ATATÜRK'ÜN ORMAN GÖRÜŞÜ VE TÜRKİYE ORMANCILIĞI HAKKINDAKİ DİREKTİFLERİ

Yapacağım bu kısa konuşma ile sizlere evvelâ Atatürk'ün orman görüşünü, Türkiye ormancılığı için öngördüğü ilkeleri ve bunların gerçek-.Jeştiriimesine yönelik direktiflerini kronolojik bir sıra dahilinde belirtmeye ve sonra da Ulu Önderimizin ormancılık ilkelerini bilimsel açıdan bir tahlile tabi tutmaya çalışacağım. Bu bilgilerledir ki, Aziz Atamızın ileri bir orman ve ormancılık görüşüne sahip olduğunu ve Türkiye ormancılığının teknik anlamda kurulması ve gelişmesine fikri ve fiili mahiyette önderlik ettiğini açıkça anlamamız mümkün olacaktır. Türkiye ormancılığının tarihine bir göz atacak olursak, «Cumhuriyet öncesi ormancılığımız» ve «Cumhuriyet dönemi ormancılığımız» olmak üzere iki dönemin belirgin olduğunu saptayabiliriz. Atatürk Cumhuriyetinin ormancılığımıza getirdiklerini değerlendirebilmek için, Cumhuriyet öncesi ormancılığımız üzerinde durmamız gerekiyor. Peşinen belirteyim ki Cumhuriyet öncesinde gerçek anlamda bir Türk ormancılığından veya Türkiye ormancılığından konuşmak maalesef mümkün değildir. 1839 Tanzimat Fermanından önceki devirlerde ormanların ifayda yaratan ve hizmet yapan bir varlık olduğu düşüncesi, ne fertlerde ve ne de kamu kuruluşlarında ve devlet kademelerinde izlenmek şöyle dursun, düşünceye değer dahi görülmüyordu; ormanlar «Cibali Mübaha» yani Mübah dağlar kavramı altmda Allahın insanlara sunduğu bir varlık sayılıyor ve bu nedenle herkesin su ve hava gibi yararlanmasına açık tutuluyordu, koruma, idare ve işletme söz konusu değildi. O zamanlar istanbul ve Marmara çevresi ile Kocaeli Yarımadasındaki ormanlardan sarayın, donanmanın, tophane ve ordunun ağaç ihtiyacını zamanında sağlayabilmek, saray mensuplarının avlanma ve eğlence arzularına cevap verebilmek için sınırlı ölçülerde ve sadece bu bölgelerde geçerli olmak üzere bazı idari tedbirlerin alındığını tesbit edebiliyoruz.