Buradasınız

Anasayfa » Content

SİVİL TOPLUM KURULUŞLARININ POLİTİKA BELİRLEME SÜRECİNDEKİ ROLÜ: TÜSİAD ÖRNEĞİ

THE ROLE OF NON-GOVERNMENTAL ORGANIZATIONS IN POLICY-MAKING PROCESS: THE CASE OF TUSIAD

Journal Name:

  • Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi

Publication Year:

  • 2013

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
Non-Governmental Organizations (NGOs) are voluntary non-profit organizations, which are constructed for the purpose of realizing certain public interests. They act from a non-governmental standpoint in fulfilling their aims. Recently, these organizations gained importance with the emergence of a doubt about the role of state as a public force.As they have a non-bureaucratic structure and adopt a participatory approach as a fundamental principle, the NGOs contribute to a transparent and accountable management through the participation of individuals into the decision making process. In this aspect, with the increasing influence of the NGOs on the society, the state based management gives its place to governance and participation based management. Consequently, citizens may influence the policy-making process from lower levels to upper ones in accordance with their common demands and interests.In this study, the impact of non governmental organisations in policy making process was examined through the case of TUSIAD. Within this context, it was seen that the activities of the institution was concentrate on informing, investigation, report, hold a conference, lobby-persuasion, attention getting, guidance and information flow through periodicals.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Sivil toplum kuruluşları, devlet örgütlenmesinin dışında, toplumun bazı çıkarlarını gerçekleştirmek için oluşturulan, gönüllülük esasına dayanan ve kar amacı gütmeyen örgütleri ifade etmektedir. Bu kuruluşlar özellikle de kamusal bir güç olarak devletin rolünün sorgulanmaya başlandığı son yıllarda önem kazanmaya başlamıştır.Sivil toplum kuruluşları, bürokratik olmayan bir yapıya sahip olduklarından ve temel ilke olarak katılımcı bir yaklaşımı benimsediklerinden bireylerin karar alma sürecine katılımı ile şeffaf ve hesap verebilir bir yönetimin sağlanmasına katkıda bulunmaktadırlar. Bu açıdan bakıldığında, toplumda sivil toplum kuruluşlarının etkinliğinin artmasıyla birlikte devlet eksenli yönetimin yerini yönetişim ve katılım eksenli yönetim almakta; dolayısıyla vatandaşlar ortak talep ve çıkarları temelinde politika belirleme süreçlerini alt kademelerden yukarıya doğru etkileyebilmektedirler.Çalışmada Türkiye’de sivil toplum kuruluşlarının politika belirleme sürecindeki rolü TÜSİAD (Türk Sanayici ve İşadamları Derneği) örneği üzerinden incelenmiştir. Bu bağlamda derneğin faaliyetlerinin bilgilendirme, araştırma yapma, rapor sunma, konferans düzenleme, kulis yapma-ikna etme, dikkat çekmeyönlendirme ve süreli yayınlar aracılığıyla bilgi akışı sağlama gibi etkinlikler üzerine yoğunlaştığı görülmüştür.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastrmx_249_pp_.pdf
  • 36
43-56
  • Turkish

REFERENCES

References: 

AKBEY, F. ve SARAÇ, Ö. (2005). “Küresel Yönetişim Ekseninde Uluslararası Sivil Toplum Örgütleri”, Türk İdare
Dergisi, 446: 215-242.
ALİEFENDİOĞLU, Y. (1999). “Siyasal Partiler ve Sivil Toplum Örgütleri İktidarı”, Mülkiyeliler Birliği Dergisi,
23(219): 98-114.
ARSLAN, O. (2001). Kuramsal ve Tarihi Aşamalarıyla Sivil Toplum ve Türkiye Gerçeği , İstanbul: Bayrak.
Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi – Sayı 36 – Nisan 2013
54
ASLAN, M. ve KAYA, G. (2004). “1980 Sonrası Türkiye’de Siyasal Katılımda Sivil Toplum Kuruluşları”,
Cumhuriyet Üniversitesi İİBF Dergisi, 5(1): 213-222.
ATEŞ, H.ve NOHUTÇU, A. (2006). “Kamu Hizmeti Sunumunda Gönüllü Kuruluşlar ve Devlet”, S.Ü.İ.İ.B.F. Sosyal
ve Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 11: 245-276.
AZAKLI, S. (1997). “Devlet Sivil Toplum ve Türkiye”, Yeni Türkiye Dergisi Sivil Toplum Özel Sayısı, 18: 224-230.
BELGE, M. (2001). “Sivil Toplum Örgütleri”, Merhaba Sivil Toplum, Der. Taciser ULAŞ, İstanbul: Helsinki
Yurttaşlar Derneği, ss. 23-37.
CIVIL SOCİETY CONTACT GROUP (2006). “Making Your Voice Heard in the EU: a Guide for NGOs”,
http://act4europe.horus.be/module/FileLib/NGOGuide_EN.pdf, (Erişim: 29.05.2012).
ÇAHA, Ö. (1999). Sivil Toplum Aydınlar ve Demokrasi, İstanbul: İz.
ÇARKÇI, A. (2007). “Üç Açıdan Kentsel/Yerel Politika Sürecinde Sivil Toplum Kuruluşları”, Sivil Toplum Dergisi,
Sayı 17-18.
ÇARKOĞLU, A. (2001). “Türkiye’de Devlet ve Sivil Toplum Kuruluşları İlişkileri”, Merhaba Sivil Toplum, Der.
Taciser ULAŞ, İstanbul: Helsinki Yurttaşlar Derneği, ss. 79-89.
ÇELİK, A. ve AYKANAT, Ş. (2006). “Sivil Toplum Örgütlerinin Siyasal İktidarı Etkileme Yöntemleri”, Fırat
Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 16(2): 215-226.
ÇOTUKSÖKEN, B. (1998). “Sivil Toplum Kuruluşları: Kavramlar”, Üç Sempozyum Sivil Toplum Kuruluşları,
İstanbul: 35-37.
ÇUKURÇAYIR, A. (2005). “Siyasal Katılım Olanakları Açısından Yerel Siyaset: Yönetişim ve Yerel Alanda
Yararlanılabilecek Diğer Yöntemler”, Yerel Yönetimler Üzerine Güncel Yazılar I: Reform, Ed. Hüseyin ÖZGÜR ve
Muhammet KÖSECİK, Ankara: Nobel, ss. 213-234.
DAVRAN, Z. (1998). “Sivil Toplum Kuruluşları: Kavramlar”, Üç Sempozyum Sivil Toplum Kuruluşları, İstanbul:
31-35.
DPT (2006). Dokuzuncu Beş Yıllık Kalkınma Planı (2007-2013), Ankara.
DURGUN, Ş. (1997). “Türkiye’de Sivil Toplum ve Devlet”, Yeni Türkiye Dergisi Sivil Toplum Özel Sayısı, 18:
218-223.
ECOLOGIC (2002). “Participation of Non-Governmental Organisations in International Environmental
Governancde: Legal Basis and Practical Experience”, http://ecologic.eu/download/projekte/1850-
1899/1890/report_ngos_en.pdf, (Erişim: 27.05.2012).
ERDEM, T. (1998). “Dünyada ve Türkiye’de Sivil Toplum Kuruluşlarının Gelişimi”, Üç Sempozyum Sivil Toplum
Kuruluşları, İstanbul: 17-19.
GÖYMEN, K. (2000). “Türkiye’de Yerel Yönetimler ve Yönetişim: Gereksinmeler, Önermeler, Yönelimler”, Çağdaş
Yerel Yönetimler, 9 (2): 3-13.
GÜDER, N. (2007). “Sivil Toplumcunun El Kitabı”, http://www.stgm.org/docs/sivilklavuz.pdf,(Erişim: 06.04.2007).
GÜLER, B. A. (2003). “Yönetişim: Tüm İktidar Sermayeye”, Praksis, 9: 93-116.
Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi – Sayı 36 – Nisan 2013
55
GÜNEŞ, M. ve GÜNEŞ, H. (2003). Türkiye’de Eğitim Politikaları ve Sivil Toplum, Ankara: Anı.
GÜRBEY, G. (1997). “Türkiye’de Bir Sivil Toplum Oluşumunun Önündeki Siyasi ve Hukuki Engeller”,
Ortadoğu’da Sivil Toplumun Sorunları, Der. Ferhad İBRAHİM ve Heidi WEDEL, Çev. Erol ÖZBEK, İstanbul:
İletişim.
HAKTANKAÇMAZ, M. İ. (2004). “Türk Kamu Yönetiminde Yönetişimin Uygulanabilirliği”, Amme İdaresi
Dergisi, 37(1): 45-62.
HIRST, P. Ve THOMPSON, G. (1996). Küreselleşme Sorgulanıyor, Çev. Çağla ERDEM ve Elif YÜCEL, Ankara:
Dost.
http://ekutup.dpt.gov.tr/plan/viii/siviltop/siviltop.htm, 04. 04.2007.
http://www.tusiad.org.
INGO&OING (2009). “Code of Good Practice for Civil Participation in the Decision Making Process”, Conference
of INGOs, http://www.coe.int/t/ngo/Source/Code_English_final.pdf, (Erişim: 28.05.2012).
KIZILCIK, R. (2003). “21. Yüzyılda Yönetişim ve Kamu Yönetimi Yeni Eğilimler ve Yeni Teknikler”, Türk İdare
Dergisi, 438: 181-193.
KRIPPENDORF, K. (1980). Content Analysis: An Introduction to Its Methodology, Beverly Hills: Sage.
KUÇURADİ, İ. (1998). “Sivil Toplum Kuruluşları: Kavramlar”, Üç Sempozyum Sivil Toplum Kuruluşları, İstanbul:
24-31.
MILLER, V. (1994). “NGO and Grassroots Policy Influence: What is Success”,
http://justassociates.org/whatissuccess.pdf (Erişim: 29.05.2012).
NAE, G., GRİGORE, C. ve GRİGORE, G. (2012). “NGO’s Engagement in International Public Policy Making”,
http://idec.gr/iier/new/3rd%20Panhellenic%20Conference/NAE-GRIGORE-
%20NGOS%20ENGAGMENT%20IN%20INTERNATIONAL%20PUBLIC%20POLICY.pdf (Erişim: 29.05.2012).
ÖĞÜLMÜŞ, S. (1991). “İçerik Çözümlemesi”, A.Ü. Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 24(1): 213-228.
ÖZER, M. A. (2002). “Kentsel iyi Yönetim (Governance) Modeli”, Gazi Üniversitesi İ.İ.B.F. Dergisi, 4(3): 163-188.
PALABIYIK, Hamit (2007). “İl Özel İdaresi ve Belediye Hizmetlerine Gönüllü Katılım”, Yönetim Bilimleri Dergisi,
5(1): 47-54.
SARIBAY, A. Y. (2001). Postmodernite Sivil Toplum ve İslam, İstanbul: Alfa.
SIBANDA, H. (1994). “NGO Influence on National Policy Formation in Zimbabwe”, IDR Reports, 11(2).
ŞENGÜL, H. T. (1999). “Yerel Yönetim Kuramları: Yönetimden Yönetişime”, Çağdaş Yerel Yönetimler, 8(3): 3-19.
TAĞMA, K. (2002). Yeniden Yapılanmada Siyasi Sistemler Yönetim Modelleri ve Türkiye, İstanbul: Timaş.
TAMER, M.G. (2010), “Tarihsel Süreçte Sivil Toplum”, Edebiyat Fakültesi Dergisi, 27(1): 89-105.
T.C. BAŞBAKANLIK DIŞ TİCARET MÜSTEŞARLIĞI AB GENEL MÜDÜRLÜĞÜ (2007). “AB ve Aday Ülkeler
Arasında Sivil Toplum Diyaloğu Hakkında Not”, http://www.dtm.gov.tr/ab/SonGelismeler/com(2005)290.doc,
(Erişim: 06.04.2007).
Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi – Sayı 36 – Nisan 2013
56
TEKELİ, İ. (1999). Modernite Aşılırken Siyaset, Ankara: İmge.
TOSUN, G. E. (2001). Demokratikleşme Perspektifinden Devlet Sivil Toplum İlişkisi, İstanbul: Alfa.
TURAN, İ. (1998). “Dünyada ve Türkiye’de Sivil Toplum Kuruluşlarının Gelişimi”, Üç Sempozyum Sivil Toplum
Kuruluşları, İstanbul: 8-13.
TÜSEV (2007). “AB 2003 İlerleme Raporunun Dernek ve Vakıflarımıza İlişkin Maddeleri”,
http://www.stgm.org/docs/1123447203TUSEV_Rapor_EU_2003_STK.pdf, (Erişim: 06.04.2007).
UĞUR, A. (1999). “Yerel Siyaset ve Demokrasi Çoğulculuk Sivil Toplum”, Sivil Toplum için Kent Yerel Siyaset ve
Demokrasi Seminerleri, İstanbul: Numune Matbaası, ss. 179-194.
WEBER, R.P. (1988). Basic Content Analysis, London: Sage.
YILDIRIM, İ. (2004). Demokrasi Sivil Toplum Kuruluşları ve Yönetişim, Ankara: Seçkin.
YILMAZ, A. (1997). “Sivil Toplum Demokrasi ve Türkiye,” Yeni Türkiye Dergisi Sivil Toplum Özel Sayısı, 18: 86-
97.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com