Buradasınız

EĞİTİMDE 4+4+4 SİSTEMİNİN (MODELİNİN) KARŞIT PROGRAM BAĞLAMINDA DEĞERLENDİRİLMESİ

THE EVALUATION OF 4+4+4 SYSTEM (MODEL) IN EDUCATION IN THE CONTEXT OF OPPOSITE CURRICULUM

Journal Name:

Publication Year:

Abstract (2. Language): 
The purpose of this study is to evaluate 4+4+4 education system in the context of opposite curriculum and with respect to its different dimensions. These dimensions are the remote objective, philosophical and social bases of the curriculum and educational levels. The data of the study which is a qualitative one, have been obtained from the official documents and media sources related with the study. The results attained through the analyses of the data are: when the basic references of the Turkish educational system, which lacks a written educational philosophy, are taken as the constitution, the related legislations and decisions of the educational council, 4+4+4 education system can’t be described as an opposite curriculum in terms of its philosophical basis dimension. The 4+4+4 education system can be regarded as the reform of the existing system rather than an opposite curriculum in terms of its remote objective when its remote objective is regarded as “reaching the level of contemporary civilization”. However, 4+4+4 education system can be regarded as the opposite curriculum of the preceding curricula in terms of epistemological bases on which the curricula it includes are based on. 4+4+4 education system can be said to have completed the social basis of the curricula with its flexible educational approach supported by elective courses. Finally, 4+4+4 education system can be seen as a step towards reducing the alleged troubles concerning the developmental features of children caused by eight-year non-stop primary education, facilitating the vocational education and ensuring the equal opportunity in education except that possible problems during changeover process.
Abstract (Original Language): 
Bu çalışmanın amacı, 4+4+4 eğitim sistemini, karşıt program bağlamında ve eğitim programlarının uzak hedefi, felsefi ve sosyal temeli ile eğitim kademeleri itibarıyla değerlendirmektir. Nitel karakter arz eden çalışmanın verileri, konuyla ilgili resmi dokümanlar ile medyadan elde edilmiştir. Verilerin analizinden ulaşılan sonuçlar şöyledir: Yazılı bir eğitim felsefesi olmayan Türk eğitim sisteminin, temel referanslarını Anayasa, ilgili yasalar ve şura kararlarından aldığı kabul edildiğinde, 4+4+4 eğitim sistemi, eğitim programlarının felsefi temeli boyutu itibarıyla karşıt program olarak nitelenemez. Türk eğitim sisteminin uzak hedefi, “çağdaş medeniyetler seviyesine ulaşmak” olarak kabul edildiğinde, 4+4+4 eğitim sistemi, uzak hedefi itibarıyla karşıt değil; mevcut sitemin ıslahı olarak nitelenebilir. Ancak 4+4+4 eğitim sistemi, bünyesindeki eğitim programlarının dayandığı epistemolojik taban itibarıyla, önceki programların karşıtı kabul edilebilir. 4+4+4 eğitim sistemi, programlara eklenen seçimlik dersler ile esnek eğitim anlayışıyla programların sosyal temelini ikmal etmiştir denilebilir. Son olarak geçiş dönemindeki olası aksaklıklar bir yana, 4+4+4 eğitim sistemi, sekiz yıllık kesintisiz ilköğretim uygulamasının, çocukların gelişim özelliklerine yönelik yol açtığı iddia edilen sakıncaları azaltma, mesleki eğitimin önünü açma ve eğitimde fırsat eşitliğini sağlama yolunda atılmış bir adım olarak değerlendirilebilir.
25
39

REFERENCES

References: 

Adem, M. (1995). Demokratik laik çağdaş eğitim politikası. Ankara: Şafak Matbaacılık.
Akçamete, G. (2008). Açılış konuşması (s. 3–8). Eğitim Bilimleri Bakış Açısıyla Türkiye
Cumhuriyetinde Eğitimin Çağdaş Değerlerle İrdelenmesi Çalıştayı, 1–3 Mart,
2008, Ankara.
Akyüz, Y. (1996). Eğitim tarihimizden bugün için çıkarılması gereken bazı dersler ve
düşünceler, içinde Eğitime Bakışlar (Ed: İlhami Fındıkçı). İstanbul: Kültür Koleji
Eğitim Vakfı Yayınları.
Aydın, H. (2006). Eleştirel aklın ışığında postmodernizm, temel dayanakları ve eğitim
felsefesi. Eğitimde Politika Analizleri ve Stratejik Araştırmalar Dergisi, Cilt 1,
Sayı 1.
Bilir, M. (2006). Küreselleşme, kırsal kesimin dönüşümü ve eğitim. Küreselleşme ve Eğitim
Sempozyumu, Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, 27-28 Şubat,
2006.
Büyükkaragöz, S. (1997). “Kaynak ve metinler” program geliştirme. Konya: Öz eğitim
yayıncılık.
Çağlar, A. (2001). 21. Yüzyılda okulun değişen rolü ve yeni eğilimlere ilişkin iyimser bazı
öngörüler içinde (Ed. Orhan Oğuz, Ayla Oktay ve Halis Ayhan). 21 Yüzyılda
Eğitim ve Türk Eğitim Sistemi (s. 81- 94). İstanbul: Sedar Yayıncılık.
Çelikkaya. H.(1999). Öğretmenlik mesleğine giriş (Eğitim ve Eğitimcilik). İstanbul: Alfa
Yayınları.
Demir, V. (2012). Eğitim-İş'ten 4+4+4'e karşı mücadele çağrısı.
http://www.haberler.com/egitim-is-ten-4-4-4-e-karsi-mucadele-cagrisi-3890261-
haberi/ Erişim: 09 Ağustos 2012.
Demirel, Ö. (1999). Kuramdan uygulamaya eğitimde program geliştirme. Ankara: Pegem
A Yayıncılık.
Demirel, Ö. ve Kaya, Z. (2006). Eğitimle ilgili temel kavramlar, içinde Eğitim Bilimine
Giriş (Ed. Özcan Demirel ve Zeki Kaya). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Doğan, H. (1997). Eğitimde program ve öğretim tasarımı. Ankara: Önder Matbaacılık.
Eğitim-Bir-Sen (2012). 4+4+4 yeni eğitim sistemi, ne getiriyor? Neler olmalı? Ankara:
Hermes Tanıtım Ofset.
38
Erdoğan, İ. (2012). Eğitimci gözüyle 4+4+4 (ropörtaj, Yaşar Özay).
http://www.sabah.com.tr/Egitim/2012/03/14/egitimci-gozuyle-444 (Erişim: 25
Temmuz 2012).
Ergün, M. (1987). Eğitim ve toplum. Malatya: İnönü Üniversitesi Basımevi.
Ertürk, S. (1998). Eğitimde program geliştirme. Ankara: Meteksan Yayınları
Gençdal, D. (2012). “4+4+4 Eylül'de uygulamada”. 13 Ağustos 2012 tarihinde
http://www.hurriyet.com.tr/gundem/20981139.asp adresinden erişildi.
Göka, E. (2006). Türk tipi öğrenme, içinde yaşam boyu öğrenme (Ed. Fevziye Sayılan ve
Ahmet Yıldız). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Gözütok, D. (2000). Öğretmenliğimi geliştiriyorum. Ankara: Siyasal Kitapevi.
Hesapçıoğlu, M. (1994). Öğretim ilke ve yöntemleri. İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım
İlköğretim ve Eğitim Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun.
(2012). T.C. Resmi Gazete, 28261, 11 Nisan 2012.
Kurul, T. N. (2008). Türkiye’de eğitim politikalarının dönüşümü (s. 49–58). Eğitim
Bilimleri Bakış Açısıyla Türkiye Cumhuriyetinde Eğitimin Çağdaş Değerlerle
İrdelenmesi Çalıştayı, 1–3 Mart, 2008, Ankara.
Mayring, P. (2000). Nitel sosyal araştırmaya giriş (Çev: A. Gümüş ve M. S. Durgun).
Adana: Baki Kitabevi
Merter, F. (2005). Hayat bilgisi ve sosyal bilgiler dersi programının eğitim sosyolojisi bakış
açısından olumlu ve olumsuz eleştirisi. Yeni İlköğretim Programlarını
Değerlendirme Sempozyumu (430–439), Erciyes Üniversitesi, 14–16 Kasım,
Kayseri.
Nahlavi, A. (1997). Çağdaş sorunlara karşı İslami eğitim (Çev: İsmail Kodaz). Konya:
Esra Yayınları.
Özdem, G. (2008). Türkiye’de 1980 sonrası uygulanan eğitim politikalarının ilköğretim
okullarında yarattığı dönüşümün değerlendirilmesi (s. 243–251). Eğitim Bilimleri
Bakış Açısıyla Türkiye Cumhuriyetinde Eğitimin Çağdaş Değerlerle İrdelenmesi
Çalıştayı, 1–3 Mart, 2008, Ankara.
Özden, Y. (1999). Eğitimde dönüşüm, eğitimde yeni değerler. Ankara: Pegem A
Yayıncılık.
Özgenç, N. (2012). KOBİDER: 4+4+4 modeli desteklenmeli, http://www.hurriyetegitim.
com/haberler/15.03.2012/kobider-444-modeli-desteklenmeli.aspx (Erişim 18
Ağustos 2012).
39
Öztürk, C. (2012). Daha iyi eğitim için 4+4+4 modeli, http://haber.marmara.edu.tr/ozturkdaha-
iyi-egitim-icin-444-uygulanmali (Erişim 18 Ağustos 2012).
Saiyidain, K. G. (2003). İkbal’in Eğitim Felsefesi (Çev: Necmettin Tozlu). Ankara: Ankara
Okulu Yayınları.
Saydam, A. (2005). Açılış Konuşması. Yeni İlköğretim Programlarını Değerlendirme
Sempozyumu (s. 7–8). Erciyes Üniversitesi, 14–16 Kasım, Kayseri.
Sönmez, V. (2008a). Program geliştirmede öğretmen el kitabı. Ankara: Öğretmen
Yayınları.
Sönmez, V. (2008b). Eğitim felsefesi alt grubu çalışma raporu (s. 193 -197). Eğitim
Bilimleri Bakış Açısıyla Türkiye Cumhuriyetinde Eğitimin Çağdaş Değerlerle
İrdelenmesi Çalıştayı, 1–3 Mart, 2008, Ankara.
Şişman, M. (1999). Öğretmenliğe Giriş. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
TES (2001). Türk Eğitim-Sen. 21'inci Yüzyılda Türk Milli Eğitimi (Ed. İzzet Çevik).
Ankara: İsmat Yayınları.
Titiz, M. T. (2004). Milli Eğitim Sistemi: Mevcut durum ve geliştirme için politika
önerileri. AB Sürecinde Eğitimde Reform İhtiyacı Sempozyumu, Bildiriler:
Eğitim-Bir-Sen, 2004. Ankara: Öncü Basımevi.
Topçu, N. (1998). Bütün Eserleri. Türkiye’nin Maarif Davası. İstanbul: Dergah Yayınları.
Tozlu, N. (2005). Necmettin tozlu ile eğitim meselelerimiz üzerine (Mülakat). Muhafazakar
Düşünce, 2 (6): 141-149.
Türkoğlu, A. (2005). 109 soruda öğretmenlik meslek bilgisine giriş. İstanbul: Kare
Yayınları.
Uluğbay, H. (2012). 4+4+4 eğitim modeli ne getirecek ne götürecek?
http://www.ulugbay.com/blog_hikmet/?p=276 (Erişim 05 Ağustos 2012).
Ünal, T. F. (2012). 4+4+4 sistemi: Avantaj ve dezavantajları,
http://yenisafak.com.tr/Yorum/?i=374285 (Erişim 23 Temmuz 2012).
Ünder, H. (2008). Eğitimimizin bazı yönleri üstüne düşünceler (s. 233–242). Eğitim
Bilimleri Bakış Açısıyla Türkiye Cumhuriyetinde Eğitimin Çağdaş Değerlerle
İrdelenmesi Çalıştayı, 1–3 Mart, 2008, Ankara.
Varış, F. (1996). Eğitimde program geliştirme: Teori, Teknikler. Ankara: Alkım Yayınları.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2006). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara:
Seçkin Yayıncılık.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com