1998). Kasten Adam Öldürme Suçuna Yönelmiş Ergenler ile Suça Suça Yönelmiş Ergenlerin Benlik Saygılarının Karşılaştırılması. İstanbul Üniversitesi. Adli Tıp Enstitüsü.
Attar, H. (1994). Eğitim ve Çocuk Suçluluğu. İzmir: Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları-76
Birleşmiş Milletler Raporu (2006). http://portal.ted.org.tr/yayinlar/Okullarda_Siddet.pdf
Breunlin, D.C., Cimmarusti, R.A., Bryant-Edwards, T.L. ve Hetherington, J.S.(2002). Conflict resolution training as an alternative to suspension for violent behavior. Journal of Educational Research, 95(6), 349-357
Can, S. (2002). “Aggression Questionnaire” Adlı Ölçeğin Türk Popülasyonunda Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. Yayımlanmamış Uzmanlık Tezi.GATA Haydarpaşa Eğitim Hastanesi.
Cenkseven, F. (2003). Öfke yönetimi becerileri programının ergenlerin öfke ve saldırganlık düzeylerine etkisi. Eğitim Bilimleri ve Uygulama, 2(2): 153-167.
Deffenbacher, J.L., Rebekah S. Lynch, Eugene R., Oetting, C. C. Kemper (1996). Anger reduction in early adolescents. Journal Of Counseling Psychology, 43, 2: 149-157.
Düzgün, E., Alibeyoğlu, M.C. ve Orhan, F. (2006). 1.Şiddet ve Okul: Okul ve Çevresinde Çocuğa Yönelik Şiddet ve Alınabilecek Tedbirler. Uluslar arası Katılımlı Sempozyum. Bildiri Özetleri. 28-31 Mart 2006, İstanbul.
Edmondson, H. ve Bullock, L. (1998). Youth with aggressive and violent behaviors: pieces of a puzzle, Preventing School Failure, 42(3): 135-141.
Elliott S. D. (1994). Youth Violence: An Overview’ Center for the Study and Prevention of Violence. The Aspen Institute’s Children’s Policy Forum Children and Violence Conference.sf:1-9.
Farrell, A.D.ve Meyer, A.L. (1997). The effectiveness of a school-based cirriculum for reducing violence among urban sixth grade students. American Journal of Public Health, 87(6), 979-984
Feshbach, N. (1989). Empathy training and prosocial behavior. In J. Groebel and R. Hinde (Eds.), Aggression and war: Their biological and social bases. p.101-111. UK:Cambridge University Press.
Fong, J. (2006). Psychodrama as a preventive measure: teenage girls confronting violence. Journal of Group Psychotherapy, Psychodrama & Sociometry, 59(3), 99-108.
Fung, L.A. (2004). Anger Coping Training (ACT) Program with Physically Aggressive Children: A Treatment Outcome Study. PhD Manuscript, University of Hong Kong. (http://sunzi1.lib.hku.hk/hkuto/record/B29869882 )
Glueck, S. ve Glueck, E.(1950). Unraveling Juvenile Delinquency. Cambridge, Mass: Harvard University Press.
Goldstein, A., Glick, B., Gibbs, C.J. (1998). Aggression Replacement Training Revised Edition. USA: Research Pres.
Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi
Temmuz 2011 Cilt 1 Sayı 2 (137‐155)
154 Seda DONAT BACI – Şüheda ÖZBEN
Grossman, D.C., Neckerman, M.J.ve Koepsell, T.D. (1997). Effectiveness of a violence prevention cirrucilum among children in elementary school: A randomized controlled trial. The Journal of the American Medical Association, 227, 1605-1611.
Gültekin, F. (2008). Saldırganlık Ve Öfkeyi Azaltma Programı’nın İlköğretim İkinci Kademe Öğrencilerinin Saldırganlık ve Öfke Düzeyleri Üzerindeki Etkisi Yayımlanmamış Doktora Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Güner, İ. (2007). Çatışma Çözme Becerilerini Geliştirmeye Yönelik Grup Rehberliğinin Lise Öğrencilerinin Saldırganlık Ve Problem Çözme Becerileri Üzerine Etkisi. Yayımlanmamış Doktora Tezi. İnönü Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Herrmann, D.S. ve McWhirter, J.J. (2003). Anger and aggression management in young adolescents; an experimental validation of the SCARE program. Education and Treatment of Children, 26 (3), 273-302
Johnson, D.W, Johnson, R., Dudley, B., Ward, M. ve Magnuson, D. (1995). The Impact of Peer Mediation Training on the Management of School and Home Conflicts.. Journal of American Educational Research, (32),4: 829-844.
Karataş, Z., Gökçakan Z. (2009). Psikodrama Teknikleri Kullanılarak Yapılan Grup Uygulamalarının Ergenlerde Saldırganlığı Azaltmadaki Etkisinin İncelenmesi.Türk Psikiyatri Dergisi, 1-10.
Kellner, M.H. ve Bry, B.H. (1999). The effects of anger management groups in a day school for emotionally disturbed adolescents. Adolescence, 34(136), 645-651.
Kılıç, M. (2007). Davranış ve Tutumları Açısından Erinlik Döneminin Değerlendirilmesi. .9.Ulusal Pdr Kongresi, İzmir Orpinas, P., Parcel, G.S., Mcalister, A. ve Frankowski, R. (1995). Violence prevention in middle schools: A pilot evaluation. Journal of Adolescent Health, 17, 360-371.
Ögel, K.(2004). İstanbul’daki Okullarda Şuç ve Şiddetin Yaygınlığı. 1.Şiddet ve Okul Sempozyumu.28-31 Mart 2006. s.70 73.İstanbul.
Öğülmüş, S. (2007). Okullarda Şiddet ve Önlenmesi. 9.Ulusal PDR Kongresi. (17-19 Ekim 2007). Çeşme-İzmir Öner Koruklu, N. (1998). Arabuluculuk eğitiminin bir grup ilköğretim düzeyindeki öğrencinin çatışma davranışına etkisinin incelenmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü
Özer, A.K. (1994). Sürekli Öfke (SL-Öfke) ve Öfke İfade Tarzı (Öfke-Tarz) Ölçekleri Ön Çalışması. Türk Psikoloji Dergisi, 9(13), 26-35.
Pecukonis, V. E. (1990). A cognitive/affective empathy training program as a function of ego de 41. velopment in aggressive adolescent females. Adolescence Spring, 25(97), 59–76.
Rollin S., A., Ulrey-Kaiser C., Potts I., ve Creason A. H. (2003). A school-based violence prevention model for at risk eighth grade youth. Psychology in the School, 40(4), 403-416.
Savi, F. (2008).12-15 Yaş Arası İlköğretim Öğrencilerinin Davranış Sorunları ile Aile İşlevleri ve Ana-Baba Kişilik Özellikleri Arasındaki İlişkisinin İncelenmesi. Yayımlanmamış Doktora Tezi. DEÜ Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Sipsas, H. A. (2000). Student created aggression replacement education program: a cross-generational application. Doctoral Dissertation. Arizona State University.
Tekinsav Sütçü, S. (2006). Ergenlerde Öfke Ve Saldırganlığı Azaltmaya Yönelik Bilişsel Davranışçı Bir Müdahale Programının Etkililiğinin Değerlendirilmesi. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ege Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi
Temmuz 2011 Cilt 1 Sayı 2 (137‐155)
Çocuk ve Ergenlerde Şiddet ve Saldırganlığı Önleme Programının Ergenlerin
Saldırganlık Düzeyini Azaltmadaki Etkisi
Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi
Temmuz 2011 Cilt 1 Sayı 2 (137‐155)
155
Türnüklü, A. ve Şahin, İ. (2004). 13-14 Yaş Grubu Öğrencilerin Çatışma Çözüm Stratejilerinin İncelenmesi. Türk Psikoloji Yazıları, 7, (13), 45-61.
Uysal, A. (2003). Şiddet Karşıtı Programlı Eğitimin Öğrencilerin Çatışma Çözüm Şiddete Eğilim Ve Şiddet Davranışlarına Yansıması. Yayımlanmamış Doktora Tezi. Ege Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü
Werthman, C. (1970). “The function of social definitions in the development of delinquent careers.” Crime in the City. Ed.Daniel Glaser. New York: Harper and Row.
Yavuzer, H. (1986). Çocuk ve Suç. İstanbul: Remzi Kitabevi.
Yılmaz, N. (2004). Öfke İle Başa Çıkma Eğitiminin ve Grupla Psikolojik Danışmanın Ergenlerin Öfke İle Başa Çıkabilmeleri Üzerindeki Etkileri, Yayımlanmamış Doktora Tezi Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Yorgun, A. (2007). Şiddetle Başetme Eğitiminin Lise Öğrencilerinin Şiddet Davranışları ve Öfke Kontrollerine Etkisi. Ortadoğu Teknik Üniversitesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Yörükoğlu, A. (1989). Çocuk ve Ruh Sağlığı. İstanbul: Özgür Yayın Dağıtım.
Yavuzer, Y.; Gündoğdu, R. ve Dikici, A.(2009).Teachers’ Perception about school violence in one Turkish city. Journal of School Violence, 8 (1): 29-41.