Buradasınız

Anasayfa » Content

OSMANLI DEVLETİ’NİN SİYASÎ VE İDARÎ TARİHİNDE ADALET VE MÜSAVAT MESELESİ

JUSTİCE AND EQUALİTY ISSUE IN POLİTİCAL AND ADMİNİSTRATİVE HİSTORY OF THE OTTOMAN STATE

Journal Name:

  • Akademik Bakış

Publication Year:

  • 2010

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
Classical Ottoman State understanding was based on two principles: Justice and Equality. Justice and equality based administration of Ottoman State had an important role for being a global state until the sixteenth century. Ottoman subjects and Non-Muslim minorities were influenced by nationalism principle and attempted independence movements as a result of the decline in the administrative, political, military, economic, commercial, judicial and social areas. This event weakened the State. To ensure the allegiance of Non Muslim religious minorities to the State, administration tried to arouse and develop a sense of Ottoman nationality. Ottoman State tried to gather the subjects under the cover of Ottoman nationality. “The union of components” policy had been the formal ideology of the State during the period from The Tanzimat Reforms to The Second Constitutional Era. The ideology of “The union of components” had its functionality from the two basic components of Islam: justice and equality. In this study, the influence of justice and equality on the political ideology of Ottomanism was investigated.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Klasik Osmanlı devlet anlayışı, adalet ve müsavat prensibi üzerine inşa edilmiştir. Devletin 16. yüzyıla kadar cihanşümul bir devlet olmasında, adalete ve eşitliğe dayalı bir yönetim takip etmesinin büyük rolü olmuştur. Osmanlı Devleti’nin idarî, siyasî, askerî, iktisadî, ticarî, adlî ve toplumsal alanlarda gerileme ve çözülme yaşaması sonucu gücünü büyük ölçüde kaybetmesi ile Osmanlı tebaası gayrimüslim azınlıkların milliyetçilik prensibinin tesiri ile bağımsızlık hareketine kalkışmaları, devleti zor durumda bırakmıştır. Devlet, gayrimüslim azınlıkların devlete bağlılığını temin etmek için Osmanlı milleti oluşturma çabası içine girmiştir. Devlet, Osmanlı üst kimliği etrafında bütün tebaayı Osmanlılık şemsiyesi altında toplama siyaseti takip etmiştir. İttihad-ı Anasır, Tanzimat’tan başlayarak II. Meşrutiyet dönemine kadar devletin resmi ideolojisi halini almıştır. Bu ideoloji klasik İslam kaynağının temel unsurlarından adalet ve eşitlik prensipleri neticesinde işlevlik kazanmıştır. Çalışmada adalet ve müsavatın Osmanlıcılık siyasî ideolojinin oluşumuna tesiri ele alınmıştır.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-osmanli-devletinin-siyasi-idari-tarihinde-adalet-musavat-meselesi.pdf
  • 21
1-20
  • Turkish

REFERENCES

References: 

“İfade-i Mahsûsa”, Şûra-yı Ümmet, S. 1, 28 Mart 1318 / 10 Nisan 1902.
“İmtizâc-ı Akvâm”, İbret, S. 14, 21 Haziran 1288 / 3 Temmuz 1872.
“Küstahlık”, Şûra-yı Ümmet, S. 75, 30 Rebiülevvel 1323.
“Osmanlı İttihadı”, Meşveret, S. 5, 17 Şaban 1313.
“Vatan”, İbret, S. 121, 22 Muharrem 1290 / 10 Mart 1289.
ABADAN, Yavuz (1940), “Tanzimat Fermanı’nın Tahlili”, Tanzimat, I, İstanbul: Maarif
Basımevi.
Abdurrahman Şeref Efendi (1328), “İlave-i Naşir”, Tarih-i Lütfi, C. 8, İstanbul: Sabah
Matbaası.
Ahmet Rıza, “Mukaddime”, Meşveret, S. 1, 13 Cemaziyelahir 1313 / 19 Teşrîn-i Sanî 1311 /
1 Aralık 1895.
AKARLI, Engin Deniz (1972), “XIX. Yüzyılda Osmanlı İmparatorluğu’nun Avrupa’daki
Nüfusunun Dinî ve Irkî Birleşimi”, Belgelerle Türk Tarih Dergisi, S. 59, Ağustos.
AKÇURA, Yusuf (1994), “Üç Tarz-ı Siyaset”, Türkiye Günlüğü, S. 31.
ANDREASYAN, Hrand D. (1963), “Bir Ermeni Kaynağına Göre Celali İsyanları”, Tarih
Dergisi (1962-1963), XIII/17-18.
BAYSUN, Cavit (1940), “Mustafa Reşit Paşa”, Tanzimat, C. 2, İstanbul: Maarif Basımevi.
BİLSEL, Cemil, “Tanzimat’ın Harici Siyaseti”, Tanzimat, C. I, İstanbul: Maarif Basımevi.
BİRİNCİ, Ali (2001), “Osmanlı İttihat ve Terakki Cemiyeti Nizamnamesi”, Tarih Yolunda,
İstanbul: Dergâh Yayınları.
CİN, Halil (1992), “Tanzimat Döneminde Osmanlı Hukuk ve Yargılama Usulleri”, 150.
Yılında Tanzimat, (haz. Hakkı Dursun Yıldız), Ankara.
FINDIKOĞLU, Ziyaeddin Fahri (1940), “Tanzimat’ta İçtimaî Hayat”, Tanzimat, C. I,
İstanbul: Maarif Basımevi.
GÖKBİLGİN, M. Tayyib (1967), “Tanzimat Hareketinin Osmanlı Müesseselerine ve
Teşkilatına Etkileri”, Belleten, C. 21.
GÖLE, Nilüfer (1993), “Liberal Yanılgı”, Türkiye Günlüğü, S. 24.
Halil Ganem, “Kanun-ı Esasi”, Meşveret, S. 1, 19 Teşrîn-i Sânî 1311 / 1 Aralık 1895.
HANİOĞLU, Şükrü (1985), “Osmanlıcılık”, T.C.T.A., C. V, İstanbul: İletişim
İNALCIK, Halil (1963), “Sened-i İttifâk ve Gülhâne Hatt-ı Hümâyûnu”, Belleten, C. 28,
numara 112, T.T.K., Ekim.
İNALCIK, Halil (1967), “Adaletnameler”, Belgeler, 10, Ankara.
KARAL, Enver Ziya (1940), “Tanzimat’tan Evvel Garplılaşma Hareketleri”, Tanzimat, C. 1,
İstanbul: Maarif Basımevi.
KARAL, Enver Ziya (2006), “Gülhane Hatt-ı Hümayununda Batının Etkisi”, Tanzimat, (yay.
haz. Halil İnalcık – Mehmet Seyitdanlıoğlu), İstanbul: Phoenix Yay.
KILIÇBAY, Mehmet Ali (1985), “Osmanlı Batılılaşması”, T.C.T.A., C.1, İstanbul: İletişim
Yay.
KURAN, Ercüment (1981), “Osmanlı İmparatorluğu’nda İnsan Hakları ve Sadık Rıfat Paşa”,
Türk Tarih Kongresi 7 / 2 Ankara.
KÜÇÜK, Cevdet (1987), “Osmanlı İmparatorluğunda Millet Sistemi ve Tanzimat”, Mustafa
Reşit Paşa ve Dönemi Semineri Bildirileri, Ankara 13-14 Mart 1985.
ONGUNSU, A. Hamit (1940), “Tanzimat ve Amillerine Umumî Bir Bakış”, C. 1, Tanzimat,
İstanbul: Maarif Basımevi.
ORTAYLI, İlber (1977), “İmparatorluk Döneminde Mahalli İdarelerin ve Belediyeciliğin
Evrimi”, Türkiye’de Belediyeciliğin Evrimi, (ed. E. Türkcan), İstanbul: Belediyecilik
Araştırma Projesi I. Kitap, Türk İdareciler Derneği.
ORTAYLI, İlber (1985), “Tanzimat”, T.C.T.A., C. VI, İstanbul: İletişim.
ORTAYLI, İlber (1986), “Tanzimat Adamı ve Tanzimat Toplumu”, Türk Siyasal Hayatının
Gelişimi, (ed. Ersin Kalaycıoğlu- Ali Yaşar Sarıbay), İstanbul: Beta Yay.
ÖĞÜN, Süleyman Seyfi (1998), “Türk Milliyetçiliğinde Hakim Millet Kodunun Dönüşümü”,
Türkiye Günlüğü, sayı 50, Mart-Nisan.
SETON, Hugh Seton- Watson, “Milliyetçilik ve Çok Milletli İmparatorluklar”, (çev. Y.T.
Kunat), Belleten, C. XXVIII, S. 109-112, Temmuz 1964.
SİYAVUŞGİL, S. Esat (1940), “Tanzimat’ın Fransız Efkar-ı Umumiyesinde Uyandırdığı
Akisler”, Tanzimat, C. II, İstanbul: Maarif Basımevi.
SOMEL, Selçuk Aksin (2001), “Osmanlı Reform Çağında Osmanlıcılık Düşüncesi”, Modern
Türkiye’de Siyasî Düşünce: Cumhuriyete Devreden Düşünce Mirası, Tanzimat ve Meşrutiyet
Birikimi, C. 1, İstanbul: İletişim Yayınları.
SONYEL, Salahi R. (1993), “Tanzimat and its Effects on the Non-Muslim Subjects of the
Ottoman Empire”, Tanzimat’ın 150. Yıldönümü Uluslararası Sempozyumu, Ankara: T.T.K.
Yay.
Tarih-i Osmânî Encümeni Mecmûası, C. 1, S. l, 1 Nisan 1326.
TÜRKÖNE, Mümtazer (1989), “Tanzimat’ta Millet Fikrinin Doğuşu”, Türkiye Günlüğü, S.
8., Kasım.
TÜRKÖNE, Mümtazer (1993), “Osmanlılarda Islahat ve Teceddüd”, Osmanlı Ansiklopedisi,
İstanbul: Ağaç Yay.
ÜNVER, Süheyl, “Resmine Göre Tanzimat-ı Hayriye İlanı”, Belleten, C. XXVIII, S. 213.
VAHABOĞLU, M.H. (1996), “Yönetim ve Azınlıklara Bakış Açısından Osmanlı Devleti”,
Erdem, Türklerde Hoşgörü Özel Sayısı, VII1/22, Ocak.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com