You are here

Home » Content

TÜRKİYE SELÇUKLU DEVLETİNİ’NİN TEMEL İÇ VE DIŞ POLİTİKALARI ve SULTAN I. GIYÂSEDDİN KEYHÜSREV

THE FUNDAMENTAL DOMESTIC AND FOREIGN POLICIES OF THE ANATOLIAN SELJUK SULTANATE AND SULTAN GIYATH AD-DIN KAYKHUSRAW I

Journal Name:

  • Selçuk Üniversitesi Selçuklu Araştırmaları Dergisi

Publication Year:

  • 2016

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
Following the conquest of Anatolia by the Turks within 15-20 years after the victory of Manzikert and the Turks establishing their own states in this land, the primary purpose of the Western World and Byzantium was to destroy the Anatolian Seljuk Sultanate and expel the Turks out of Anatolia back to where they came from, or destroy them in this country. In return, Anatolian Seljuk rulers had to conduct the gravest and most difficult homeland defense in Turkic history. Not being contented with this, they also brought stability to Anatolia by completely putting an end to the desires of the Western World at the end of the Second Crusade (1147-1148) and those of Byzantium as a result of the victory of Myriokephalon (1176). Afterwards, the Anatolian Seljuk ruler Sultan Giyath ad-Din Kaykhusraw I (1205-1211) started carrying out some fundamental domestic and foreign policies in order to physically and spiritually improve his sultanate. One of these policies was to free the sultanate from being a landlocked country and expand it towards its natural borders, while the other policy was to open up and incorporate Seljuk economy to the outside world. These policies established by Sultan Kaykhusraw were continued by his sons ‘Izz ad-Din Kaykawus (1211-1220) and ‘Ala ad-Din Kayqubad (1220-1237), who successfully reached these policies to their real goals. Thus, Anatolia witnessed a great economic and civilized improvement not seen throughout its entire history. The aim of this small research is to reveal these two fundamental policies, whose characteristics and importance have not been asserted yet, of Sultan Giyath ad-Din Kaykhusraw I and his other activities, and to emphasize the role played by this successful sultan in history.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Türklerin Malazgirt zaferinden itibaren 15-20 yıl içinde Anadolu’yu fethetmeleri ve burada kendi devletlerini kurmalarından sonra Batı dünyası ile Bizans’ın başlıca gayesi, Türkiye Selçuklu Devletini yıkmak ve Türkleri Anadolu’dan geldikleri yere atmak veya bu ülkede imha etmek olmuştur. Bunlar karşılık Türkiye Selçuklu hükümdarları da Türk tarihinin en ağır ve en çetin vatan savunması yapmışlardır. Onlar bununla da kalmamışlar, II Haçlı serleri sonucunda (1147-1148) Batı dünyasının, Miryokefalon zaferi sonucunda da (1176) Bizans’ın emellerine tamamen son vererek, Anadolu’yu istikrara kavuşturmuşlardır. Bundan sonra Türkiye Selçuklu hükümdarlarından Sultan I. Gıyâseddîn Keyhüsrev (1205-1211), devletlerini maddeten ve manen geliştirmek için bazı temel iç ve dış politikalar uygulamışlardır. Bu politikalardan biri, devleti sarılmış bir kara devleti olmaktan kurtarıp doğal sınırlarına ulaştırmak, diğeri de Selçuklu ekonomisini dış dünyaya açmak ve onunla bütünleştirmektir. Sultan Keyhüsrev’in temelini attığı bu politikalar, oğulları İzzeddîn Keykâvus (1211-1220) ve Alâeddîn Keykubâd (1220-1237) tarafından devam edilerek, gerçek hedefine ulaştırılmıştır. Böylece Anadolu, tarihinin hiçbir devrinde görülmemiş şekilde iktisadî ve medenî bakımdan büyük bir gelişmeye sahne olmuştur.Bu küçük araştırmanın gayesi, Sultan I. Gıyâseddîn Keyhüsrev’in, özelliği ve önemi henüz tam olarak ortaya konamamış olan bu iki temel politikasını ve diğer faaliyetlerini ortaya koyarak, bu başarılı sultanın tarihte oynadığı rolü belirtmektir.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-turkiye-selcuklu-devletininin-temel-ic-dis-politikalari-sultan-i-giyaseddin-keyhusrev.pdf
  • 5
25
67
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Ahbâr-ı Selâcıka-yı Rûm, haz. Muhammed Cevad Meşkür, Tehran 1350/1971.
Ahmed bin Mahmûd, Selçuk-nâme, I-II., haz. E. Merçil, İstanbul 1977.
Aksarayî, (Kerîmüddîn Mahmûd); Müsâmeretü’l-Ahbâr, yay. O. Turan, Ankara 1944; çev. M. Öztürk, Ankara 2000; Die Seldschuken Geschichte der Aksarayî, Alm. çev. F. Işıltan, Leipzig 1943.
Anonim Selçuk-nâme, Anadolu Selçukluları Devleti Tarihi, III, yay. ve çev. F. N. Uzluk, Ankara 1952.
ATEŞ, Ahmet; Hicrî VI-VIII (XII-XIX. Asırlarda Anadolu’da Farsça Eserler, TM, VII, VIII/2, (1945), s. 94-135. 1945.
BAYKARA, Tuncer; Türkiye Selçukluları Devrinde Konya, Ankara 1985.
CAHEN, Claude; Pre-Ottoman Turkey, London 1968; Osmanlılardan Önce Anadolu’da Türkler, çev. Y. Moran, İstanbul 1984.
Cenabî Mustafa Edendi, el-‘Aylemü’z-Zâhir fî Ahvâli’l-Evâil ve’l-Evâhir, henüz basılmamış yüksek lisans tezi, haz. M.Kesik, İstanbul 1994.
ÇAY, Abdulhalûk; II. Kılıç Arslan, Ankara 1987.
DÂNİŞMEND, İsmail Hami; Türklük Meseleleri, İstanbul 1966.
Ebû’l-Ferec, Ebû’l-Ferec Tarihi, I-II., çev. Ö. R. Doğrul, Ankara, 1945-1950.
GORDLEVSKİ, V.; Anadolu Selçuklu Devleti, çvr. A. Yaran, Ankara 1988.
İbn Bîbî (Hüseyin b. Muhammed Ali el-Ca’ferî), (1956, 1957, 1996, 1902, 1959); el-Evâmîrü’l-‘Alâ’iyye fî’l-Umûri’l-‘Alâ’iyye, Ankara; yay. N. Lugal-A. S. Erzi, I, Ankara; çvr. M. Öztürk, I, II, Ankara; Yazıcızâde Ali, Histoire des Seldjoucides D’Asie Mieure, III, IV, yay. Th. Houtsma, Leiden; Duda, W. H.; Die Seltschukengeschicte des Ibn Bibi, Cophenhagen.
İbn Bibi, (Hüseyin b. Muhammed Ali el-Ca’ferî); el-Evâmîrü’l-‘Alâ’iyye fî’l-Umûri’l-‘Alâ’iyye, Ankara 1956, yay. N. Lugal-A. S. Erzi, I, Ankara 1957; çev. M. Öztürk, I, Ankara 1996.
İbn Bîbî, Selçuknâme (muhtasar İbn Bîbî), çev. M. H. Yınanç, 2007 Ankara.
İbn Vâsıl, Müferricü’l-Kürûb fî Ahbâr Benî Eyyûb, III, Kahire 1953-60.
İbnü’l-Esîr, el-Kâmil fî’t-Târîh, XII, yay. C.J. Tornberg, Beyrut 1979; çev. A. Özaydın, XII, İstanbul 1987.
KAFESOĞLU, İbrahim; Selçuklu Tarihi, İstanbul 1972.
Kaya, Selim; I. Gıyâseddin Keyhüsrev ve II. Süleymanşah Dönemi Selçuklu Tarihi (1192-1211), Ankara2006.
KİENİTZ, Friedrich Karl; Büyük Sancağın Gölgesinde, Tercüman 1001 Temel Eser, tarihsiz.
KOCA, Salim, Selçuklular’da Ordu ve Askerî Kültür, Ankara 2005.
KOCA, Salim; Sultan I. İzzeddin Keykâvus (1211-1220), Ankara 1997.
KOCA, Salim; Türk Kültürünün Temelleri, II, Trabzon 2000.
KOCA, Salim; Türkiye Selçukluları Tarihi, II., Malazgirt’ten Miryokefalon’a (1071-1176), Çorum 2003.
KOCA, Salim, Anadolu Türk Beylikleri Tarihi, Ankara 2013.
KÖYMEN, Mehmet Altay; Malazgirt Meydan Muharebesinde Rol Oynayan Unsurlar, Millî Kültür, I/8, (1977), 6-11.
67
Türkiye Selçuklu Devletini’nin Temel İç ve Dış Politikaları ve Sultan I. Gıyâseddin
Keyhüsrev (1192-1196, 1205-1211)
KÖYMEN, Mehmet Altay; Miriyokefalon Meydan Muharebesi, Millî Kültür, I/9, (19977), 26-30.
MERÇİL, Erdoğan; Selçuklular’da Emîr-i Dâd Müessesesi, Belleten, 225, (1996).s. 21-32.
MERÇİL, Erdoğan; Na’l Baha ve Kullanılışına Dair Örnekler, Belleten, LX, 227, (1996), 21-32
MİCHEL LE SYRİEN, Cronique de Michel le Syrien, III., Fr. çev. J. B. Chabot, Paris 1905.
MÎRHÂND; Ravzatu’s-Safâ, çev. E. Göksu, Ankara 2015
MÜNECCİMBAŞI, (Ahmed bin Lütfullah); Câmiü’d-Düvel, Selçuklular Tarihi, I, II, yay. ve çev. A. Öngül, İzmir 2001.
NİĞDELİ KADI AHMED, el-Veledü’ş-Şefîk ve’l-Hâfidü’l-Halîk, haz. A. Ertuğrul, I-II, Ankara 2015.
NİKETAS Khoniates, Historia, çev. I. Demirkent, İstanbul 1913.
NİKETAS, Theodar I. Laskaris 1204-22, ve I. Gıyaseddin Keyhüsrev, çev. M. Eren, Selçuklu Araştırmaları Dergisi, III, Ankara 1971, s. 593-610.
OSTROGORSKY, Georg; Bizans Devleti Tarihi, çev. F. Işıltan, Ankara 1986..
SAVVİDES, A. G. C.; Byzantium in Near Est, Selanik 1981.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com