Buradasınız

Anasayfa » Content

ÖRGÜT KÜLTÜRÜ ve ÖRGÜTSEL İLETİŞİM

ORGANIZATIONAL CULTURE VE ORGANIZATIONAL COMMUNICATION

Journal Name:

  • Yüzüncü Yıl Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi

Publication Year:

  • 2008

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
Even though the positivist point of view was valid, during many years in of the organizational culture and organizational communication which have been guided by different philosophical and theoretical assumptions, cultural approach has become a significant area of study since 1980s. The approach of the organizational culture brought a new symbolic approach to organizational life and the organizations were started to be seen as symbolic and linguistic places and multiple functions of organizational symbols and signs were stressed in organizational life. It can be said that there is no any study on the together of the concept of organizational communication and of the concept of organizational culture when reviewed the literature on cultural phenomena in organizations. Consequently this study is to discuss organizational culture and organizational communication concepts theoretically. The main aim of this study is to describe the theoretical background of the organizational culture and organizational communication and to stress the mutual relation between the organizational culture and the organizational communication by defining the role of the organizational communication in organizational life.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Farklı felsefi ve kuramsal sayı ltılardan beslenen örgüt kültürü ve örgütsel ileti şimde çok uzun yı llar pozitivist bakış açısı geçerli olmuşsa da, 1980’lerde öne çıkan kültürel yaklaşım örgütlerin sembolik ve linguistik yerler olarak görülmesine neden olmu ş ve örgütsel yaşamda örgütsel sembol ve işaretlerin çok yönlü işlevleri vurgulanm ış tır. Bununla birlikte, Türkiye'de yapılan çalışmalara bakıldığında örgüt kültürü ve örgütsel iletişim kavramlarının bir arada ele alınmadığı görülmektedir, ancak genel olarak örgüt kültürü ve örgütsel iletişim ile ilgili literatür incelendiğinde söz konusu kavramların birbirinden ayrılamaz nitelikte oldukları ortaya çıkmaktadır. Bu çalışmanın amacı, örgüt kültürü ve örgütsel ileti şimin kuramsal arka planları nı betimlemek ve örgütsel yaşamda örgütsel iletişimin rolünü ortaya çıkararak , örgüt kültürü ve örgütsel ileti şim arası ndaki karşılıklı ilişkiyi vurgulamaktır. Ayrıca, bu çalışmada örgüt kültürü ve örgütsel iletişim temaları sadece kuramsal olarak ele alınmıştır. Dolayısıyla, söz konusu çalışma Türkiye'de ileride yapılabilecek uygulamalı çalışmalara kuramsal ve kavramsal bir temel teşkil etme potansiyeli de taşımaktadır.
FULL TEXT (PDF): 
Microsoft Office document icon arastirmax-orgut-kulturu-orgutsel-iletisim.doc
  • 2
112-132
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Allaire, Y. ve Firsirotu, M. E. (1984). Theories of Organizational Culture. Organization Studies, 5, 193-226.

Atay, O. (1999). Örgüt kültürü ve süreci. http://iktisat.uludag.edu.tr/dergi/3/atay /atay2.html. Kaynaktan 20/12/2005 tarihinde alınmıştır.

Aydın, M. (2000). Eğitim Yönetimi (6. baskı). Ankara: Hatiboğlu Yayınevi.

Brown, R. H. (2002). Retorik, Tekstüalite ve Sosyolojik Teoride Postmodern Dönüş İçinde Arslan, H. (Edt.). Retorik, Hermeneutik ve Sosyal Bilimler: İnsan Bilimlerinde Retoriğe Dönüş (ss. 369-380). İstanbul: Paradigma Yayınları.

Cheney, G. (2000). Thinking Differently About Organizational Communication: Why, How, and Where? Management Communication Quarterly, 14, 132-141.

Cheney, G., Page, D. J. ve Zorn, E. (2000). Nuts About Change: Multiple Perspectives on Cnange-Oriented Communication in a Public Sector Organization. Management Communication Quarterly, 13(4), 515-566.

Cooren, F. (1999). Applying Socio-Semiotics to Organizational Communication. Management Communication Quarterly, 13(2), 294-304.

Çelik, V. (2002). Okul Kültürü ve Yönetimi (3. baskı). Ankara: Pegem A Yayıncılık.

Deetz, S. A. (1997). Communication in the Age of Negotiation. Journal of Communication, 47(4), 118-136.

Eisenberg, E. M. (1986). Meaning and İnterpretation in Organization. Quarterly Journal of Speech, 72, 88-113.

Ellis, D. G. ve Maoz, I. (2003). A Communication and Cultural Codes Approach to Ethnonational Conflict. The International Journal of Conflict Management, 14, 255-272.

Fairhurst, G. T. ve Putnam, L. L. (1999). Reflection on the Organization-Communication Equivalency Question: The Contributions of James Taylor and his Colleagues. The Communication Review, 3, 1-19.

Fairhurst, G. T. ve Putnam, L. L. (2004). Organizations as Discursive Constructions. Communication Theory, 14, 5-26.

Fulk, J. ve Boyd, B. (1991). Emerging Theories of Communication in Organizations. Journal of Management, 17(2), 407-446.

George, J. M. (2002). Organizational Behavior (3. Edition). New Jersey: Prentice Hill.

Gizir, S. (2002). “Üniversite ve İletişim: Bir Durum Çalışması”. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 30, 219-244.

Gizir, S. (2003). Örgüt Kültürü Çalışmalarında Yöntemsel Yaklaşımlar. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 35, 374-397.

Gizir, S. ve Şimşek, H. (2005). Communication in a Academic Context. Higher Education, 50, 197-221.

Gudykunst, W. B. (1997). Cultural Variability in Communication. Communication Research, 24(4), 327-348.

Gürgen, H. (1997). Örgütlerde İletişim Kalitesi. İstanbul: Der Yayınları.

Hasanoğlu, M. (2004). Türk Kamu Yönetiminde Örgüt Kültürü ve Önemi. Sayıştay Dergisi, 52, 43-60.

Jensen, M. T. (2003). Organizational Communication a Review: Research and Development Report. http://www.agderforskning.no/rapporter/82002046.pdf. Kaynaktan 11/01/2006 tarihinde alınmıştır.

Kaya, Y. K. (1999). Eğitim Yönetimi Kuram ve Türkiye’deki Uygulama (7. Baskı). Ankara: Bilim Yayıncılık.

Kocabaş, F. (2005). Değişime Uyum Sürecinde İç ve Dış Örgütsel İletişim Çabalarının Entegrasyonu Gerekliliği. Manas Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 13, 247-252.

Kowalski, T. J. (2000). Cultural Change Paradigms and Administrator Communication. Contemporary Education, 71(2), 4-12.

Kramer, M. W. ve Miller, V. D. (1999). A Response to Criticisms of Organizational Socialization Research: In Support of Contemporary Conceptualizatations of Organizational Assimilation. Communication Monographs, 65, 358-367.

Larkey, L. ve Morrill, C. (1995). Organizational Commitment as Symbolic Process. Western Journal of Communication, 59, 193-213.

Lin, Y. H. ve Kang, T. L. (2002). The Critical Theory of Habermas’ Tech-Ideology and its Influence for Organizational Commitment in Taiwan. World Transaction on Engineering and Technology Education, 1(2), 204-208.

Meyer, J. C. (2002). Organizational Communication Assessment. Management Communication Quarterly, 15(3), 472-479.

Morgan, G. (1998). Yönetim ve Örgüt Teorilerinde Metafor (Çev. Bulut, G.). İstanbul: BZD Yayıncılık.

Morley, D. D. ve Shockley-Zalabak, P. (1997). Organizational Communication and Culture: A Study of 10 Italian High-Technology Companies. The Journal of Business Communication, 34(3), 253-268.

Mumby, D. K. ve Stohl, C. (1996). Diciplining Organizational Communication Studies. Management Communication Quarterly, 10, 50-72.

Ocak, P. (2003). Kurum Kültürünün Değiştirilmesinde İletişimin Rolü. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ege Üniversitesi, İzmir.

Ott, J. S. (1989). The Organizational Culture Perspective. Chicago: Dorsey Press. (Chapter 3. Organizational Culture: Concepts, Definitions, and a Typology).

Pacanowsky, M. E. ve Trujillo-O’Donell, N. (1982). Communication and Organizational Culture. The Western Journal of Speech Communication, 46, 115-130.

Poole, M. S., Putnam, L. L. ve Seibold, D. R. (1997). Organizational Communication in the 21st Century. Mamagement Communication Quarterly, 11, 127-138.

Potter, L. R. (2003). The Communicator as Gardener. Communication World, 20(2), 5-14.

Putnam, L. L. (1982). Paradigms for Organizational Communication. The Western Journal of Speech Communication, 46, 192-206.

Reilly, B. J. ve DiAngelo, J. A. (1990). Communication: A Cultural System of Meaning and Value. Human Relations, 43(2), 129-140.

Rogers, E. M., Hart, W. B. ve Miike, Y. (2002). Edward T. Hall and History of Intercultural Communication: The United States and Japan. Keio Communication Review, 24, 1-24.

Schein, E. H. (1985). Defining Organizational Culture İçinde Shwardz and Ott (1996). Organizational Culture and Leadership. San Francisco, CA: Jossey-Bass.

Schein, E. H. (1991). What is culture? İçinde Frost, P. J., Moore, I. F., Louis, M. R., Lunberg, C. C. ve Martin, J. (1991). Reframing Organizational Culture. Newbury Pak: Sage.

Schein, E. H. (1996). Leadership and Organizational Culture İçinde Hesselbeing, F., Galdsmith, M. ve Backhard, R. (Eds.). The Leader of the Future. San Francisco, CA: Jossey-Bass.

Scholl, R. W. (2003). Organizational Culture-the Inducement System. http://www.Cba.uri.edu/school/Notes/Culture.html. Kaynaktan 28/12/2005 tarihinde alınmıştır.

Seeger, M. W. (2001). Ethics and Communication in Organizational Contexts: Moving from the Fringe to the Center. American Communication Journal, 5, 1-10.

Smircich, L. ve Calas, M. B. (1987). Organizational Culture: A Critical Assessment. Jablin, F. M. ve Diğerleri (Eds). Handbook of Organizational Communication. Newbury Park: Sage.

Şişman, M. (2002). Örgütler ve Kültürler. Ankara: Pegem A Yayıncılık.

Taylor, J. R. (2001). The ‘Rational’ Organization Reconsidered: An Exploration of some of the Organizational Implications of Self-Organizing. Communication Theory, 11, 137-177.

Telman, N. ve Ünsal, P. (2005). İnsan İlişkilerinde İletişim. İstanbul: Epsilon Yayıncılık.

Terzi, A. R. (2005). İlköğretim Okullarında Örgüt Kültürü. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 43, 423-442.

Tierney, W. G. (1992). Cultural Leadership and the Search for Community. Liberal Education, 78(5), 1-6.

Trice, H. M. ve Beyer, J. M. (1993). The Cultures of Work Organization. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall (Chapter 7. Changing Organizational Cultures).

Vural, B. A. (2003). Kurum Kültürü. İstanbul: İletişim Yayınları.

West, D. (1998). Kıta Avrupası Felsefesine Giriş: Rousseau, Kant, Hegel’den Foucault ve Derrida’ya (Çev. Cevizci, A.). İstanbul: Paradigma Yayınları.

Yılmaz, A. ve Aslan, S. (2002). Örgütsel Zaman Yönetimi. Cumhuriyet Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, 3(1).

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com