Buradasınız

Şehirleşmenin biyoklimatik koşullara etkisinin Ankara ölçeğinde incelenmesi

The analysis of impact of urbanization on the bioclimatic conditions in the scale of Ankara

Journal Name:

Publication Year:

Abstract (2. Language): 
In this study, the bioclimatological conditions of Ankara urban area have been analyzed from the data which has been acquired from areas having different land cover and use. The hourly thermal perceptions of six meteorology stations have been calculated by using the physiologically equivalent temperature (PET) index that could involve not only the meteorological parameters but also human energy balance in calculations. The spatial distribution of values has been carried out by the multiple linear regression models. At the end of the analyses it is concluded that the areas which have higher built density in urban have greater PET values than the other land use classes during the most of the day. These daily mean PET difference between these areas and the grasslands is 0.4-1.2°C, the parks is 2.2- 3°C, suburban is 1.4-2.2°C, rural is 1.7-2.5°C. The differences increase during night and from May to September, and decrease during daytime and from October to April.
Abstract (Original Language): 
Bu çalışmada Ankara şehir merkezinin, farklı arazi dokusuna sahip alanlarındaki biyoklimatik koşullar incelenmiştir. Çalışmada meteorolojik parametreler yanı sıra insan enerji dengesini de hesaplamalarına dâhil eden Fizyolojik Eşdeğer Sıcaklık (FES) dizini kullanılmıştır. 6 meteoroloji istasyonunun 2001-2010 dönemindeki saatlik termal algılama değerleri hesaplanmıştır. Elde edilen değerlerin alansal dağılımı için çoklu çizgisel regresyon modeli kullanılmıştır. Yapılan analizlere göre, şehir içi yüksek bina yoğunluğuna sahip alanlar, günün büyük bir bölümünde diğer arazi dokusuna sahip alanlardan daha yüksek FES değerlerine sahiptir. Bu alanlar ile orman içi açık alanlar arasında 0,4-1,2°C, parklar arasında 2,2-3°C, banliyöler arasında 1,4-2,2°C, kırsal alanlar arasında 1,7-2,5°C günlük ortalama FES farkları bulunmaktadır. Farklar mayıs-eylül arası dönemde artmakta, ekim-nisan arası dönemde ise azalmaktadır. Şehrin değişik dokularında FES farkları gece saatlerinde gündüze göre daha belirgindir.
932-955

REFERENCES

References: 

Akman, Y., (1990), İklim ve Biyoiklim: Biyoiklim Metotları ve Türkiye İklimleri, Palme Yayın
Dağıtım, Ankara.
Çalışkan, O., Türkoğlu, N. (2011). Ankara şehrinin insan biyoklimatolojisi açısından analizi.
Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 8, 978-1001.
Çiçek, İ., (2003), “Ankara'da Şehirleşmenin Biyoklimatik Koşullar Üzerine Etkisi” Prof. Dr.
Sırrı Erinç Anısına Klimatoloji Çalıştayı 2002 11-13 Nisan 2002 Ege Üni. Ed. Fak.
Yay No:121 s.145-157.
Çiçek, İ., (2004), “Ankara’da Şehirleşmenin Yağış Üzerine Etkisi” Fırat Üniversitesi, Sosyal
Bilimler Dergisi, C:14, S1, s:1-17.
Çiçek, İ., (2005), Ankara’da Şehir ve Kırsal Sıcaklık Farklarındaki Değişiklikler (1970-2002)
Fırat Üniversitesi, Sosyal Bilimler Dergisi, C:15, S:2, s:1-16.
EPA, 2008. AERMOD Implementation Guide. U.S. Environmental Protection Agency,
Research Triangle Park, NC.
Hobbs, E., J., (2005), “Introduction: The Emergence of Applied Climatology and Climate
Impact Assessment”, Applied Climatology: Principles and Practice, (Edit. R. D.
Thompson ve Allen Perry), Routledge, New York, 1-12.
Höppe, P. (1999). The Physiological Equivalent Temperature—A Universal Index For The
Biometeorological Assessment Of The Thermal Environment. International Journal
Biometeorology, 43, 71-75.
Karaca M., Tayanç M., Toros H., (1995) Effects of urbanization on climate of İstanbul and
Ankara. Atmos Envir, Vol. 29, 23:3411-3421.
Karagülle Z. Matzarakis, A. (2007), "The importance of climate for recreational planning in
rural areas - Case Study of Mugla province", Developments in Tourism Climatology –
A. Matzarakis, C. R. de Freitas, D. Scott (editörler), Alexandropoulos, s. 166-171.
Landsberg, H.E. (1972): The Assessment of Human Bioclimate, a Limited Review of Physical
Parameters. World Meteorological Organization, Technical Note No. 123, WMO-No.
331, Geneva.
Maarouf, A.R. ve Munn R.E. (2005), “Bioclimatology”, Encyclopedia of World Climatology
(Edit. E. J. Oliver,), Springer, Dordrecht, 158-165.
Matzarakis A., Mayer H., (1996). Another Kind Of Environmental Stress: Thermal Stress.
WHO News, 18, 7-10.
Matzarakis A, Mayer H., Iziomon M. G., (1999). Applications of A Universal Thermal Index:
Physiological Equivalent Temperature. International Journal of Biometeorology, 43,
76-84.
Matzarakis, A., Rutz, F., Mayer, H., (2007). Modelling Radiation Fluxes In Simple And
Complex Environments - Application Of The Rayman Model. International Journal of
Biometeorology, 51, 323-334.
Matzarakis, A., Rutz, F. ve Mayer, H., (2010). Modelling Radiation Fluxes In Simple And
Complex Environments – Basics Of The Rayman Model. International Journal of
Biometeorology, 54, 131-139.
Meteoroloji Genel Müdürlüğü, 2010, Ankara Meteoroloji İstasyonu Bülteni, 1975-2010.
Oke, T.R., (1981), Canyon geometry and the nocturnal urban heat island: comparison of scale
model and field observations. Journal of Climate, 1, 237-254.
Olgyay, V. (1973) Design with Climate, Bioclimatic Approach to Architectural Regionalism,
Princeton University Press, New Jersey.
Pedhazur, E. J., (1982). Multiple regression in behavioral research: Explanation and
prediction. Holt, Rinehart and Winston, New York.
Strauss, S. ve Orlove, B. S. (2004), Weather, Climate, Culture, Berg Publishers, Oxford.
Topay, M., Yılmaz, B. (2004) Biyoklimatik Konfora Sahip Alanların Belirlenmesinde
CBS’den Yararlanma Olanakları: Muğla İli Örneği, Proceedings of 3th GIS Days in
Turkey, September 6-9 2004, Turkey. 425-434.
Türkeş, M., Sümer, M., U. ve Demir, İ. (2002) “Revaluation of trends and changes in mean,
maximum and minimum temperatures of Turkey for the period 1929-1999”,
International Journal of Climatology, 22, 947-977.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com