OKUL ÖNCESİ DÖNEM ÇOCUĞUNUN KİŞİLİK GELİŞİMİNDE ROL MODELLİK VE ÇİZGİ FİLMLER

Adler, A. (1985). İnsanı Tanıma Sanatı. (çev. Ş. Başar). İstanbul: Dergâh Yayınları.
Akers, R. L., Krohn, M. D., Lanza, L. ve Radosevich, M. (1979). “Social Learning and
Deviant Behavior: A Specifi c Test of a General Theory”. American Sociological
Review, Vol. 44/s.636-638.
Ayrancı, Ü., Köşgeroğlu, N. ve Günay, Y. (2004). “Televizyonda Çocukların En Çok Seyrettikleri
Saatlerde Gösterilen Filmlerdeki Şiddet Düzeyi”. Anadolu Psikiyatri
Dergisi, Vol. 5/s.133–135.
Bandura, A.(1989). “Human Agency in Social Cognitive Theory”. American Sychologist-
American Psychological Association, Vol. 44/ No.9/ s.1175-1179.
Bandura, A. (1965). “Infl uence of Models’ Reinforcement Contingencies on the Acquisition
of Imitative Responses”. Journal of Personality and Social Psychology,
Vol. 1/ No. 6 / s. 593–594.
Bandura, A. (2001). “Social Cognitive Theory of Mass Communication”. Mediapsychology
III-Theoretical Integration and Research Synthesis Essay, s.275.
Bar-on, M. E. (2000). “The Effects of Television on Child Health: Implications and Recommendations”.
Arch Dis Child, Vol. 83/ s.289.
Bear, D. M., Peterson, R. F. ve Sherman, J. A. (1967). “The Development of Imitation by
Reinforcing Behavioral Similarity to a Model”. Journal of the Experimental
Analysis of Behavior, No. 5 (September). s.405–406.
Centerwal, B. S. (1992). “Television and Violence-The Scale of the Problem and Where
to Go From Here”. Special Communication-Jama, Vol. 267/ No. 22/s.
3059-3060.
Cesur, S. ve Paker, O. (2007). “Televizyon ve Çocuk: Çocukların Tv Programlarına İlişkin
Tercihleri”. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, Vol. 6/No.19/ s.107–108.
Cortes, C. (2005). “How the Media Teach”. Yearbook of the National Society for the
Study of Education, Vol. 104/ No. 1/s.55.
Cüceloğlu, D. (2002). İnsan ve Davranışı-Psikolojinin Temel Kavramları. İstanbul: Remzi
Kitabevi.
318 / EKEV AKADEMİ DERGİSİ
Yrd. Doç. Dr. Cemil ORUÇ
Yrd. Doç. Dr. Erhan TECİM
Hilal ÖZYÜREK
Dökmen, Ü. (2005). İletişim Çatışmaları ve Empati. İstanbul: Sistem Yayınları.
Dubow, E. F. ve Miller, L. S. (1996). Television Violence Viewing and Aggressive Behavior,
(ed. T. M. MacBeth). Tuning in to Young Viewers: Social Science
Perspectives on Television. London: Sage Publication.
Einhorn, H. J., Hogarth, R. M. ve Klempner, E. (1977). “Quality of Group Judgment”.
Psychological Bulletin, Vol. 84/ No. 1/160.
Erjem, Y. ve Çağlayandereli, M. (2006). “Televizyon ve Gençlik: Yerli Dizilerin Gençlerin
Model Alma Davranışı Üzerindeki Etkisi”. C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi,
Vol. 30/ No.1 /s.28.
Güler, T. ve Akman, B. (2006). “6 Yaş Çocuklarının Bilim ve Bilim İnsanı Hakkındaki
Görüşleri”. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Vol. 31/s. 62.
Güngör, E. (1996). Kültür Değişmesi ve Milliyetçilik. İstanbul: Ötüken Yayınları.
Güvenç, B. (1996). İnsan ve Kültür. İstanbul: Remzi Kitabevi.
Hogg, M. A. ve Reid, A. A. (2006). “Social Identity, Self-Categorization, and the Communication
of Group Norms”. Communication Theory, Vol.16/ s.7.
Huesmann, L. R., Eron, L. D., Lefkowitz, M. ve Walder, L. (1972). “Does Television
Violence Cause Aggression?”. American Psychologist, s.1120.
İbn Haldun (2001). Mukaddime. Beyrut: Daru’l-Erkam.
Kağıtçıbaşı, Ç. (2005). İnsan ve İnsanlar. İstanbul: Evrim Yayınları.
Kağıtçıbaşı, Ç. (2007). Kültürel Psikoloji-Kültür Bağlamında İnsan ve Aile. İstanbul: Evrim
Yayınları.
Karacoşkun, M. D. (2002). “Bireysel ve Toplumsal Çözülmede Televizyon Faktörü Üzerine
Düşünceler”. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, Vol
6/No.1/ s.228.
Kelman, H. C. (1961). Processes of Opinion Change. Public Opinion Quarterly, Vol. 25.
Spring. /s.62-66.
Krech, D. ve Crutchfi eld, R. S. (1980). Sosyal Psikoloji. (çev. E.Güngör). İstanbul: Ötüken
Yayınları.
Kula, D. N. (2007). “Elazığ’da Kurtlar Vadisi Dizisinin Alımlanması”. Afyon Kocatepe
Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Vol. IX/ No.2/s..265.
Kuntsche, E. N. (2004). “Hostility Among Adolescent in Switzerland? Multivariate Relations
Between Excessive Media Use and Forms of Violence”. Journal of
Adolescent Health, Vol.34/ s.230.
Kurugöl, Z., Yenigün, A. ve Özgür, T. (1994). “Üç-Oniki Yaş Grubu Çocuklar Üzerine
Televizyonun Etkileri ve Ailenin Televizyon Hakkında Düşünceleri”. Türk
Pediatri Arşivi, Vol.29/ No.1./ s.23 (http://journals.indexcopernicus.com/
abstracted erişim. 28.02.2011).
OKUL ÖNCESİ DÖNEM ÇOCUĞUNUN KİŞİLİK GELİŞİMİNDE 319
ROL MODELLİK VE ÇİZGİ FİLMLER
Le Bon, G. (2001). The Crowd-A Study of the Popular Mind. New York: Dover Publications,
Inc.
Milgram, S. (1965). Some Conditions of Obedience and Disobedience to Authority. Human
Relations, Vol. 18/ No:1/s.58
Oruç, C. (2009). İmam-ı Gazâli’nin Eğitim Anlayışı, (Yayımlanmamış Doktora Tezi),
M.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Oruç, C. (2011). Okul Öncesi Dönemde Çocuğun Din Eğitimi, İstanbul: Dem Yayınları.
Peker, H. (1998). Din ve Ahlak Eğitimi. Samsun: Aksi Seda Matbaası.
Piaget, J. (2007). The Child’s Conception of the World. Lanham: The Rowman & Littlefi
eld Publishing Group, Inc.
Piaget, J. (2002). Judgement and Reasoning in the Child. (Translated by Marjorie Warden).
Taylor & Francis.
Piaget, J. (t.y.). Judgment and Reasoning in the Child. Edinburg: The Edinburg Press.
Pighin, G. (2005). Çocuklara Değer Aktarımı. (çev. Ali Y. Gök ). İzmir: İlya Yayınları.
Sayar, K. (2000). Psikiyatri ve Kutsallık. İstanbul: İnsan Yayınları.
Seven, S. (2008). Çocuk Ruh Sağlığı. Ankara: Pegem Yayınları.
Singer, D.G. ve Singer, J.L. (1980). “Television Viewing and Aggressive Behavior in
Preschool Children”. Ann N Y Acad Sci, Vol. 347./ s.290.
Starbuck, E. D. (1908). The Psychology of Religion-An Empirical Study of the Growth of
Religious Consciousness. New York: The Walter Scott Pub. Co.
Şerif, M. ve Şerif, C. (1996). Sosyal Psikolojiye Giriş. (çev. M. Atakay ve A. Yavuz).
İstanbul: Sosyal Yayınları
Tekarslan, E. , Kılınç, T., Şencan, H. ve Baysal, A.C. (2000). Davranışın Sosyal Psikolojisi.
İstanbul: İ.Ü. İşletme Fakültesi Yayınları.
Turhan, M. (1997). Kültür Değişmeleri-Sosyal Psikoloji Bakımından Bir Tetkik. İstanbul:
İfav Yayınları.
Vianello, R., Tamminen, K. ve Ratcliff, D. (1992). The Religious Concepts of Children.
Handbook of Children’s Religious Education, (Ed. D. Ratcliff). Birmingham
Alabama: Religious Education Press.
Villani, S. (2001). “Impact of Media on Children and Adolescents: A 10-Year Review
of the Research”. American Academy of Child and Adolescent Psychiatry,
Vol. 40/ No.4/s.392.
Yörükoğlu, A. (2004). Çocuk Ruh Sağlığı-Çocuğun Kişilik Gelişimi Eğitimi ve Ruhsal
Sorunları. İstanbul: Özgür Yayınları.