You are here

Home » Content

Eğitimde Yapılandırmacı Yaklaşım

The Constructivist Approach in Education

Journal Name:

  • Eğitim ve Gelecek Dergisi

Publication Year:

  • 2013

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
In the world, which is constantly undergoing change and globalizing as a result of interaction, there is a need for individuals that comprehend and internalize innovations and development and also aware of his/her duty. With the increase of consumption in the developing world, having individuals acquire correct knowledge is not enough to keep up with the modern world. The individual synthesizing knowledge and then producing new knowledge rather consuming it has been set as an objective. In line with this, the duties of schools in society are changing with the changing world and in schools individuals are expected to produce knowledge rather than consume it. In the constructivist approach addressing all these requirements, having individuals think and comprehend more, be responsible for their own learning, and control their own behavior have been emphasized. According to the constructivist approach, learning is achieved through the establishment of correlations between previous knowledge in the mind and new knowledge and by internalizing new knowledge. In constructivist learning environment the roles and duties expected of teachers and students have also changed. The purpose of this study is to introduce the constructivist approach, whose significance is ever increasing education today in a detailed manner. In this scope, knowledge was provided on the philosophical aspect of the constructivist approach, learning and teaching according to the constructivist approach, the roles and duties of teachers and students according to the constructivist approach, and the constructivist learning environment.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Sürekli bir değişim içinde bulunan ve etkileşim sonucunda küreselleşen dünyada, yenilikleri ve gelişmeyi kavrayan, içselleştirebilen, bunun yanında kendi üzerine düşen görevlerin de farkında olan bireylere ihtiyaç duyulmaktadır. Gelişen dünyada toplumların daha çok tüketmeye başlamasıyla birlikte, bireylerin doğru bilgilerle donatılması çağdaş dünyaya ayak uydurabilmek için yeterli değildir. Bireyin bilgiyi tüketmekten çok bilgiyi kendince sentezlemesi, yeni bilgiler üretmesi hedeflenmektedir. Bu doğrultuda değişen dünya ile okulların da toplum içerisinde görevleri değişmekte, okullarda bireylerin bilgi tüketmelerinden çok bilgi üretmeleri beklenmektedir. Bütün bu gereksinimleri karşılayan yapılandırmacı yaklaşımda bireylerin daha çok düşünmeyi, anlamayı, kendi öğrenmelerinden sorumlu olmayı ve kendi davranışlarını kontrol etmeyi öğrenmeleri gerektiği vurgulanmaktadır. Yapılandırmacı yaklaşıma göre öğrenme, zihindeki önceki bilgiler ile yeni bilgiler arasında ilişki kurularak ve yeni bilginin özümsenmesi yolu ile gerçekleşir. Yapılandırmacı öğrenme ortamında ise öğretmenler ve öğrencilerden beklenen rol ve sorumluluklar da değişmiştir. Bu çalışmanın amacı, günümüzde eğitimde önemi daha da artan yapılandırmacı yaklaşımı ayrıntılı biçimde tanıtmaktır. Bu kapsamda yapılandırmacı yaklaşımın felsefi boyutu, yapılandırmacı yaklaşıma göre öğrenme ve öğretme, yapılandırmacı yaklaşıma göre öğretmenler ile öğrencilerin rol ve sorumlulukları ve yapılandırmacı öğrenme ortamı konularında bilgiler sunulmuştur.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-egitimde-yapilandirmaci-yaklasim.pdf
  • 3
61-77
  • English

REFERENCES

References: 

Abdal-Haqq, I. Constructivism in teacher education: considerations for those who would link practice to theory. http://www.ericdigests.org/1999-3/theory.htm
Açıkgöz, K. Ü. (2004). Etkili öğrenme ve öğretme. İzmir: Eğitim Dünyası Yayınları.
Akar, H. ve Yıldırım, A. (2004). Oluşturmacı öğretim etkinliklerinin sınıf yönetimi dersinde kullanılması: bir eylem araştırması. Sabancı Üniversitesi, Eğitimde İyi Örnekler Konferansı.
Applefield, J.M., Huber, R. ve Moallem, M. Constructivism in theory and practice: toward a better understanding. High School Journal, 84 (2) 19-35.
Arkün, S. ve Aşkar, P. (2010).Yapılandırmacı öğrenme ortamlarını değerlendirme ölçeğinin geliştirilmesi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, (39)32-43.
Asan, A. ve Güneş, G. (2000). Oluşturmacı öğrenme yaklaşımına göre hazırlanmış örnek bir ünite etkinliği. Milli Eğitim, (147)50-53.
Ayas, A. P ve diğerleri. (2005). Kuramdan uygulamaya fen ve teknoloji öğretimi. (Editör: Salih Çepni) Ankara: Pegem A Yayınları.
Baki, A. ve Bell, A. (1997). Ortaöğretim matematik öğretimi. Ankara: YÖK.
Brooks, J.G. ve Brooks, M.G. (1993).In Search of Undestanding: The casr for constructivist classrooms. Alexandria, VA: Association for Supervision and Curriculum Development.
Brooks, J. G. ve Brooks, M. J. (1999). In search of understanding: the case for constructivist classrooms. New York, USA: Alexandria VA: Association for Supervision and Curriculum Development.
Can, T. (2004). Yabancı dil olarak İngilizce öğretmenlerinin yetiştirilmesinde kuram ve uygulama boyutuyla oluşturmacı yaklaşım. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Cheek, D. W. (1992). Thinking constructively about science technology and society education. Albany, NY: State University of New York Press.
Cunningham, D. J. (1991). In Defense Of Extremism. Educational Technology, 31 (9) 26-27.
Çınar, O, Teyfur, E., Teyfur, M. (2006). İlköğretim Okulu Öğretmen ve Yöneticilerinin Yapılandırmacı Eğitim Yaklaşımı ve Programı Hakkındaki Görüşleri. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 7(11) 47-64.
Demirel, Ö. (2001). Öğretimde yeni yaklaşımlar: öğretimde planlama ve değerlendirme. (Editör: Mehmet Gültekin). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Yayınları.
Demirel, Ö. (2002). Türkçe ve sınıf öğretmenleri için Türkçe öğretimi. (3. basım). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Deryakulu, D. (2000). Yapıcı öğrenme. (Editör: Ali Şimsek), Sınıfta Demokrasi, Ankara:Eğitim Sen Yayınları. www.egitim.aku.edu.tr/yapici.doc
Duffy, Thomas M., David H. Jonassen. (1992). Constructivism: new ımplications for instructional technology. constructivism and the technology of ınstruction: a conversation. (Ed. M. Thomas Duffy, H., David, Jonassen). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Inc., Publisher: 1-16.
Erdem, E. (2001). Program geliştirmede yapılandırmacılık yaklaşımı. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Erdem, E. ve Demirel. Ö. (2002). Program geliştirmede yapılandırmacılık yaklaşımı. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, (23) 81-87.
Erdem, M. ve Akkoyunlu, B. (2002). İlkögretim sosyal bilgiler dersi kapsamında beşinci sınıf öğrencileriyle yürütülen ekiple proje tabanlı öğrenme üzerine bir çalışma. http://ilkogretim-online.org.tr/vol1say1/mv01s01a.htm Gray, A., (1997). Contructivist teaching and learning. SSTA Research Centre Report.
Gültekin, M. (2004). Öğretme öğrenme sürecinde yeni yaklaşım. Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 14 (1) 25-51.
Gürol, M. (2002). Aktif öğrenmeyi temel alan oluşturmacı öğrenme tasarımının uygulanması ve başarıya etkisi. http://www.manas.kg/pdf/sbdf7/Gurol.pdf
Hanley, S. (1994). On constructivism. Maryland for teacher preperation, College Park, MD. http://www.towson.edu/csme/mctp/Essays/Constructivism.txt
Hawkins, D. (1995). Part 2. Constructivism: some history, The content of science: a constructivist approach to its teaching and learning. London: The Falmer Press.
Herrington, J., ve Standen, P. (2000). Moving from an instructivist to a constructivist multimedia learning environment. Journal of Educational Multimedia and Hypermedia 9(3), 195 - 205.
İşman, A., Baytekin, Ç., Balkan, F., Horzum, B. ve Kıyıcı, M. (2002). Fen bilgisi eğitimi ve yapısalcı yaklaşım. The Turkish Online Journal of Educational Technology. (1).
Jonassen, D. (1999). Designing constructivist learning environments. In Ed. C. M. Reigeluth (Ed.) Instructional-Design Theories and Models. (2) 215-239). London:Lawrance Erlbaum Associates Publishers.
Jonassen, D. H., Peck, K. L., ve Wilson, B. G. (1999). Learning with technology: A constructive perspective. New York: Prentice-Hall Inc.
Jonassen, D. H., Howland, J., Moore, J., & Marra, R. M. (2003). Learning to solve problems with technology: A construcitvist perspective. New Jersey: Merrill Prentice Hall.
Kaptan, F. ve Korkmaz, H. (2001). Fen eğitiminde probleme dayalı öğrenme yaklaşımı. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, (20)191-192.
Kılıç, G.B. (2001). Oluşturmacı fen öğretimi, Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 1 (7) 22.
Lin et al. (1996). Instractional design and developmen of learning communities. An invitation to a dialogue. New Jersey:Educational Technology Publications, Inc.
Marlowe, B.A. ve Page, M.L. (2005). Foundations of constructivism:forging a way back to the future. Creating and Sustaining the Constructivist Classroom. Thousand Oaks,CA:Corwin Press.
Özden, Y. (2003). Öğrenme ve Öğretme. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Özmen, Ş. G. (2003). Fen bilgisi öğretmenlerinin yapılandırmacı öğrenme yaklaşımına ilişkin görüşlerinin incelenmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara: Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Palabıyık, M. H. (2004). Bilim ve eğitim paradigmamız üzerine. Atatürk Üniversitesi Kazım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi, (9).
Parlakyıldız, B. (1998). Okulöncesi eğitim öğretmenlerinin anasınıfı programını uygulamadaki yeterlik dereceleri. (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bolu.
Perkins, D. (1999). The many faces of constructivism. Educational Leadership, 57(3) 6-11.
Preston, R. C. (1962). Teaching social studies in the elementary school, New York.
Tekeli, İ. (2002). Yaratıcı ve çağdaş bir tarih eğitimi için. Türkiye Ekonomik ve Toplumsal Tarih Vakfı, İstanbul.
Terhart, E., (2003). Constructivism and teaching: a new paradigm in general didactics?. Journal Curriculum Studies, 35(1) 25–44.
Tezci, E. ve Gürol, A. (2003). Oluşturmacı öğretim tasarımı ve yaratıcılık. TOJET (The Turkısh Onfine Joumal Of Educatıonal Technology). 2 (1). http://www.tojet.net/articles/218.pdf
Titiz, O. (2005). Yeni öğretim sistemi. İstanbul: Zambak Yayınları.
Saban, A. (2000). Öğrenme ve öğretme süreci. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım Senemoğlu, N. (2002). Gelişim öğrenme ve öğretme. Ankara: Gazi Kitabevi.
Sever, S. (2004). Türkçe öğretimi ve tam öğrenme. (4. Baskı). Ankara: Anı Yayıncılık.
So, W. M. (2002). Constructivist teaching in primary science. Asia Pasific Forum On Sicience Learning and Teaching, 3 (1).
Şahin, A. (2001). İlköğretim 6. sınıf öğrencilerinin dinleme becerisi farkındalıklarının sosyo - ekonomik düzeye göre incelenmesi. Çankırı Karatekin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 2(1): 178-188.
Şaşan H. H. (2002). Yapılandırmacı öğrenme. Yaşadıkça Eğitim. 74 – 75.
Yaşar, Ş. (1998). Yapısalcı kuram ve öğrenme-öğretme süreci. Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. Sayı:8.
Yurdakul, B. (2004). Yapılandırmacı öğrenme yaklaşımının öğrenenlerin problem çözme becerilerine, biliş ötesi farkındalık ve derse yönelik tutum düzeylerine etkisi ile öğrenme sürecine katkıları. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com