VAKİF VE VAKIF ESERLERİNİN RESTORASYONU.

Vakıf; (çoğulu: Evkaf) Toplumun yararına kişilerin servetlerini bağışlamaları ve bu amaçla bazı kurumlar meydana getirilmeleriyle oluşan hukuki sistemin adıdır. Bir malın şahsın mülkünden çıkartılarak belirli şartlarla hayri, dini, sosyal ve insani bir amaca sürekli olarak tahsis edilmesidir. Vakıf kelimesi, Arapça'da "durdurmak", "alıkoymak" manasına olup, ıstılah olarak VIII. asır ortalarından XIX. asır sonlarına kadarki devrede islam ülkelerinin içtimai ve iktisadi hayatında ehemmiyetli bir rol oynayan "dini-ictimai" bir müessesenin adıdır. Vakfın ilk hukuki tariflerine fıkıh kitaplarında rastlanır. Ancak, değişik mezheblerin ve hatta aynı mezhebe bağlı fakihlerin vakıf hakkındaki tarifleri birbirinden farklıdır 0) Vakıf sisteminin kuruluşu ve çalışması kısaca şöyledir: Taşınır veya taşınmaz servetini, tesir altında kalmaksızın , kendi rızasıyla toplum yararına adayan kişi, yani Vakıf (Vakfeden) bir belge düzenler. Buna Vakfiye ya da Vakıfname denir. Burada kurmayı vaad ettiği Mektep, Medrese ya da başka kuruluşun çalışmasına ilişkin bazı şatları, ilkeleri, bu kurumların yaşaması için gerekli mali kaynaklan (dükkan, tarla vs.), vakfın düzeni ve yönetimi ile ilgili şartları, Mütevelli denen vakıf yöneticisini, onun görevlerini ve haklarını belirtir. Vakfiye Kadı tarafından tasdik edildikten sonra hükümleri değiştirilmeden uygulanır. Vakfın denetimi Kadı ve Müftüler ile merkezde Evkaf işleri ile ilgili daire tarafından yapılır.