Buradasınız

Türkiye Türkçesinde Bulunma Hâli Kategorisi

Locative Case Category In Turkey Turkish

Journal Name:

Publication Year:

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
In the Turkish grammatical books, the locative case category is usually met with different terms; superficially examined; rather than this category, only one morpheme used in the formation of the category (/+TA/) is presented. Yet, as in the other case categories, along with suffixes, various agents (0, suffix, suffix+suffix, suffix+preposition, preposition) are employed in the formation of the locative case category. The present article, after providing information regarding the case category of Turkish in its basic lines, considers “The locative case category in Turkey Turkish” and highlights the necessity that the locative case category is to be studied under the topics “locative case category in location” and “locative case category in time,” in terms of the leaming and teaching of the subject matter.
Abstract (Original Language): 
Bulunma hâli kategorisi Türkçe dil bilgisi kitaplarında ve dil bilim terimleri sözlüklerinde genelde farklı terimlerle karşılanmış; yüzeysel olarak ele alınıp incelenmiş; bu kategoriden ziyade, kategorinin yapımında kullanılan yalnızca bir morfem (biçimbirim) (/+TA/) dikkatlere sunulmuştur. Oysa diğer hâl kategorilerinde olduğu gibi bulunma hâli kategorisinin yapımında da eklerin yanısıra farklı görev öğelerinden de (0, ek+ek, ek+edat, edat) yararlanılmaktadır. Bu makalede ana çizgileriyle Türkçenin hâl kategorisi hakkında bilgi verildikten sonra “Türkiye Türkçesinde bulunma hâli kategorisi” üzerinde durulmakta ve konunun öğrenimi ve öğretimi açısından bulunma hâli kategorisinin “yerde bulunma hâli kategorisi” ve “zamanda bulunma hâli kategorisi” başlıkları altında incelenmesinin gerekliliği vurgulanmaktadır.
107-123

REFERENCES

References: 

ADALI, Oya (1979), Türkiye Türkçesinde Biçimbirimler, Ankara.
ALKAYA, Ercan (2007), Kuzey Grubu Türk Lehçelerinde Edatlar, Elazığ.
ALYILMAZ, Cengiz (1994), Orhun Yazıtlarının Söz Dizimi, Erzurum.
ALYILMAZ, Semra (1998), Prens Kalyanamkara ve Papamkara Hikâyesinin Uygurcasının
Söz Dizimi, Erzurum, (Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış
Yüksek Lisans Tezi).
ARSLAN-EROL, Hülya (2010), Kazak Türkçesinde İsim Çekim ve İşletme Eklerindeki
Kalıplaşmalar, Dil Araştırmaları, S. 6, Ankara, 61-86.
ATABAY, Neşe, KUTLUK, İbrahim, ÖZEL, Sevgi (1983), Sözcük Türleri, Ankara, Yöneten
ve Yayıma Hazırlayan: Doğan AKSAN.
AYDIN, Mehmet (2006), Dilbilim El Kitabı, Bişkek.
BİRAY, Himmet (1999), Batı Grubu Türk Yazı Dillerinde İsim, Ankara.
BOZ, Erdoğan (2007), Türkiye Türkçesinde +{A} Durum Biçimbirimi, Ankara.
BÖREKÇİ, Muhsine (1995), Atatürk’ün Nutuk’unda Söz Dizimi, Erzurum (Atatürk
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Doktora Tezi).
BÖREKÇİ, Muhsine (2007), Türkçede Hâl Eklerinin İşlevsel Olarak Sınıflandırılması
Üzerine Bir Deneme, IV. Uluslararası Türk Dili Kurultayı Bildirileri I 24-29 Eylül
2000, Ankara, 245-275.
BURAN, Ahmet (1995), Türkçede İsim Çekim Ekleri, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler
Dergisi, C. 7, S. 1-2, Elazığ, 37-48.
BURAN, Ahmet (1996), Anadolu Ağızlarındaîsim Çekim (Hâl) Ekleri, Ankara.
CEMİLOGLU, İsmet (2001), Dede Korkut Hikâyeleri Üzerinde Söz Dizimi Bakımından Bir
inceleme, Ankara.
DAŞDEMİR, Muharrem (2000), Dede Korkut Hikâyeleri ’nin Söz Dizimi, Erzurum, (Atatürk
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Doktora Tezi).
DELİCE, H. İbrahim (2007), Türkçe Sözdizimi, İstanbul.
DEMİR, Nurettin, YILMAZ, Emine (2003), Türkçe El Kitabı, Ankara.
DOĞAN, Talip (2008), Salmas Ağzında Hâl Ekleri, Turkish Studies International Periodical
Tor the Languages, Literatüre and History o f Turkish or Turkic, Volüme 3/3 Spring
2008,319-344.
EDİZKUN, Haydar (1988), Sesbilgisi, Biçimbilgisi, Cümlebilgisi Türk Dilbilgisi, İstanbul.
EKER, Süer (2005), Çağdaş Türk Dili, Ankara.
ERCİLASUN, Ahmet Bican (2009), Kelime Grubundan Cümleye, İstanbul Kültür Üniversitesi
Türk Dili ve Edebiyatı Kongresi UTEK 2007 27-28Ağustos 2007 Bildiriler Türkçenin
Söz Dizimi ve Türk Edebiyatında Üslûp Arayışları C. I Türkçenin Söz Dizimi, İstanbul,
166-174.
ERGİN, Muharrem (1983), Türk Dil Bilgisi, İstanbul.
GEMALMAZ, Efrasiyap (1992), Standart Türkiye Türkçesi (STT)’nin romanlarının
Enformatif Değerleri ve Bu Değerlerin İhtiyaç Hâlinde Bu Dilin Gelişimine Muhtemel
Etkileri, Erzurum.
GEMALMAZ, Efrasiyap (1995), Türkçenin Morfo-Sentaktik Yapısının Fonolojisine Etkileri,
Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, S. 3, Erzurum, 1-7.
GEMALMAZ, Efarasiyap (1994), Türkçede İsim Tamlamalarının Derin Yapısı, Atatürk
Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, S. 4, Erzurum, 1-5.
GEMALMAZ, Efrasiyap (1996), STT’nde İşaretsiz (/.0./) Görev Öğeleri Üzerine, Atatürk
Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları EnstitüsüDergisi, S. 6, Erzurum, 1-4.
GEMALMAZ, Efrasiyap (2010), Türkçenin Derin Yapısı, Ankara, Yayıma Hazırlayanlar:
Cengiz ALYILMAZ - Osman MERT.
GRÖNBECH, K. (1995), Türkçenin Yapısı, Ankara, Çeviren: Mehmet AKALIN.
GÜLSEVİN, Gürer (1997), Eski Anadolu Türkçesi ’nde Ekler, Ankara.
HACIEMİNOĞLU, Necmettin (1984), Türk Dilinde Edatlar, İstanbul.
HATİBOĞLU, Vecihe (1974), TürkçeninEkleri, Ankara.
KARA, Funda (2001), Namık Kemal’in Mektupları’nda Söz Dizimi, Erzurum, (Atatürk
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Doktora Tezi).
KARAAĞAÇ, Günay (2009), Türkçenin Söz Dizimi, İstanbul.
KARAHAN, Leyla (1999), Yükleme (Accusative) ve İlgi (Genitive) Hâli Ekleri Üzerine Bazı
Düşünceler, 3.Uluslararsı Türk Dili Kurultayı 1996, Ankara. 605-611.
KARAHAN, Leyla (2009), Türkçede Söz Dizimi, Ankara.
KARAHAN, Leyla (2009), Vurgulama İşlevli Dil Birimleri, İstanbul Kültür Üniversitesi Türk
Dili ve Edebiyatı Kongresi UTEK 2007 27-28 Ağustos 2007 Bildiriler Türkçenin Söz
Dizimi ve Türk Edebiyatında Üslûp Arayışları C. I Türkçenin Söz Dizimi, İstanbul,
313-321.
KARAÖRS, Metin (2005), Türk Lehçelerinde Karşılaştırmalı Şekil ve Cümle Bilgisi (Cümle
Tahlilleri), Ankara.
KONONOV, A. N (1956), Grammatika sovremennogo turetskogo literaturnogo yazıka,
Moskva-Leningrad.
KORKMAZ, Zeynep (1992), Gramer Terimleri Sözlüğü, Ankara.
KORKMAZ, Zeynep (1994), Türkçede Eklerin Kullanılış Şekilleri ve Ek Kalıplaşması
Olayları, Ankara.
KORKMAZ, Zeynep (2003), Türkiye Türkçesi Grameri (Şekil Bilgisi), Ankara.
KOÇ, Nurettin (1990), Yeni Dilbilgisi, İstanbul.
MERT, Osman (2002), Kutadgu Biligde Hâl Kategorisi, Erzurum, (Atatürk Üniversitesi
Sosyal Bilimler Enstitüsü Yayımlanmamış Doktora Tezi).
MERT, Osman (2003), Türkçe’de Hâl Kategorisi ve Öğretimi, Atatürk Üniversitesi Türkiyat.
Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, S. 21, Erzurum, 25-32.
ÖNER, Mustafa (1999), Türkçede Edatlı (Sentaktik) İsim Çekimi, Türk Dili, S. 565, Ankara,
10-18.
ÖNER, Mustafa (2003), Edatların “Karşılaştırma” ve “Sınırlandırma” Bağlantıları, TDAY
Belleten 1999/I-II, Ankara, 147-157.
ÖZKAN, Mustafa, SEVİNÇLİ, Veysi (2008), Türkiye Türkçesi Söz Dizimi, İstanbul.
ÖZKAN, Nevzat (2001), Hal Ekleri Kalıplaşmalan ve Sebepleri Üzerinde Bir Değerlendirme,
İlmî Araştırmalar, S. 12, İstanbul, 153-165.
SEV, Gülsel (2007), Tarihî Türk Lehçelerinde Hâl Ekleri, Ankara.
TEKİN, Talat (2003), Orhon Türkçesi Grameri, İstanbul.
TİMURTAŞ, Faruk Kadri (1981), Eski Türkiye Türkçesi XV. Yüzyıl Gramer-Metin-Sözlük,
İstanbul.
UZUN, Nadir Engin (2000), Ana Çizgileriyle Evrensel Dilbilgisi ve Türkçe, İstanbul.
ÜSTÜNER, Ahat (2003), Türkçede Pekiştirme, Elazığ.
ÜSTÜNOVA, Kerime (2008), Türkiye Türkçesi Adİşletimi (Biçim Bilgisi), İstanbul.
VARDAR, Berke (vd.) (1988), Açıklamalı Dilbilim Terimleri Sözlüğü, İstanbul.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com