Journal Name:
- İstanbul Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi
| Author Name |
|---|
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language):
Bugün, Eski Türkçedeki ma/me ve ok}ok edatları gibi, bağlama, sıralama, belirtme ve bilhassa kuvvetlendirme vazifesi gören da/de, Batı Türkçesinde yaygın ve zengin kullanışı olan bir edattır. Husûsiyle Türkiye Türkçesinde değişik ve nüanslı olarak çok sık kullaAılan bu edatın belli başlı husûsiyefcleri şunlardır s
a. Daima ilgi kurduğu kelimeden sonra gelir.
bi Her çeşit kelime (isim, sıfat, fiil,'edat, zarf, zamir,..) ve gramer şekli (yalın, çekimli, teklik, çokluk...) ile kullanılır.
c; (ilgi kurduğu kelimeyi ya mânâ bakımından kuvvetlendirir, ya dikkati onun üstüne çekecek şekilde belirtir, yahut da onu önceki veya sonraki unsurlara bağlar. Fakat belirtme ve kuvvetlendirme fonksiyonu her türlü kullanışta esastır.
d. Sonuna geldiği kelimenin mânâsı veya cümledeki fonksiyonu üzerinde yaptığı değişiklik, o kelimenin cinsine (isim, zamir, edat.. oluşuna) ve gramer şekline (şimdiki zaman, gelecek zaman, zarf - fiil, sıfat- fiil... oluşuna) göre değişir; J
e. Vurgu kendinden önceki kelimenin son hecesindedir. 1
f. Başındaki d sesi ünsüz uyumuna tâbi değildir. Yani bu edat hiç bir zaman ta/te şeklini almaz. Yanlış kullananlar bu kaideyi çiğnemiş olurlar.
FULL TEXT (PDF):
- 1