Buradasınız

Anasayfa » Content

Yetişkin Yılmazlık Ölçeği: Türk Kültürüne Uyarlanması

An Adaptation the Resilience in Midlife Scale to Turkish Adults

Journal Name:

  • Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi

Publication Year:

  • 2014

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
The aim of this study is to test the validity and realiability of the factor structure of “The Resilience in Midlife Scale” developed for measuring the resilience levels of the individuals at the middle age period (35-60). The item total correlation coefficients as regards the reliability of The Resilience in Midlife Scale changed between .17 and .66, internal consistency coefficient was found to be 0,71. Test-retest correlation coefficient of The Resilience in Midlife Scale was found to be .85. The values regarding the Goodness-of Fit Indices in the confirmatory factor analyses carried out for construct validity were found to be χ2 = 1022,56 sd = 257 χ2/sd = 3,97; RMSEA value was found to be .70; of the indicators of model data fit, GFI, AGFI, NFI and CFI were taken respectively the values of .92, .90, .94 and .92. The validity and reliability of The Resilience in Midlife Scale for Turkey sample confirmed the structural model.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Bu çalışmanın amacı, 35-60 yaş aralığındaki bireylerin yılmazlık düzeylerini ölçmek için geliştirilen “The Resilience in Midlife Scale” faktör yapısının Türkiye örneklemi için geçerlik ve güvenirliğini test etmektir. Güvenirliğe ilişkin hesaplanan madde toplam korelasyon katsayıları .17 ile .66 arasında değişirken; iç tutarlık katsayısı ise .71, terst tekrar test güvenirliği .85 olarak bulunmuştur. Yapı geçerliğini test etmek için yapılan doğrulayıcı faktör analizinde uyum iyiliği testlerine (Goodness-of Fit Indices) ilişkin değerler χ2 = 1022,56 sd = 257 χ2/sd = 3,97; RMSEA değeri 0,70 bulunmuş; model-veri uyumu göstergelerinden GFI, AGFI, NFI ve CFI sırasıyla .92, .90, .94 ve .92 değerlerini almıştır. Ölçeğe ilişkin uyum ve hata indeksleri incelendiğinde ölçeğin yapı geçerliği sağlanmış ve elde edilen sonuçlar modeli doğrulamıştır.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-yetiskin-yilmazlik-olcegi-turk-kulturune-uyarlanmasi.pdf
  • 1
22
39
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Aypay, A. (2010). Genel Öz Yeterlik Ölçeği’nin (GÖYÖ) Türkçe’ye Uyarlama Çalışması. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 11(2): 113-131.
Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Aralık 2014, Sayı 32, 22 - 39
34
Basım, N. & Çetin, F. (2011). The reliability and validity of the resilience scale for adults Turkish version. Turkish Journal of Psychiatry, 22(2), 104-114.
Benard, B. (2004). Resiliency: What We Have Learned. San Francisco: WestEd Publishers.
Benetti, C. & Kambouropoulos, N. (2006). Affect-regulated indirect effects of trait anxiety and trait resilience on self-esteem. Personality and Individual Differences, 41, 341-352.
Block, J. & Kremen, A. (1996). IQ and ego resiliency: Conceptual and empirical connections and separateness. Journal of Personality and Social Psychology, 70, 349-361.
Brown, T. A. (2006). Confirmatory Factor Analysis for Applied Research. California: Age Publications, Inc.
Büyüköztürk, Ş. (2004). Veri analizi el kitabı. Ankara: Pegem Yayıncılık.
Büyüköztürk, Ş., Akgün, E. Ö., Özkahveci, Ö. Ve Demirel, F. (2004). Güdülenme ve öğrenme stratejileri ölçeğinin Türkçe formun Austın, G., Bates,S., Duerr. M., (2011)un geçerlik ve güvenirlik çalışması. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 4 (2), 207-239.
Büyüköztürk, Ş. (2008). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı: İstatistik, araştırma deseni SPSS uygulamaları ve yorum. Ankara: Pegem Akademi.
Connor, K. M. & Davidson, J. R. (2003). Development of a new resilience scale: the Connor-Davidson resilience scale (CD-RISC). Depressıon and Anxıety, 18(2), 76–82.
Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G. ve Büyüköztürk, Ş. (2010). Sosyal Bilimler İçin Çok değişkenli İstatistik: SPSS ve LISREL Uygulamaları. PEGEM Akademi. Ankara.
Eminağaoğlu, N. (2006). Güç koşullarda yaşayan sokak çocuklarında dayanıklılık (sağlamlık). YayımlanmamıĢ doktora tezi. Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. İzmir.
Floyd, F. J. & Widaman, K. F. (1995). Factor analysis in the development and refinement of clinical assessmrent instruments. Psychological Assessment. 7(3), 286-299.
Friborg, O., Hjemdal, O., Rosenvinge, J. H. & Martinussen, M. (2003). A new rating scale for adult resilience: what are the YYÖ’nün central protective resources behind healthy adjustment? International Journal of Methods in Psychiatric Research, 12, 65-76.
Garmezy, N. (1991). Resiliency and Vulnerability. To adverse developmental outcomes associated with poverty. American Behavioral Scientist. 34, 416-430. EJ 430590.
Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Aralık 2014, Sayı 32, 22 - 39
35
Gürgan, U. (2006). Yılmazlık ölçeği (YÖ): Ölçek geliştirme, güvenirlik ve geçerlik çalışması. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 39 (2), 45-74.
Henderson, N. & Milstein, M. M. (1996). Resiliency in schools: Making it happen for students and educators. Thousand Oaks, California: Corwin Pres.
Higgins, G. (1994). Resilient adults: Overcoming a cruel past. San Fransisco: Jossey-Bass.
Hooper, D., Coughlan, J. & Mullen, M. (2008). Structural equation modeling: Guidelines for determining model fit. The Electronic Journal of Business Research Methods, 6(1), 53-60.
Joseph, J. M. (1994). The resilient child: preparing today’s youth for tomorrow’s world. Cambridge, Massachusetts: Perseus Publishing.
Kaner, S. ve Bayraklı, H. (2010a). Aile Yılmazlık Ölçeği: Geliştirilmesi, geçerliği ve güvenirliği. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 11(2), 47-62.
Kaner, S. ve Bayraklı, H. (2010b). Psychometric properties of the mother resilience scale. Educational Sciences and Practice, 9(17), 77-94.
Karaırmak, Ö. (2007). Investigation of personal qualities contributing to psychological resilience among earthquake survivors: A model testing study. Yayınlanmamış doktora tezi, Ortadoğu Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Kline, R. B. (2005). Principles and Practice of Structural Equation Modeling (Second Ed.). NY: Guilford Publication, Inc.
Krovetz, M. L. (1999). Fostering Resiliency. California: Corwin Press.
Köker, S. (1991). Normal ve sorunlu ergenlerin yaşam doyumu düzeyinin karşılaştırılması. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Luthar, S., Cicchetti, D. & Becker, B. (2000). The construct of resilience: A critical evaluation and guidelines for future work. Child Development, 71(3), 543-562.
Maghadam, M. A. (2006). Predictors of resilient successful life outcomes in persons with disabilities: Toward a model of
personal resilience. Unpublished Doctoral Thesis. The George Washington University.
Masten, A. S. (1999). Resilience comes of age: Reflections on the past and outlook for the next generation of
Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Aralık 2014, Sayı 32, 22 - 39
36
research. In M. D. Glantz, J. Johnson L. Huffman (Eds.), Resilience and development: Positive life adaptations (pp. 282–296). New York: Kluwer Academic/Plenum Publishers.
Masten, A. S. (2001). Ordinary magic: resilience processes in development. American Psychologist, 56(3), 227-238.
Masten, A.,& Reed, M. (2005). Resilience in development. In C.R. Snyder & S.J. Lopez (Eds.), Handbook of positive psychology (pp. 74-88). Oxford: Oxford University Press.
Martinek, T.J. & Hellison, D. R. (1997). Fostering resiliency in underserved youth through physical activity. Quest, 49:34-39.
Öğülmüş, S. (2001). Bir kişilik özelliği olarak yılmazlık. I. Ulusal Çocuk ve Suç Sempozyumu: Nedenler ve Önleme Çalışmaları, Ankara (29-30 Mart).
Reich, J. W., Zautra, A. J. & Hall, J. S. (2010). Handbook of adult resilience. New York: The Guilford Press.
Ryan, L. & Caltabiano, M. (2009). Development of a new resilience scale: The resilience in midlife scale. Asian Social Science, 5(11), 39-51.
Schumacker, R. E. & Lomax, R. G. (1996). A Beginner's Guide to Structural Equation Modeling. (Frst Edition). NJ: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
Steinhardt, M. & Dolbier, C. (2008). Evaluation of a resilience intervention to enhance coping strategies and protective factors and decrease symptomatology. Journal of American College Health, 56(4), 445-453.
Sümer, N. (2000). Yapısal Eşitlik Modelleri. Türk Psikoloji Yazıları. 3(6), 49-74.
Tabachnick, B. G. & Fidel, L. S. (2001). Using Multivariate Statistics (Fourth Edition ed.). M. A.: Allyn & Bacon, Inc.
Tavşancıl, E. (2002). Tutumların ölçülmesi ve SPSS ile veri analizi. Ankara: Nobel Yayınları, 399.
Tedeschi, R. & Kilmer, R. (2005). Assessing strengths, resilience, and growth to guide clinical interventions. Professional Psychology: Research and Practice, 36(3), 230-237.
Terzi. Ş. (2008). Üniversite Öğrencilerinde Kendini Toparlama Gücünün İçsel Koruyucu Faktörlerle İlişkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 35: 297-306.
Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Aralık 2014, Sayı 32, 22 - 39
37
Yetim, Ü. (1993). Life satisfaction: A study based on the organization of personal projects. Social Indicators Research, 29(3), 277-289.
Wagnild, G. M. & Young, H. M. (1993). Development and psychometric evaluation of the resilience scale. Journal of Nursing Measurement, 1, 165-178.
Werner, E. & Smith, R. (1992). Overcoming the odds: High-risk children from birth to adulthood. New York: Cornell University Press.
Windle, M. (1999). Critical conceptual and measurement issues in the study of resilience. In M. D. Glantz & J. L. Johnson (Ed.), Resilience and Development: Positive life adaptations (pp.161-178). New York: Kluwer Academic/Plenum Publishers.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com