You are here

Home » Content

DENİZLİ ŞEHRİNDE MALA KARŞI İŞLENEN SUÇLARININ MEKÂNSAL ANALİZİ

A Spatial Analysis of Property Crimes Committed in City of Denizli, TURKEY

Journal Name:

  • Polis Bilimleri Dergisi

Publication Year:

  • 2013

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
Crimes constitute one of the most important problems occurring in cities. The largest part of crimes consists of offences against property. This article discusses property crimes committed in the city of Denizli. In order to see how property crimes are distributed among neighborhoods, population in neighborhoods, the purpose of buildings usage, the level of incomes and the relation between these factors are tested by applying the correlation method. On the basis of various crime theories, results found in this study are analyzed by way of comparing them with hypotheses initially put forward. It emerges that the distribution of property crimes in Denizli differs from neighborhood to neighborhood in terms of the type of property crime being committed. Additionally, it is observed that while the distribution of property crime increases in some places, it decreases in some other places. Therefore, regional crime areas have appeared as a result of increasing crimes level in certain areas of the city. Crime centers (hot spots) have also appeared as a result of concentration of crimes in certain crime areas. These crime centers have appeared by concentration of many crimes that were fed by the same structure, instead of concentration of a specific crime. The fact that the property crimes locally change is affected by the socio economic differences and land uses among the neighborhoods.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Şehirlerde yaşanan önemli sorunlardan birisini suçlar oluşturmaktadır. Şehirlerdeki suçların en büyük bölümünü ise mala karşı işlenen suçlar meydana getirmektedir. Bu makalede, Denizli şehrinde mala karşı işlenmiş suçlar ele alınmıştır. Çalışmada mala karşı işlenen suçların mahallelere dağılışında; mahallelerin nüfus miktarı, binalarının kullanım özellikleri, gelir dağılımı ve bu unsurların kendi aralarındaki bağlantı oranı korelasyon yöntemi uygulanarak test edilmiştir. Ortaya çıkan sonuçlar ileri sürülen hipotezlerle karşılaştırılmış ve çeşitli suç teorileri de dikkate alınarak analizi yapılmıştır. Sonuçta, Denizli şehrinde mala karşı işlenen suçların mahallere dağılışında, bu suçların türüne göre farklılık gösterdiği ortaya çıkmıştır. Bununla birlikte, mala karşı işlenen suçların dağılışında, bazı alanlarda artış, bazı alanlarda ise gittikçe azalma gözlemlenmiştir. Böylece, suçlar şehrin belli alanlarında artmasıyla bölgesel suç alanları, bu alanlar içinde belli noktalarda yoğunlaşmalarıyla suç merkezleri (sıcak mekânlar) ortaya çıkmıştır. Bu suç merkezleri, bir suçtan çok, aynı yapıdan beslenen birçok suçun yoğunlaşmasıyla oluşmuşlardır. Suçların mekânsal dağılışındaki farklılıkta, mahalleler arasındaki sosyoekonomik ve arazi kullanım yapısı etkili olmuştur.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-denizli-sehrinde-mala-karsi-islenen-suclarinin-mekansal-analizi.pdf
  • 2
1
37
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Aksak, Pervin ve Çalışkan, Vedat, (2010), “Çanakkale Kentinde Mala
Karşı İşlenen Suçların Coğrafi Dağılış Özelliklerinin İncelenmesi
(2007)”, Marmara Coğrafya Dergisi, S. 22, ss.245-275.
Aliağaoğlu, Alpaslan ve Alaeddinoğlu, Faruk, (2005), “Erzurum Şehrinde
Mala Karşı İşlenen Suçlar: Coğrafi Bir Yaklaşım”, Polis Bilimleri
Dergisi, C. 7, S. 1, ss.17-41.
Aliağaoğlu, Alpaslan, (2007), Balıkesir Şehrinde Suçlar: Coğrafi Bir
Yaklaşım (2005), Ankara: Detay Yayıncılık.
Andresen, Martin A., (2006), “Crime Measures and The Spatial Analysis
of Criminal Activity”, British Journal of Criminology, V. 46, N. 2,
ss.258-285.
Balcıoğlu, İbrahim, (2001), Şiddet ve Toplum, İstanbul: Bilgi Yayıncılık.
Brennan-Galvin, Ellen, (2002), “Crime and Violence in an Urbanizing
World”, Journal of International Affairs, V. 56, N. 1, ss.127-145.
Brown, Marilyn A., (1982), “Modelling the Spatial Distribution of
Suburban Crime”, Economic Geography, V. 58, N. 3, ss.247-261.
Cahill, Meagan Elizabeth, (2004), Geographies of Urban Crime: An
Intraurban Study of Crime in Nashville, TN; Portland, Or Tuscan,
Doctoral Dissertation, The University of Arizona.
Cohen, Lawrence E. ve Felson, Marcus, (1979), “Social Change and
Crime Rate Trends: A Routin Activity Approach”, American
Sociological Review, V. 44, (August) ss.588-608.
Davidson, Norman, (1999), “Crime and Fear of Crime”, Applied
geography: principles and practice, An introduction to useful
research in physical, environmental and human geography, in M.
Pacione, ss.438-449.
Turkish Journal of Police Studies 35
Doğan, Halil İbrahim ve Sevinç, Bilal, (2011), “Suç Teorileri ve Şehir
Güvenliği: Bitlis İliyle İlgili Genel Bir Değerlendirme”, Polis
Bilimleri Dergisi, C.13, S.3, ss.27-53.
Glaeser, Edward L. ve Sacerdote, Bruce, (1999), “Why is More Crime in
Cities”, Journal of Political Economy, V. 107, N. 6, ss.225-258.
Gökçe, Turan, (2000), XVI ve XVII. Yüzyıllarda Lazıkıyye (Denizli)
Kazası, Ankara: Türk Tarih Kurumu yayınları.
Göksu, Emel, (2003), 1929 Dünya Ekonomik Buhran Yıllarında İzmir ve
Suç Coğrafyası, İzmir: İzmir Büyükşehir Belediyesi Kültür Yayını.
Gül, Serdar Kenan, (2010), “Toplum Destekli Polislikte Polis
Yöneticilerinin Rolü”, (Ed. Alper Sözer), Toplum Destekli Polislik:
Toplum, Suç ve Güvenlik, ss.137-155, Adalet Yayınevi, Ankara.
Günal, Veysi ve Şahinalp, Mehmet Sait, (2009), “Şanlıurfa Şehrinde
Hırsızlık Suçlarının Mekânsal Analizi”, Polis Bilimleri Dergisi, C. 11,
S. 1, ss.99-147.
Herbert, David T., (1976), “The Study of Delinquency Areas: A Social
Geographical Approach”, Transactions of the ınstitute of British
Geographers, New Series, V. 1, N. 4, ss.472-492.
İçli, Tülin Günşen, (2001), Kriminoloji, Ankara: Bizim Büro Basımevi.
İçli, Tülin Günşen, (1993), Türkiye’de Suçlar, Sosyal Kültürel ve
Ekonomik Özellikleri, Ankara: Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek
Kurumu, Atatürk Kültür Merkezi Yayını.
Karakaş, Erdal, Arslan, Handan ve Karadoğan, Sabri, (2003), “Suç
Araştırmalarında CBS Sistemiyle Oluşturulan Haritaların Önemi”, 1.
Polis Bilişim Sempozyumu, ss.358-362, Ankara: İçişleri Bakanlığı,
Emniyet Genel Müdürlüğü, Bilgi İşlem Dairesi Başkanlığı.
Karakaş, Erdal, (2004), “Elazığ Şehrinde Hırsızlık Suç Dağılışı ve
Özellikleri”, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, C. 14, S. 1,
ss.19-37.
Karakaş, Erdal, (2005a), “Uygulamalı Coğrafyada Suç Haritaları I: Veri
Kaynakları”, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, C. 15, S. 1,
ss.57-69.
Karakaş, Erdal, (2005b), “Uygulamalı Coğrafyada Suç Haritaları II: Suç
Harita Tipleri”, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, C. 15, S. 2,
ss.31-50.
36 Polis Bilimleri Dergisi 15 (2) 2013
Karakaş, Erdal, (2006), “Elazığ Şehrinde Suçların Dağılışı ve
Özellikleri”, Doğu Coğrafya Dergisi, C. 11, S. 15, ss.83-112.
Kızmaz, Zahir, (2004), “Öğrenim Düzeyi ve Suçluluk İlişkisi Üzerine
Sosyolojik Bir Araştırma”, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi,
C. 14, S. 2, ss.291-321.
Korkmaz, Abdullah, (1988), Şehirleşme ve Suç: Malatya Araştırması
(1981-1985), İ.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü, Basılmamış Doktora
Tezi, Trabzon: Sosyal Yapı-Sosyal Değişme Anabilim Dalı.
Öztürk, Ali Osman, (2005), Trabzon Suç Analizi, Trabzon: İber
Matbaacılık.
Polat, Ahmet ve Gül, Serdar Kenan, (2010), Suçun Ölçümü, Adalet
Yayınevi, Ankara.
Ratcliffe, Jerry H. ve McCullagh, Michael J., (1999), “Hotbeds of Cirme
and The Search For Spatial Accuracy”, Journal of Geographical
Systems, N. 1, ss.385-398.
Sanlı, S. Fatoş, (1998), Türkiye’de Suçluluk Yapısını Etkileyen Sosyo-
Ekonomik Etmenler, Basılmamış Uzmanlık Tezi, Ankara: Devlet
İstatistik Enstitüsü.
Sargın, Sevil ve Temurçin, Kadir, (2009), Türkiye’nin Suç Coğrafyası
Şehir Asayiş Suçları, Ankara: Beyaz Kalem Yayıncılık.
Shaw, C. R. ve McKay, H. D., (1942), Juvenile Delinquency and Urban
Areas: A Study of Rates of Delinquency in Relation to Differential
Characteristics of Local Communities in American Cities. Chicago:
The University of Chicago Press.
Shaw, C. R. ve McKay, H. D. (1969). Juvenile Delinquency and Urban
Areas, Chicago: The University of Chicago Press, revised edition.
Schulenberg, Jenifer L., (2003), “The Social Context of Police Discretion
with Young Offenders: An Ecological Analysis”, Canadian Journal of
Criminology and Justice, V. 45, N. 2, ss.127-157.
Shoham, S. Giora ve Hoffmann, John P, (1991), A Primer in The
Sociology of Crime, New York: Harrow and Heston publishers.
Smith, Susan J., (2003), “Clasics in Human Geography Revisited”,
Progress in Human Geography, V. 27, N. 3, ss.333-339 Tabrizi, Lamya Rostami ve Madanipour, Ali, (2005), “Crime and the
city: Domestic burglary and built environment in Tehran”, Habitat
International, Elsevier.
Uzun, Alper ve Aliağaoğlu, Alpaslan, (2009), Tokat Şehrinde Mala Karşı
Suçlar, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, C. 2, S. 8, ss.430-
444.
Üresinler, Ratıp, (2005), Sosyo-Kültürel Yapı ve Suç (Kırıkkale Örneği),
Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Kırıkkale: Kırıkkale
Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enst.
Wikstrom, Per-Oluf. H., (1995), “Preventing City Center Street Crime”,
Crime and Justice, V. 19, ss.429-468.
Wirth, Louis, (2002), “Bir Yaşam Biçimi Olarak Kentlileşme” İçinde
Bülent Duru, Ayten Alkan (Derleme ve Çeviri), 20. Yüzyıl Kenti,
Ankara: İmge Yayınevi.
Yılmaz, Ali ve Günay Ergün, Semra, (2005), “Şehir Güvenliği, Coğrafya
ve CBS (Samsun örneği)”, Ege Üniversitesi Coğrafya Bölümü
Sempozyumları III (Editör: M. Kirami ÖLGEN), ss.323-327.
Yılmaz, Ali ve Günay Ergün, Semra, (2006), “Türkiye’de Şehir Asayiş
Suçları”, Milli Eğitim Üç Aylık Eğitim ve Sosyal Bilimler Dergisi, C.
35, S. 170, ss.230-249.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com