Buradasınız

Anasayfa » Content

GÖÇ VE ŞİDDET SUÇLARI İLİŞKİSİNİN İNCELENMESİ

THE INVESTIGATION OF THE RELATIONSHIP BETWEEN IMMIGRATION AND VIOLENT CRIMES

Journal Name:

  • Akademik Bakış

Publication Year:

  • 2014

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author Name
Abstract (2. Language): 
Immigration is an important phenomenon which deeply affects the community and has a great amount of social, political and economic outcomes. One of the outcomes might be the increasing the crime rate and varieties of crime. Immigration causes some changes on migrating individuals and on the community where people have immigrated. Both types of changes might result in higher amount of criminality. This current study investigated changes caused by immigration on migrating individuals whether it causes higher amount of criminality. Data for this study were obtained from three previous studies, two of which were conducted to examine violence against women in the cities of Erzurum and Mersin, Turkey and the other one was conducted to examine knife crimes in the city of Erzurum, Turkey. To investigate the relationship between immigration and violent crimes, immigration data were filtered from the data of these three studies. The original data were collected from police reports. Data were analyzed on SPSS 17.0 using descriptive statistics. Findings showed that immigrants involved in violent crimes as well as non-immigrants did.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Göç toplumsal yapıyı derinden etkileyen ve pek çok siyasi, ekonomik ve sosyal sonuçları olan bir olgudur. Göçün muhtemel sonuçlarından birisi de suç çeşitlerinin ve sayılarının artmasıdır. Göç, hem göç eden bireylerde meydana getirdiği değişikliklerle onların suçluluğunu artırabilmekte hem de göçün yaşandığı yerleşim yerinde meydana getirdiği değişikliklerle tüm toplumun suçluluğunu artırabilmektedir. Bu araştırmada birincisi, yani göçün göç eden bireylerin şiddet suçları açısından suçluluğu artırıp artırmadığı incelenmiştir. Bu araştırmanın verileri daha önce şiddet suçları üzerine yapılmış üç ayrı araştırmadan derlenmiştir. Erzurum ve Mersin illerinde kadına yönelik şiddet üzerine yapılan iki araştırmadan ve Erzurum ilinde bıçakla işlenen suçlara ilişkin yapılan bir araştırmadan göçle ilgili veriler filtrelenmiştir. Üç araştırmada da veriler polis merkezlerinden elde edilen suç kayıtlarıdır. Veriler SPSS 17.0 programı üzerinde betimsel istatistikler kullanılarak analiz edilmiş ve tablolarla sunulmuştur. Bulgular göç etmiş bireylerin göç etmemiş olanlardan daha fazla oranda şiddet suçlarına karıştığı hipotezini doğrulayamamıştır. Bir diğer deyişle göç etmiş olanlar göç etmemişlerle hemen hemen aynı oranlarda şiddet suçlarına karışmaktadırlar.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-goc-siddet-suclari-iliskisinin-incelenmesi.pdf
  • 44
95
112
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Agnew, R. (1985). A revised Strain
Theory of Delinquency. Social
Forces, 64(1), 151-167.
Anderson, E. (2003). Code of Streets, in
Cullen, Frank and Agnew Robert
(eds) Criminological Theory: Past
to Present, Essential Readings. Los
Angeles, CA: Roxbury Publishing
Company.
Avcı, A. (2010). Aile Yapı ve
Atmosferinin Okul Şiddetine Etkisi.
Değerler Eğitimi Dergisi, 8(19), 7-
52.
Ayan, S. (2007). Aile içinde çocuğa
yönelik şiddet (Sivas İlköğretim
ikinci kademe öğrencileri üzerine
bir inceleme). Yayımlanmamış
doktora tezi, Sivas: Cumhuriyet
Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü.
Babu, B. V. and Kar, S. K. (2009).
Domestic Violence Against Women
in Eastern India: A populationbased
study on prevalence and
related issues. BMC Public Health,
9(129), 1-15.
Bandura, A. (1973). Aggression: A Social
Learning Analysis. Englewood
Cliffs, NJ: Ronald Press.
Binbaşıoğlu, C. (2000). Ailede ve okulda
eğitim sorunları. İstanbul: M.E.B.
Yayınları.
Bora, A. (2012). Erzurum’un Sosyo-
Ekonomik Durumu ve Kronikleşen
Göç Sorunu.
http://www.enerstratejimerkezi.com
/YaziDetay.aspx?Yazi_id=53,
(Erişim Tarihi: 29.07.2012).
Broussard C.D., and Northup J. (1995).
An approach to functional
assesment and analysis of
disruptive behaviour in general
education classrooms. School
Psychology Quarterly. 10, 151-164.
Cohen, A. K. (1955). Deliquent Boys: The
culture of gangs. New York: Free
Press.
Cohen, L. E. and Felson, M. (1979).
Social change and crime rate
trends: A routine activity approach.
American Sociological Review, 44,
588-608.
Cordella P. and Siegel L. (1996).
Readings in Contemoerary
Criminological Theory. Boston:
Norteastern University Press.
Dağdelen, Ş. (2003). İlkokul
Öğrencilerinin Şiddete Yönelik
Tutumları: Lefkoşa Örneği.
Yayınlanmamış Yüksek Lisans
Tezi, Lefkoşa Yakın Doğu
Üniversitesi Eğitim Bilimleri
Enstitüsü.
Delice, M. (2013a). Polis Kayıtlarına
Yansımış Kadına Şiddet
Olaylarının İncelenmesi. Gül, S.
Kenan (Ed.) içinde, Aile İçi Şiddet
ve Polis, 13-40. Ankara: Polis
Akademisi Yayınları.
Delice, M. (2013b). Şiddetin KeskinYüzü:
Bıçakla İşlenen Suçlar. Ankara:
Polis Akademisi Yayınları.
Delice, M. and Teymur, S. (2013). The
investigation of the characteristics
of victims and suspects of violence
against women cases. EKEV
Akademi Dergisi, 17(54), 225-250.
Dollard, J., Doob, L.W., Miller, N. E.,
Mowrer, O.H., and Sears, R.Q.,
(1939). Frustration and Agression.
Yale Universty Press, USA.
Dolu, O. (2012). Suç Teorileri: Teori,
Araştırma ve Uygulamada
Kriminoloji (4. Baskı). Ankara:
Seçkin Yayıncılık.
Durkeim, E. (1979). Suicide, in Joseph E.
Jacoby (ed.), Classics of
Criminology. Oak Park, IL: Moore
Publishing Company, Inc.
Erzurum Büyükşehir Belediyesi, (2012).
Erzurum Şehir Rehberi.
http://www.erzurum.bel.tr/city_gui
de/city_guide.asp?cg=20&dt=1,
(Erişim Tarihi: 02.10.2012).
Freedman, J. L., Sears, D. O. ve
Carlsmith J. M. (1993). Sosyal
Psikoloji (Çev. A. Dönmez).
Ankara: İmge Kitapevi.
Gormon-Smith, D., Tolan, P. ve Henry,
B. D. (2000). A Developmental-
Ecological Model of The Relation
of Family Functioning to Patterns
of Delinquency. Journal of
Quantitative Criminology, 16(2),
169-198.
Gökulu, G. (2010). Kent Güvenliği
Kentleşme ve Suç İlişkisi. Atatürk
Üniversitesi İktisadi ve İdari
Bilimler Dergisi, 24(1), 209-226.
Gümüş, A. (2007). Mağdur Açısından
Şiddet. İlköğretmen Eğitimci
Dergisi, 12, 24-31.
Hirschi, T. (1969). Causes of
Delinquency. Berkeley and Los
Angeles: University of California
Press.
Işık H. (2006). Çocuk Suçluluğu ve
Okullar ile İlişkisi. Ahi Evran
Üniversitesi Kırşehir Eğitim
Fakültesi Dergisi (KEFAD), 7(2),
287-299.
Kapcı, E. G. (2004). İlköğretim
Öğrencilerinin Zorbalığa Maruz
Kalma Türünün Ve Sıklığının
Depresyon, Kaygı ve Benlik
Saygısıyla İlişkisi. Ankara
Üniversitesi Eğitim Bilimleri
Fakültesi Dergisi, 37(1), 1-13.
Karakaya, E. (2008). Endüstrü Meslek
Lisesi Öğrencilerinin Şiddet
Eğilimlerinin Çok Yönlü Olarak
Değerlendirilmesi: İstanbul ili
Avrupa yakası örneği.
Yayınlanmamış Yüksek Lisans
Tezi, Yeditepe Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü.
Kieselbach, B. (2011). Youth Violence in
Europe: Causes, Consequences and
Prevention.
Http://Www.sivas.pol.tr/projeislem
detay.aspx?Detayid=77, (Erişim
Tarihi: 03.10.2012).
Kocacık, F. ve Çağlayandereli, M.
(2009). Ailede Kadına Yönelik
Şiddet: Denizli ili örneği,”
Uluslararası İnsan Bilimleri
Dergisi, 6(2), 24-43.
Koç, B. (2009). Okullarda şiddet (Lise
öğrencilerinde şiddet saldırganlık
ve dindarlık ilişkisi). Ankara:
Araştırma Yayınları.
Köknel, Ö. (2000). Bireysel ve Toplumsal
Şiddet. İstanbul: Altın Kitaplar
Yayınları.
Levitt, D. S. (1998). The Relationship
between Crime Reporting and
Police: Implications for the Use of
Uniform Crime Reports. Journal of
Quantitative Criminology, 14(1),
61-81.
Moshman, D., Glover, J. A. and
Bruning, R. H. (1987).
Developmental Psychologhy A
Topical Approach. Toronto:
Addison Wesley Publishing
Company.
Newman, O. (1996). Creating Defensible
Space.http://www.huduser.org/publ
ications/pdf/def.pdf.
Sampson R. J. and Groves, B. W. (1989).
Community Structure and Crime :
Testing Social-Disorganization
Theory. The American Journal of
Sociology, 94(4), 774-802.
Sampson R. J., Raudenbush, S. W and
Earls, F. (1997). Neighborhoods
and Violent Crime: A Multilevel
Study of Collective Efficacy.
Science, New Series, 277, 918-924.
Sellin, T. (1931). The Basis of a Crime
Index. Journal of Criminal Law and
Criminology, 22, 335-356.
Sellin, T. (1979). Culture Conflict and
Crime, in Joseph Jacoby (ed),
Classics of Criminology. Oak Park,
IL: Moore Publishing Company,
Inc, 139-142.
Shaw C. R. and McKay, H. D. (1942).
Juveline Delinquency and Urban
Areas. Chicago: The University of
Chicago Press.
Subaşı, N. ve Akın A. (2012). Kadına
Yönelik Şiddet: Nedenleri ve
Sonuçları.
http://www.amargi.org.tr/?q=node/
156, (Erişim Tarihi: 19.07.2012).
Sutherland, E. H. and Cressey, D. R.
(1978). Criminology (10th edition).
Philadelphia, NY: J.B. Lippincott
Company.
Toby, J. (1957). Social Disorganization
and Stake in Confirmity:
Complementary factors in the
predatory bahavior in Hoodlums.
Journal of Criminal Law,
Criminology and Police Science,
48(1), 12-17.
Türkiye İstatistik Kurumu (2012). Göç
İstatistikleri.
http://www.tuik.gov.tr/VeriBilgi.do
?alt_id=38, (Erişim Tarihi:
29.07.2012).
Vahip, I. ve Doğanavşargil, Ö. (2006).
Aile İçi Fiziksel Şiddet ve Kadın
Hastalarımız. Türk Psikiyatri
Dergisi, 17(2), 107-114.
Vaughan, R. D., McCarthy, J. F.,
Armstrong B., Walter, H. J.,
Waterman, P. D. and Tiezzi, L.
(1996). Carrying and Using
Weapons: A survey of minority
junior high school students in New
York City. American Journal of
Public Health, 86(4), 568-572.
WHO (2010). Violence Prevention: The
evidence. Geneva: WHO Press.
WHO (2002). World Report on Violence
and Health. Geneva: World
Alliance of YMCA.
Yıldız, S. A. (2004). Ebeveyn Tutumları
ve Saldırganlık. Polis Bilimleri
Dergisi, 6 (3-4), 131-150.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com