“Anayurt Oteli” And The Symbol-Image Of Hotel In “Dünya Ağrısı”
Journal Name:
- Folklor/Edebiyat Dergisi
Keywords (Original Language):
| Author Name | University of Author | Faculty of Author |
|---|---|---|
Abstract (2. Language):
The novel owes its popularity as a literary type in modern times to its explaining and
discussing the person and society reality with its all aspects in detail. In novels where every
status of the person and the society is reflected, one of the indispensable basic elements of
the fiction is “place”. Place doesn’t confront us just as a scene element in narrations. With its
various functions, symbolic value, it may be one of the narration heroes carrying the thematic
power on itself. Readers and researchers can follow the human and society’s progress in
history and their later journey from the places in the works.
In this regard, one of the important symbolical places in society-time-place mechanism is
“hotel”. The access of hotel to our novels is the result of the fact of urbanisation in modern
times. Hotels are handled with their symbolical connotations like loneliness, homelessness,
statelessness, temporariness, rootlessness, state of disidentification. In the place typology of
the times after modernisation, the hotels which take part in the list of absent places become
the places of consumption and pleasure besides being the symbol of the values which are
mentioned.
In this work, heading from the information mentioned, Yusuf Atılgan’s work “Anayurt
Oteli” (1973) and Ayfer Tunç’s work named “Dünya Ağrısı” (2014) are examined around the
symbol and image of “hotel” with analysis and comparison method. The hotels in the works
are tried to be analysed under the titles of “hero of the novel”, “land of the landlessness”, “the
one making preventer” and “compulsory shelter”. As a conclusion, in both works, “hotel”
doesn’t take part just as a scene element. It becomes an important part of the fiction with its
various functions.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Roman, bir edebî tür olarak modern zamanlardaki popülaritesini birey ve toplum gerçekliğini
ayrıntılı bir biçimde, tüm boyutlarıyla ele alması ve anlatmasına borçludur. Bireyin
ve toplumun her halinin yansıtıldığı romanlarda kurgunun vazgeçilmez temel unsurlarından
biri “mekân”dır. Mekân, anlatılarda sadece bir sahne unsuru olarak karşımıza çıkmaz. Türlü
işlevleriyle, simgesel değerleriyle tematik gücü üzerinde taşıyan anlatı kahramanlarından biri olabilir. Okur ve araştırmacılar, insanın ve toplumun tarihteki yolculuğunu ve bundan sonraki
seyrini eserlerdeki mekânlardan takip edebilir.
Bu bağlamda toplum-zaman-mekân düzeneğinde önemli simgesel mekânlardan biri
“otel”dir. “Otel”in romanımıza girişi, modern zamanların kentleşme olgusunun bir sonucudur.
Oteller yalnızlık, evsizlik, yurtsuzluk, geçicilik, köksüzlük, kimliksizlik gibi (s)imgesel
çağrışımlarıyla eserlerde işlenir. Modern sonrası zamanların mekân tipolojisinde “yok
mekân”lar listesinde yer alan oteller, bahsi geçen değerlerin simgesi olmasının yanında tüketim
ve hazzın da sembolik mekânları olur.
Bu çalışmada, bahsi geçen bilgilerden hareketle Yusuf Atılgan’ın “Anayurt Oteli” (1973)
ile Ayfer Tunç’un “Dünya Ağrısı” (2014) adlı eserleri, “otel” (s)imgesi etrafında tahlil ve karşılaştırma
yöntemiyle incelenmiştir. Eserlerdeki oteller, “roman kahramanı”, yurtsuzluğun
yurdu”, “engelleyici eyleyen” ve “mecburi sığınak” başlıkları altında (s)imgesel değerleriyle
çözümlenmeye çalışılmıştır. Sonuç olarak her iki eserde de “otel” sadece bir sahne unsuru
olarak yer almaz. Çeşitli işlevleriyle kurgunun önemli bir parçası haline gelir.
FULL TEXT (PDF):
- 4