MONDRIAN: NEO-PLASTICISM AND ITS INFLUENCES IN ARCHITECTURE
Journal Name:
- Orta Doğu Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi Dergisi
Keywords (Original Language):
Author Name |
---|
Abstract (2. Language):
Music sometimes gives us the sense of absolute, so music represents something
beyond itself, it represents the universe. The complexity of the universe sometimes
makes it incomprehensible for us. So in order to make it understandable
we have to reduce its complexity to a minimum or make it abstract. It is true also
that the more abstract it is in its relation to the actual environment of the source
of sound, the more surely will the listener be persuaded into a proper state of
receptivity (Arnheim, 1932,149-150).
Mondrian's Neo-PIasticism principle was no different. He was against the complexity
of the world, and tried to reduce it by constructive means in his plastic
art. He thought of the complexity of art in his early time, which is due to the fact
that different degrees of its evolution are present at one and the same time. As
he felt that, by means of pure science we can achieve practical results for
humanity, we also by means of pure art in more abstract ways could achieve
similar contributions to our life. Hence,
64 METU JFA 1990 ABDULAZIZ AL-SAATI
Figure İ. Painting by Mondrian, 1921
(Moszynska, 1990, 44).
Figure 2. "The Red Tree' by Mondrian,
1909 (Hunter and Jacobus, 1985,160).
There are more or less hidden in the reality which surrounds us and
do not change. Not only science, but art also shows us that reality, at
first incomprehensible, gradually reveals itself, by the mutual relations
that are inherent in things. Pure science and pure an, disinterested
and free, can lead the advance in the recognition of the laws
which are based on these reationships (Mondrian, 1945,52).
Mondrian felt that in art, content and form have been over-emphasized or
neglected because what he calls 'their inseparable unity' has not been clearly
realized, and in order to establish unity in art, balance between content and form
must be created. Through that balance he was striving for equilibrium and
simplicity towards universal beauty. He was referring to equilibrium in its
dynamic means through a non-figurative representation in art, hence,
Then we shall understand that the equilibrium of which we speak in
non-figurative art is not without movement of action but is on the
contrary a continual movement (Mondrian, 1945,57).
Through the law of dynamic equilibrium, other laws may be depicted which
represent the underlying law of nature, not their accidental features:
If the execution of the work is to be the direct expression of the
universal, then it may not be anything else than universal, i.e., abstract
(DcSftjU p.5).
An example of such laws is the one concerning the reaction of position and
dimension. Since all the relations of position except the rectangular one lack
stability, and often in most art representations the rectangular relationship
expresses itself in an indeterminate manner, there is a need to destroy this
stability to establish it in a determinate manner.
Hence through the clarity and simplicity of neutral forms, non-figurative
art has made the rectangular relation more and more determinate
until finally, it has established it through free lines which intersect and
appear to form rectangles (Mondrian, 1945,57).
That is the object of Mondrian's art.
Looking at late Mondrian painting [Figure 1], we can see the important change
in his works. The focal point in his previous compositions before 1917 [Figure
2] are no longer there; it occupies the whole surface and even seems to go beyond
it. The grid of straight black lines intersecting at right angles, the use of primary
colors (red, yellow, and blue) and the non-colors (white, gray and black) were
integrated in an asymmetrical rhythm to produce harmony and balance.
For a long time he was exploring the theme of horizontal and vertical, which
proved that this theme has a reality of its own, and that it was a universal
principle, a source of both life and language. This principle could be implied not
only in painting but also in other media, i.e., architecture.
For those who regarded his painting as a bunch of lines and colors or used as wall
decorations, they should be reminded that his painting is definitely autonomous
and capable of standing on its own. His painting represents the modern movement,
artists who tried to emancipate themselves from the gravity of the earth
by distributing visual weeight equally in the whole surface. Looking at his late
painting we sense that there is no more weight at the bottom than at the top, but
if we turn the painting upside down, we see it is heavier in the top (Arnheim,
1974,30-31). This is one of the things that makes his painting fascinating. Also
for those who claimed that nothing was easier than to fake a Mondrian,
Sandberg's experiment of the comparison between the original and the imitation
NEO-PLASTICISM AND ARCHITECTURE METU JFA 1990 65
proved that it is very difficult to fake a Mondrian. Those, who understand how
two black lines intersect or how the many layered color areas taper off at right
angles, know what an eminently craftsmanlike, individual, visual energy characterized
his works (Seuphor, 1972,12).
The concept of equivalence of plastic means, implied a sense of visual weights of
individual primary hues and varying their amounts to balance the non-colors
(white, black and grays). The amount required of the yellow spectrum, for
example, would naturally have to be greater. It is this equilibrium of disparate
elements with its great sense of strength and clarity that marks a genuine
Mondrian work. Today artists and architects fail to understand the color aspect
of his works. They only capture the geometrical forms and relationships but fail
in their use of colors because they look at colors as interchangeable. That way,
architects and designers rely on their selection from a book of paint chips, which
is a personal preference and not the spatial function or visual and psychological
implications of color (Bliss, 1982,51-52). Today most architects' problem is that
they tend to think of color as painted surfaces.
Mondrian's contribution to architecture was not only in his sense of color, but also
in his sense of proportions. He was by no means less important than the great Le
Corbusier in his Modulor principle, which for the latter was a universal instrument
to obtain beauty and rationality in the proportion of everything produced by man.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Mondrian'ın Neo-Plastisizm ilkesi, dünyanın karmaşıklığı karşısında daha soyut bir sanatın, bilim gibi, insan hayatına pratik katkıları olabileceği görüşüne dayanmaktadır. Mondrian,Sanattaiçerikvebiçiminayrılmazbütünlügününe
edilmesi için, aralarında denge ve bu denge yoluyla bir dinginlik ve yalınlığın
sağlandığı evrensel güzelliğin peşinde olmuştur.
Doğa yasasını temsil eden tüm yasalar, dinamik dinginlik yasasına dayanmaktadır.
Resimdeki dikdörtgen ilişkinin durağanhğınının bozulması Mondrian'ın
sanatında bir amaç olmuştur.
METU JFA 1990 ABDULAZIZ AL-SAATI
1917'den sonraki kompozisyonları, yapıtlarında önemli değişiklikler sergilemektedir.
Tüm resim yüzeyi kapsanmakta ve ötesine gidilmektedir. Asal ve siyahbeyaz-
gri renkler ile dik açılarla kesişen düz siyah çizgiler, uyum ve denge
sağladıkları asimetrik bir ritmle bütünleştirilmiştir. Mondrian, uzun bir süre
çalışmalarında yatay ve düşey temasını araştırmıştır. Bu evrensel ilkenin yalnızca
resimde değil, mimarlıkta da bir gerçekliği olduğu ima edilmiştir. Mondrian'ın
resmi, modern akım ve sanatta yerçekiminden kurtulmaya çalışan sanatçıları
temsil eder.
Renklerin görsel ağırlıklarını dengelemeye yönelen renk anlayışı, resimde
kullanılan plastik öğelerin eş değerliliği kavramı ile ilişkilidir. Mondrian'ın
mimarlığa katkısı, bu renk anlayışı yan ısı ra orantı anlayışı ile olmuştur.
Mondrian'ın Neo-Plastisizm ilkeleri, genel ilkeler, biçim, renk ve psikolojiksosyal
sonuçları olmak üzere kendisi tarafından kaleme alınmıştır.
Genel ilkeler: Asal renkler ya da siyah-beyaz-gri (Mimaride malzemenin rengi)
ile belirlenen düzlem, dörtgen prizma ve (mimaride) boş mekanın plastik ortamı
oluşturması; plastik öğelerin büyüklük ve renklerinde eşdeğeri ilik sağlanması;
düz çizginin dik açıyla oluşturduğu karşıtlıkta ifadesini bulan zıtlaşma ile denge
kurulması; plastik öğeleri yok ederken canlı ritmi oluşturan orantılarla sağlanan
dinginlik; ve tüm simetrilerin dışlanmasıdır.
Sanatçının geçmişte ilişkilere doğal biçim ve renklerle plastik ifade vermesi
(morfoplastisizm) yerini ilişkilerin plastik ifadelerine bırakmıştır (neo-plastisizm).
Renk resim düzlemi yüzeyine eşdeğer bir konumda ele alınmıştır; düz
yüzeyde düz renk biçimin yüzey değişmelerinden bağımsızlaştırılmıştır. Doğa
(veya madde) ve aklın eşdeğerliliği anlayışından çıkan bir denge oluşturulacaktır.
Bu genel ilke yalnız plastik sanatlarda değil, insan ve toplum için de
sağlanabilecek ve armoni yaratabilecektir.
Mondrian'ın yaklaşımını paylaşan Theo Van Doesburg, birlikte benzer görüşte
olan J.J.P. Oud'un da katılımı ile Ekim 1917'de De Stijl dergisinin ilk sayısında
Mondrian'ın 'Resimde Neo-Plastisizm' adlı yazısını yayınladılar. De Stijl
akımının etkisi bundan sonra özellikle mimarlıkta yaygınlaştı. Bu etkiler, EL.
Wright, Mies va der Rohe, Bauhaus ve Uluslararası Mimarlık ile yakın
geçmişteki çağdaş mimarlık akımlarında izlenmektedir.
Mondrian'ın ilkelerinin mimarlığa etkileri De Stijl akımını savunanların
katkıları ile olmuştur. Özellikle Van Doesburg mimarlığın bir kütle biçimi
olması kavramına çok yönlü plastiği olan düzlemler mimarisi ile karşı çıkmıştır.
Mondrian, Neo-Plastisizm düşüncesini resim sanatının ilerlemesi için bir sanatçı
ve ressam olarak, Doesburg ise, yaşam, sanat ve teknolojinin yeni bir ifade
biçimini oluşturmaya çalışan bir mimar olarak savunmuşlardır.
Mondrian'ın orantı anlayışı 1950'lerde üretilen mimari için sürekli bir başvuru
kaynağı olmuştur. Bir yazar ve teorisyen olarak mimariye katkısı önemli
FULL TEXT (PDF):
- 1-2
63-74