Buradasınız

ÖLMEYİ SEÇMEK: ANTIGONE VE OPHELIA’NIN GÖNÜLLÜ ÖLÜMLERİ

Journal Name:

Publication Year:

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
This paper aims to investigate the suicides committed by two female characters, Sophocles’ Antigone (Antigone) and Shakespeare’s Hamlet (Ophelia), in terms of historical, philosophical and religious contexts of the ages in which these two plays were produced. While suicide was an honourable act in Ancient Greece, it was condemned and regarded as a sacrilege in the sixteenth century Christian world. In the context of a feminist interpretation of the plays, however, both suicides that are committed by these women characters can be read as a rebellion against the patriarchal system. Therefore, suicide becomes a conscious choice and accordingly a way for these women to break their enforced silence. Death in the form of suicide, as a matter of fact, functions as an outlet for Antigone and Ophelia to get out of the established system and the unbalanced world represented by the patriarchal power which diminishes their autonomous identities to the point where they become nonentities.
Abstract (Original Language): 
Bu makale, Sophocles’in Antigone’sindeki Antigone ve Shakespeare’in Hamlet’indeki Ophelia karakterlerinin intiharlını oyunların yazıldığı dönemlerin tarihi, felsefi ve dini arka planlarını göz önüne alarak incelemektedir. Antik Yunan’da intihar onurlu bir eylemken, on altıncı yüzyıl Hristiyan âleminde yasaklanmıştır ve dine saygısızlık olarak görülmüştür. Ancak feminist bir bakış açısıyla, iki oyundaki kadın karakterlerin intiharları ataerkil sisteme bir baş kaldırı olarak okunabilir. Bu nedenle, intihar bilinçli bir seçim halini alır ve bu kadın karakterlerin bastırılan suskunluklarını bozmalarını sağlar. İntiharla gelen ölüm, Antigone ve Ophelia’nın, öz kimliklerini bastırıp onları hiçliğe iten dengesiz ataerkil gücün kurulu düzeninden kurtulmalarını sağlar.
11-25

REFERENCES

References: 

Butler, Judith. Antigone’nin İddiası: Yaşam ile Ölümün Akrabalığı. Çev. Ahmet Ergenç.
İstanbul: Kabalcı, 2007.
Cicero. Ölüme Övgü. Çev. Cânâ Aksoy. İstanbul: Sel Yayıncılık, 2004.
Durkheim, Emile. İntihar. Çev. Prof. Dr. Özer Ozankaya. İstanbul: Cem Yayınları,
2002.
Epikuros. “Menoikos’a Mektup.” Çev. Sinan Özbek. Felsefelogos 3.12 (Ekim, 2000): s.
63-6.
Euben, Peter. “Antigone and the Languages of Politics.” Corrupting Youth: Political
Education, Democratic Culture, and Political Theory. Princeton: Princeton UP,
1997.
Hegel, G. W. F. Phänomenologie de Geistes. Frankfurt: Suhrkamp Verlag, 1970.
Homeros. Odysseia. Çev. Azra Erhat, A. Kadir. İstanbul: Can Yayınları, 2001.
Kott, Jean. Antik Tragedyalar ve Çağdaş Yorumları. Çev. Ayşe Selen. İstanbul: Mitos-
Boyut Yayınları, 2006.
Malraux, André. La Voie Royale. Paris: LGF/Livre de Poche, 1930.
Shakespeare, William. Hamlet. Çev. Sabahattin Eyüboğlu. İstanbul: Remzi, 2008.
Sofokles. Antigone. Çev. Güngör Dilmen. İstanbul: Mitos-Boyut Yayınları, 2005.
Volant, Eric. İntiharlar Sözlüğü. Çev. Turhan Ilgaz. İstanbul: Sel Yayıncılık, 2005.
Twain, Mark. “Adem’le Havva’nın Güncesi.”Adem’le Havva’nın Güncesi ve Seçme
Öyküler. Çev. Akşit Göktürk. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları, 2006.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com