Abercrombie, N. (1996). Television and Society. Cambridge: Polity Press.
Adorno, T. W. (2007). Kültür Endüstrisi Kültür Yönetimi. İstanbul: İletişim Yayınları.
Akçalı, S.( 2006). Gündelik Hayat ve Medya (Tüketim Kültürü Perspektifinden Okumalar), İstanbul: Ebabil Yayıncılık.
Alankuş, S. ve İnal, A. (2000). “Güldürü Programlarında Kadının Temsili ve Kadına Yönelik Şiddet”, Televizyon Kadın ve Şiddet. Ankara: Dünya Kitle İletişim Vakfı Yayınları.
Alankuş, S. (2007). Kadın Odaklı Habercilik, İstanbul:BİA, IPS İletişim Vakfı Yayınları.
Avcı, N. (1999). Enformatik Cehalet . İstanbul: Kitabevi.
Aziz, A. (1982). Radyo ve Televizyonla Eğitim. Ankara: Sevinç Matbaası.
Baudrillard, J. ( 2003).Simülakrlar ve Simülasyon. Çev.: Oğuz Adanır. İstanbul: Doğu Batı Yayınları.
Castells, M., Ince, M. (2006). Manuel Castells ile Söyleşiler. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
Cereci, S. (1996). Televizyonun Sosyolojik Boyutu. İstanbul: Şule Yayınları.
Çelenk, S. (2010). Kadınların Medyada temsili ve etik sorunlar. Televizyon Haberciliğinde Etik. ( Ed.B. Çaplı, H. Tuncel ). Ankara:Fersa Matbaacılık. Ss. 229-236.
Çelenk, S. ( 2005). Televizyon Temsil Kültür. Ankara : Ütopya Yayınevi.
Dursun, Ç. (2004). Haber Hakikat ve İktidar İlişkisi. Ankara: Elips Kitap.
Ekiz, D. (2003). Eğitimde Araştırma Yöntem ve Metodlarına Giriş, Ankara: Anı Yayıncılık.
Erdoğan, İ., Korkmaz A. ( 1990). İletişim ve Toplum. Ankara: Bilgi Yayınevi.
Esslin, M. (1991). Televizyon Çağı. Tv Beyaz Camın Arkası. İstanbul: Pınar Yayınları. Fairclough, Norman (2005). Peripheral Vision: Discourse Analysis in Organization Studies: The Case for Critical Realism. Organization Studies (Sage Publications Inc.) 26(6): 915-939
French, D.ve, Richards, M.(1996). Contemporary Television: Eastern Perspectives. NY:Sage Publications.
Funkhouser, G.R. ve Shaw,F. (1983). “How Synthetic Experience Shapes Social Reality”. Journal of Communication, Spring.
Gencel Bek M. ve Binark M. ( 2000). Medyada Kadın, Ankara Üniversitesi, Kadın Sorunları Araştırma ve Uygulama Merkezi, Ankara.
Gencel Bek, M. Ve Binark, M. (2007). Eleştirel Medya Okuryazarlığı. İstanbul: Kalkedon Yayınları.
Online Journal of Communication and Media Technologies
Volume: 3 – Issue: 2 – April - 2013
© Online Journal of Communication and Media Technologies 186
Hall, S.(1995). Yeni Zamanlar. (Çev.: Abdullah Yılmaz). İstanbul: Ayrıntı Yayınevi.
Halloran,J. D.,Masson,P., Brown, R. L. ve McQuail, D. (1992). Televizyonun Etkileri. İstanbul: İstanbul Reklam Yayınları.
Hartley,J. (1987). Understanding News. Londra- New York Routledge.
Holland, P.(1977). The Television Handbook. New York: Routledge.
Horkheimer, M. ve Adorno, T. W. (1996). Aydınlanmanın Diyalektiği, Felsefi Fragmanlar II. (Çev.: Oğuz Özügül). İstanbul: Kabalcı Yayınları.
Kalkan, A. (2010). Tanrının Bahçesinde Bir Kadın. İzmir: Bildik Basın Yayın Dağıtım.
Keskin Ertan, Z.(2004). “Türkiye’de Haber İncelemelerinde Van Dijk Yöntemi”. Haber Hakikat ve İktidar İlişkisi. (Derleyen: Ç. Dursun). Ankara: Elips Yayınları.
Köksalan, M.E. (2010). Alternatif Televizyon. İstanbul: Punto Yayınları.
Matelski, M. (1995). Televizyon Haberciliğinde Etik. Çev. Bahar Düzgören. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Özsoy, A. (2011). Televizyon ve İzleyici. Ankara: Ütopya Yayınevi.
Rigel, N. (1991). Elektronik Rönesans. İstanbul: Der Yayınları.
Serim, Ö. (2007). Türk Televizyon Tarihi. İstanbul: Epsilon.
Uğur Tanrıöver, H. (2008). Medyada Kadınların Temsil Biçimleri Araştırması, Medya İzleme Grubu, İstanbul.
Uğurlu ,F., Öztürk, Ş. (2006). Türkiye’de Televizyon Haberciliği, Özel Televizyon Kanallarının Getirdikleri. İstanbul: Tablet Basım Yayın.
Van Dijk, Teun A.(1996). ”Power and the News Media”. Political Communication in Action. (Ed: D. L. Paletz).Cresskill: Hampton Press. Ss.14-20.
Williams, R. (2003). Televizyon, Teknoloji ve Kültürel Biçim. Ankara: Dost Kitabevi.
“Global Medya Katılım Barometresi 2010”
http://www.kazete.com.tr/motorola%E2%80%99nin-arastirmasindan-carpici-so..., Erişim Tarihi: 23.02.2012.
Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com