Levent Doğan, Uygur Türkçesi Grameri, İstanbul: Paradigma Akademi Yayınları, 2016, 295 s.

Uygur adı Çin kaynaklarında farklı şekillerde kullanılmaktadır. Bu kaynaklarda Kao-ch’e, Yüanho, Wu-hu, Wu-ho, Vei-ho, Hui-ho, Hui-hu” gibi pek çok şekilde Uygurlardan bahsedilmektedir (Doğan 2016: xiii). Köktürk yazıtlarında Uygurlardan ilk kez 716~717 yılına denk gelecek şekilde Uygur İlteberi’nin ismi vasıtasıyla bahsedilmiştir. Uygur adına Karabalgasun, Şine-Usu, Tes II, Suci, İyme 1 ve Şivet-Ulan yazıtlarında da rastlanılmaktadır. Ayrıca bunlardan başka, 1283 Numaralı Pelliot yazmaları içinde, 787-843 yılları arasında Tibet'e giden beş Uygur elçisinin raporları münasebetiyle, Uygur adı Tibetçe Ho-yo-hor şeklinde yazılmıştır (Gömeç 1999: 11-12). Uygurlar, 744-840 yılları arasında hüküm sürmüş ve Uygur adı bu dönemde devlet adı hâline gelmiştir. Uygurlar günümüzde Çin Halk Cumhuriyeti’ne bağlı Sincan Uygur Özerk Bölgesi’nde yaşamaktadır. Köklü bir geçmişe sahip olan Uygurların yaşadığı bu coğrafyada Köktürk, Uygur, Karahanlı, Harezm ve Çağatay Türkçesi ile eserler verilmiştir. Böylece Uygurlar bugün de zengin bir edebî dile, edebiyata ve oldukça canlı kültür hayatına sahiptir. Bugün dünyanın farklı bölgelerinde yaşayan yaklaşık 25 milyon1 Uygur bulunmaktadır. Bu durum günümüz Uygur dilinin ve kültürünün önemini göstermesi bakımından oldukça dikkate değerdir.