MARINID DYNASTY
Journal Name:
- The Journal of Academic Social Science Studies
Key Words:
Keywords (Original Language):
| Author Name | University of Author | Faculty of Author |
|---|---|---|
Abstract (2. Language):
Marinids (Banu Marin), a Berber dynasty of Zenâta group, which ruled the western Maghreb (Morocco) from the middle of the 13th century to the middle of the 15th century.
The Marinids captured Meknès in 1244, Fas in 1248, Sidjilmasa in 1255 and finally Marrakesch, the capital in 1269, and briefly controlled all the Maghreb.
The Marinids declared jihad on the Christians and they supported the Kingdom of Granada in Al-Andalus in the 13th and 14th centuries.
The high point of Marinid history was reached under the sultan Abu’l-Hasan (1331–1348) with the seizure of Tlemcen (the dynasty of the Abdalwadids) and of Tunis (the dynasty of the Hafsid) and thy temporary subjection of the entire Maghreb.
Following the seizure of Marrakecsh, the history of the Marinids is divided into two periods of approximately equal length, corresponding to two phases: a first phase (1269-1358) characterised by military exploits, urban expansion and gouvernemental stability, and a second phase (1358-1465) which sees a slow erosion of the political structures, a territorial regression and internal division.
The sultan Abu’l-Hasan was deposed by his son Abu İnan Faris (1348–1358), who tried to reconquer Algeria and Tunisia. Despite several successes, the dynasty began to decline after the murder of Abu İnan Faris.
Unruly Arab Bedouin tribes increasingly spread anarchy in Morocco, which accelerated the decline of the dynasty. The viziers exercised the real power in the dynasty, so that in 1415 Portugal occupied the city of Ceuta.
The Marinids were overthrown after the 1465 revolt. The Wattasids, a relative dynasty, came to power in 1472.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Merînîler; XIII. yüzyılın ortalarından XV. yüzyılın ortalarına kadar Batı Mağrib’de (Fas) hüküm sürmüş Zenâte kabilesine mensup bir Berberi hanedanıdır.
Merînîler 1224’de Miknas’ı, 1248’de Sicilmâse’yi ve 1269’da başkent Merakeş’i ele geçirerek tüm Mağrib’i (Fas) kontrol altına aldılar. Bu olay Merînîler tarihinin dönüm noktası oldu.
Devletlerinin kuruluşunu tamamlayan Merînîler Hıristiyanlarla cihat etmek amacıyla Endülüs’e geçtiler. XIII. yüzyılın ikinci yarısı ve XIV. yüzyılın ilk yarısında Endülüs Gırnata (Nasrî) Devleti’ne destek verdiler.
Merînîler Devleti en parlak devrini Sultan Ebü’l-Hasan (1331–1348) zamanında yaşadı Bu dönemde Mağrib-i Evsat’ta hüküm süren Abdülvadîler’in ardından Tunus’ta yönetimi ellerinde bulunduran Hafsîler’in topraklarını da ülkelerine katan Merînîler, Murâbıtlar ve Muvahhidler’in kuvvetli dönemlerinde olduğu gibi Mağrib’in tamamını hâkimiyetlerine aldılar.
Merînîler tarihi; Merakeş'in alınışından sonra, ülkede istikrarın sağlandığı, askeri başarıların kazanıldığı güçlenme ve yayılma devri (1269-1358), merkezî otoritenin zayıfladığı, taht kavgalarının arttığı ve iktidarın vezirlerin eline geçtiği ayrıca toprak kayıplarının başladığı gerileme ve çöküş devri (1358-1465) olmak üzere başlıca iki döneme ayrılmaktadır.
Babası sultan Ebü’l-Hasan’ı tahttan feragate mecbur eden Ebû İnan Fâris (1348-1358), bu sırada Merînî hâkimiyetinden kurtulan Cezayir ve Tunus’u yeniden ele geçirdi. Ancak onun başarılı girişimleri kısa sürdü. Ebû İnan’ın ölümünden sonra hanedanın gerileme ve çöküş dönemi başladı.
Arap ve Berberî kabilelerinin isyanları ve iç çekişmeleri bu çöküşü hızlandırdı. Merkezi otoritenin zayıfladığı, taht kavgalarının arttığı ve devlet yönetiminin vezirlerin eline geçtiği bu dönemde Portekizliler Sebte şehrini 1415 yılında işgal ettiler.
Nihayet Merînîler Devleti 1465 yılında ülkede ortaya çıkan kargaşa ve ayaklanmalar neticesinde sona erdi ve onların yerine Vattâsîler hanedanı yönetimi ele geçirdi (1472).
FULL TEXT (PDF):
- 2
223-268