Buradasınız

“KUTSAL DAMOZEL” : BİR YAŞAM YOKSUNLUĞU METAFORU OLARAK ÖLÜMÜN REDDİ

Journal Name:

Publication Year:

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
Gabriel Dante Rossetti (1826-1882) was, like William Blake before him, an artist/poet. He was a formative influence behind the “Pre-Raphealite Brotherhood,” an artistically and politically radical school of English painting that flourished in the 19th century and which, as a reaction to Victorian conservativeness, sought the simple clarity of 15th century Italian art. As the adage of “political” perhaps divulges, the movement was not without didactic purpose, yet ironically, Rossetti, as one of its founders, was the least didactic and most expressionistic of them all. The “love poet and love painter” focused upon the female form and strove to demolish the slavishly prescribed Victorian identity of woman. In so doing he conceptualised an ideology of life through this singular image; not only decrying the reduced and pacified situation of the 19th century female, but demythologising also the psyche of the Victorian male. In “The Blessed Damozel”, Rossetti first conceptualises and places upon the archetypal “pedestal” a woman of irreproachable credentials: devout, pure and most importantly for Victorian tastes, passive and mild to the extent of being dead! The pedestal is heaven: no higher accolade is possible and no greater detachment from active life achievable: this is his biting satire: the female being imprisoned within social sanctification.
Abstract (Original Language): 
Gabriel Dante Rossetti (1826-1882), William Blake’den sonra İngiliz resim/şiir geleneğinin en önemli ve çarpıcı temsilcilerindendir. On dokuzuncu yüzyıl İngiliz resminde önemli yeri olan ‘Pre-Raphaelite Brotherhood’ akımının kurucu üyelerinden olarak, On beşinci yüzyıl İtalyan sanatındaki sadeliği, “doğa’nın gerçeği” biçiminde niteleyerek benimsemiş ve süregelen toplumsal muhafazakârlığa tepki olarak bu bağlamda kavramlaştırmıştır. Ancak, ironik bir biçimde, başını çektiği akımın en az didaktik ve en ekspresyonist örneklerini sunar; ister görsel ister yazınsal ortamda, Rossetti kendisini ve yaşadığı dönemin bilinçaltını deşifre eder: “Aşk şairi ve aşk ressamı” için kadını yorumlamak kendisini de var eden toplumun duygusal kimliğini keşfetmek ve dışa vurarak somutlaştırmaktır. “Kutsal Damozel” (1850) şiirinde vakitsizce ölmüş, cennet’e intikal etmiş fakat geride bıraktığı yaşama, ihtirasla kavuşmayı arzulayan bir genç kızı irdeler. Dönemin öne sürdüğü tüm kadınsı nitelikleri âlâsıyla taşıması nedeniyle en yüce manevi kimlikle de tanımlanır,böylece ülküsel boyutta bir ‘kadın’ sembolünü temsil eder. Victoria döneminin oluşturduğu kısıtlayıcı söylemin kadınları, ‘el üstünde’ bir konuma yücelttiği ima edilirken, aslında onları aktif yaşamdan uzak tutarak, ‘el altında’ sürdürülen, tüm haklardan ve hürriyetten uzak bir yaşama mahkûm etmekteydi. Şairin eğretilemesi, sosyal yapının çıkarları doğrultusunda oluşturduğu kadın tanımlamasını, açıkça olmasa da ataerkil sistematiğini kullanarak getirdiği eleştiri ile beklenmedik ve bir o kadar da yıpratıcı bir şekilde ortaya koyar.
39-56

REFERENCES

References: 

Christopher. Wood. The Pre-Raphealites. Londra: Phoenix Illustrated, 1997.
Doughty, Oswald, ed. Dante Gabriel Rossetti: Poems. Londra: J. M. Dent & Sons,
1957.
Holy Bible: Authorized King James Version. China: HarperCollins, 2001.
Marsh, Jan. Pre-Raphealite Women: Images of Feminity. New York: Harmony, 1988.
Quintero, Fernando. “A Culture Speaks Through Its Ritual of Death: The Victorians’
Elaborated Mourning Customs Are Important to an Understanding of their
Society.” The Berkeleyan Campus Newspaper, 27 Mart 1996. 4 Haziran 2010.
.
Schneewind. J.B. Sidgwick’s Ethics and Victorian Moral Philosophy. Oxford: Oxford
UP, 1977.
Woolf, Virginia. “Professions for Women.” Collected Essays of Virginia Woolf. 2. Cilt.
Londra: Hogarth, 1966. s. 284-289.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com