You are here

TELEVİZYONDAKİ DİNİ PROGRAMLARA YÖNELİK TUTUMLAR İLE DİNDARLIK ARASINDAKİ İLİŞKİLERİN İNCELENMESİ

EXAMINATION OF THE RELATIONSHIP BETWEEN RELIGIOSITY AND ATTITUDES TOWARDS RELIGIOUS PROGRAMS ON TELEVISION

Journal Name:

Publication Year:

DOI: 
10.21733/ibad.416756

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of Author
Abstract (2. Language): 
Religion has an important place in human life. For this reason, people resort to different sources to learn the beliefs and practices of the religion they are in, and thus try to live a religious life with their learning. On the other hand, with the widespread use of television as an important broadcasting medium in the last decades and the increase of special channels, as well as various content programs and religious programs prepared and published by different people or institutions began to be interested and watched. These programs, increasing in time and manifested in different concepts, seem to have become a way to increase religious knowledge, in trying to lead a religious life, in the emergence of different views of religion or in supporting their own religious understanding and trying to disprove others. The aim of this study is to examine the attitudes of individuals towards religious television programs in terms of religiosity. The main problem of the research is to try to find out whether religion programs broadcasted on television channels are related to religiosity. The data of the study were obtained by applying a personal information questionnaire, a Religiosity Questionnaire, and a graded and independent four-question questionnaire form to a total of 271 people randomly selected from November to December 2017. According to the results of the ANOVA and the LSD test from multiple comparison tests, the hypotheses based on the relations between the first and second items in the attitude survey for religiosity and television religious programs are not supported (p>0,05); whereas the hypotheses based on the relations between the 3rd and 4th items are supported [H3: F(2,429)=2,268; p<0,09 ve H4: F(3,061)=2,268; p<0,05].
Abstract (Original Language): 
Din, insan hayatında önemli bir yere sahiptir. Bu sebeple, insanlar içinde bulundukları veya bir şekilde mensubiyet hissettikleri dinin inanç ve uygulamalarını öğrenmek için farklı kaynaklara başvurmakta ve böylece öğrendikleriyle dindar bir yaşam sürmeye çalışmaktadırlar. Diğer yandan, son on yıllarda önemli bir yayın aracı olan televizyon kullanımının yaygınlaşması ve özel kanalların artmasıyla birlikte; çeşitli içerikteki programların yanı sıra, farklı kişi veya kurumlarca hazırlanıp yayınlanan dini içerikli programlar da ilgi görmeye ve izlenmeye başlamıştır. Zamanla artan ve farklı konseptlerle kendini gösteren bu programlar, dini bilgilerin artırılmasında, dindar bir yaşam sürmeye çalışmada, dini olarak farklı bakış açılarının görülmesinde ya da kendi dini anlayışını destekleyip diğerlerini çürütmeye çalışmada kullanılan bir yol haline gelmiş gibi görünmektedir. İşte bu çalışmanın amacı, bireylerin televizyondaki dini programlara yönelik tutumlarını dindarlık açısından incelemektir. Araştırmanın temel problemi, televizyon kanallarında yayınlanan dini programların dindarlıkla ilişkisinin olup olmadığını ortaya koymaya çalışmaktır. Çalışmanın verileri, 2017 yılının Kasım-Aralık aylarında tesadüfî olarak seçilen toplam 271 kişiye kişisel bilgi anketi, Dindarlık Ölçeği ile televizyondaki dini programlara yönelik tutumları ölçmek için kullanılan derecelendirilmiş ve birbirinden bağımsız dört sorulu bir anket formunun uygulanması yoluyla elde edilmiştir. Yapılan ANOVA ve çoklu karşılaştırma testlerinden LSD testi sonuçlarına göre, dindarlık ile televizyondaki dini programlara yönelik tutum anketindeki 1. ve 2. maddeler arasındaki ilişkiler üzerine kurulan hipotezlerin desteklenmediği (p>0,05); buna karşın 3. ve 4. maddeler arasındaki ilişkiler üzerine kurulan hipotezlerin desteklendiği [H3: F(2,429)=2,268; p<0,09 ve H4: F(3,061)=2,268; p<0,05] tespit edilmiştir.
80
91

REFERENCES

References: 

AKGÜL, M. (2008). MEDYA VE DİN: RADYO İLETİŞİMİ VE GÖZYAŞI FM ÖRNEĞİ. Türk-İslam Medeniyeti Akademik Araştırmalar Dergisi, 6, 39-86.
ALMENAYES, J. J. (2015). EMPIRICAL ANALYSIS OF RELIGIOSITY AS PREDICTOR OF SOCIAL MEDIA ADDICTION”. Journal of Arts & Humanities, 4 (10), 44-52.
ARSLAN, M. (2016). KİTLE İLETİŞİM ARAÇLARI, MEDYA VE DİN İLİŞKİSİ ÜZERİNE. Birey ve Toplum, 6 (11), 5-25.
AYAZ, O. (2015). SOSYAL MEDYANIN ERGENLERİN DİNÎ SOSYALLEŞMESİNE ETKİLERİ (SAKARYA/AKYAZI ÖRNEĞİ). (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
AYDIN, C. (2017). ÜNİVERSİTE ÖĞRENCİLERİNİN DİNİ TUTUM İLE HAYATTAKİ ANLAM DÜZEYLERİ ARASINDAKİ İLİŞKİNİN İNCELENMESİ. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 6 (4), 89-108.
BAHADIR, A. (1997). GÜNÜMÜZ KİTLE İLETİŞİM ARAÇLARININ, RUHSAL VE TOPLUMSAL HAYATIMIZ ÜZERİNDEKİ OLUMSUZ ETKİLERİ VE KORUNMA YOLLARI. Selçuk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 7, 469-497.
BİLGİN, A. (2014). DİN, DİNDAR, DİNDARLIK: ÖZELEŞTİREL BİR DEĞERLENDİRME. Muş Alparslan Üniversitesi̇ Sosyal Bilimler Dergisi, 2 (2), 75-84.
BİLGİN, V. (2003). POPÜLER KÜLTÜR VE DİN: DİNDARLIĞIN DEĞİŞEN YÜZÜ. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 12 (1), 193-214.
CİRHİNLİOĞLU, F. G. (2010). DİN PSİKOLOJİSİ. Nobel Yayınları, Ankara.
COLLINS, B. W. (2011). THE INFLUENCE OF MEDIA USE ON RELIGIOUS INDIVIDUALS’ ATTITUDE TOWARD AND KNOWLEDGE OF SCIENCE, (Master Thesis), Baylor University.
COŞKUN, M. A. (2003). MEDYA VE DİN İLİŞKİSİ. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bursa.
ÇELİKKAYA, M. F. (2010). SEKÜLER BIR KUTSAL OLUŞTURMA ARACI OLARAK MEDYA VE DIN İLIŞKISI. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
DEMİR, H. (2009). MEDYA DİNDARLIĞI. Umran, 173, 26-40.
DEMİR, T. (2016). POSTMODERN PERSPEKTİFTEN POPÜLER KÜLTÜR VE DİNDARLIĞIN YENİ FORMLARI, Şırnak Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 7 (15), 117-133.
ICES-2018 1. Uluslararası Eğitim ve Sosyal Bilimlerde Yeni Ufuklar Kongresi Bildirileri
9-11 Nisan 2018 Istanbul, TÜRKİYE
91
GALE, T. MEDIA AND RELIGION. Encyclopedia of Religion, https://www.encyclopedia.com/environment/encyclopedias-almanacs-transcri..., (erişim tarihi: 18.03.2018).
HARON, M. (2010). RELIGION AND THE MEDIA: REFLECTIONS ON THEIR POSITION AND RELATIONSHIP IN SOUTHERN AFRICA. Global Media Journal, 4 (1), 28-50.
HOOVER, S. M. (1997). RELIGION IN A MEDIA AGE. Media and Theology Project Public Lectures. 1-7.
HOOVER, S. M. (2008). MEDIA AND RELIGION. University of Colorado at Boulder, USA.
HÖKELEKLİ, H. (2013). DİN PSİKOLOJİSİ. Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, Ankara.
HÖKELEKLİ, H. (2015), DİN PSİKOLOJİSİNE GİRİŞ. Dem Yayınları, İstanbul.
İNAN, M. (2013). LİSE ÖĞRENCİLERİNİN MEDYA-DİN İLİŞKİSİ ALGILARI. Bingöl Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 1, 121-146.
KARSLI, N. (2012). DİNDARLIK VE ÖFKE KONTROLÜ İLİŞKİSİ ÜZERİNE TECRÜBÎ BİR ARAŞTIRMA. Ekev Akademi Dergisi, 50, 57-70.
KARSLI, N. (2011). ÖFKE KONTROLÜ VE DİNDARLIK İLİŞKİSİ (ERZURUM ÖRNEĞİ). (Doktora Tezi), Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum
KAYA, F. Ş., UYSAL, V. (2015). GÜNÜMÜZDE DİNDARLIK VE TOPLUMSAL CİNSİYET ROLÜ ALGILARI ÜSTÜNE BİR ARAŞTIRMA. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8 (36), 646-662.
KIMTER, N. (2008). BENLİK SAYGISI VE DİNDARLIK İLİŞKİSİ. (Doktora Tezi), Uludağ Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Bursa.
KIZILGEÇİT, M. (2017). DİN PSİKOLOJİSİ’NİN 200’Ü. OTTO Yayınları, Ankara.
KIZILGEÇİT, M. (2011). YALNIZLIK UMUTSUZLUK VE DİNDARLIK İLİŞKİSİ. (Doktora Tezi), Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
KÖSE, A., AYTEN, A. (2012). DİN PSİKOLOJİSİ. Timaş Yayınları, İstanbul.
KURT, A. (2009). DİNDARLIĞI ETKİLEYEN FAKTÖRLER. Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 18 (2), 1-26.
MEHMEDOĞLU, A. U. (2013). DİN, DİNDARLIK VE DEĞERLER. İstanbul Sebahattin Zaim Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 173-189.
MUTLU, K. (1989). BİR DİNDARLIK ÖLÇEĞİ: SOSYOLOJİ’DE YÖNTEM ÜZERİNE TARTIŞMA. İslami Araştırmalar, 3 (4), 194-199.
NAZIROĞLU, B. (2015). DİN EĞİTİMİNİN GEREKLİLİĞİ AÇISINDAN DİNİ MEDYA OKURYAZARLIĞI. Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 15 (2), 191-220.
OKUMUŞ, E. (2006). GÖSTERİŞÇİ DİNDARLIK. Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi VI, 2, 17-35.
SAMBUR, B. “İslam dünyası medyaya yeterince önem vermiyor”, http://www.risalehaber.com/islam- dunyasi-medyaya-yeterince-onem-vermiyor-232895h.htm, (erişim tarihi: 18.03.2018).
TOKUR, B. (2011). STRES-DİNDARLIK İLİŞKİSİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA, (Doktora Tezi), Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum. TURAN, İ. (2007). MEDYADAKİ DİN ADAMI İMAJI ÜZERİNE BAZI DÜŞÜNCELER. OMÜ İlahiyat Fakültesi Dergisi, 24, 293-304.
YAKUT, S. (2016). ÖĞRETMENLERDE YABANCILAŞMA, YALNIZLIK VE DİNDARLIK İLİŞKİSİ, (Doktora Tezi), Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta.
YAPICI, A. (2002). DİNİ YAŞAYIŞIN FARKLI GÖRÜNTÜLERİ VE DOGMATİK DİNDARLIK. Ç. Ü. İlahiyat Fakültesi Dergisi, 2 (2), 75-118.
YAPICI, A. (2013). RUH SAĞLIĞI VE DİN. Karahan Kitabevi, Adana.
YENEN, İ. (2005). TELEVİZYONDA YAYINLANAN DİNİ PROGRAMLARIN İZLERKİTLENİN DİNİ TUTUM VE DAVRANIŞLARI ÜZERİNE ETKİLERİ, (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Erciyes üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kayseri.
YILDIZ, M. (2006). ÖLÜM KAYGISI VE DINDARLIK. İzmir İlahiyat Vakfı Yayınları, İzmir.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com