Some Critics to Understanding of Tawheed Based on Wah-dat al-Wujud in Terms of The Theological Ontology
Journal Name:
- Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi
Key Words:
Keywords (Original Language):
| Author Name | University of Author | Faculty of Author |
|---|---|---|
Abstract (2. Language):
Theology and sufism constituting two main arteries of Islamic tho-ught are three disiplines in which have similarities with each other and so-metimes contrasts between them, when compared their tawheed notions in the historical process. Sufism philosophically became strong thank to the doctrine of Ibn Arabî shown as a reference in wahdat al-wucud and gained a theoretical dimension in its own. İn addition, on occasion this situation theo-logically caused some mariginal ideas. Thus, in the following process, what this tradition guided an understanding directly made an impact on the per-ception of tawheed in Sufism. While Islamic theologians were dealing with the God’s and human’s personality, attributes and acts, in this context the topic of tawheed, as far as they took into consideration the man’s ontological reality, his speheres of will and responsibility. In the tradition of wahdat al- wujud, it is seen that these issues were discussed as a whole and considered the existence in the theory of tawheed. It is clear that such an approach un-dermines generally ontological reality in existence, particularly man’s reality. On the other hand, wahdat al-wujud also leads to some epistemological problems such as the truth and validity of knowledge provided on existence. However, in the religious field, the understanding of tawheed shaped by wahdat al-wujud theory leads to some theological and eschatological prob-lems that are incumbent on the sphere of man’s will and responsibility.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
İslam düşüncesinin iki ana damarını oluşturan kelam ve tasavvuf, ta-rihsel süreç içinde sahip oldukları tevhit tasavvurlarıyla birbirine benzeşen yönleri olduğu kadar aralarında oluşan zıtlıklarla da dikkat çeken iki disip-lindir. Felsefî açıdan İbn Arabî’nin referans gösterildiği vahdet-i vücut dokt-riniyle tasavvuf, kendi içinde nazarî bir boyut kazanmasıyla güçlenmesi ya-nında, kimi zaman bu durum teolojik anlamda ileri uçlu fikirlerin doğmasına sebebiyet vermiştir. Öyle ki, ilerleyen süreçte vahdet-i vücutçu geleneğin ön-cülük ettiği anlayış, tasavvuftaki tevhit algısına da doğrudan etki etmiştir. Mütekellimler, Allah’ın ve insanın zât, sıfat ve fiillerini ve bu bağlamda tev-hit konusunu işlerken, mümkün mertebe insanın varlıksal gerçekliğini mu-hafaza ederek, irade ve sorumluluk alanlarını dikkate alarak ele almaya ça-lışmışlardır. Vahdet-i vücutçu gelenekte ise bu konuların birlikte ele alındığı, varlığın bir bütün olarak tevhit nazariyesi içinde mütalaa edildiği görülmek-tedir. Böyle bir yaklaşımın genel olarak varlığın, özelde ise insanın ontolojik gerçekliğini sarstığı açıktır. Diğer yandan varlık üzerinden elde edilecek bil-ginin sıhhat ve meşrûiyetini de tartışmaya açan vahdet-i vücut, epistemolojik bir takım problemlere kaynaklık etmektedir. Dini alana dönük olarak, vah-det-i vücut nazariyesiyle şekillenen tevhit anlayışının taşıdığı itikadî ve uh-revî sorunlar ise insanın irade ve sorumluluk alanına terettüp etmektedir.
FULL TEXT (PDF):
- 1