You are here

Home » Content

Anaokulu Kaynaştırma Sınıfında Yer Alan Özel Gereksinimli Bir Çocuğun Sosyal Oyun ve Sosyal İletişim Özellikleri

Properties of Social Games and Social Interactions of a Special Needed Child in Inclusive Preschool Education

Journal Name:

  • Cumhuriyet International Journal of Education

Publication Year:

  • 2013

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
The purpose of the study was to analyze a special needed children’s social play and properties of social interactions. The study was a descriptive qualitative research. Case study approach was applied and time intervals used to determine the behaviors. 1200 minutes of free play episodes were tape recorded and five minutes time intervals were used. Results revealed that a child with cognitive delay play less group play (521) comparing to her peers. Considerately intensive parallel play had been observed (%50). Even though her isolated play rate (%17) came after the group and parallel play, it was also high considering her age level. Results related to social play properties indicated that she often interacts with adults (%44). Her interactions often developed as a respond (%49) to interaction attempts. Even though her emotional status were mostly positive (%59) in interactions, she was not engaged in any interactions %33 of the time. Her interactions showed some development (%40) yet, she also had a high level of repetition (%27). These results and disadvantages are typical for special needed children however it has been found that the components of social interaction and group play can be used to improve her social abilities.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Bu çalışmanın amacı, anaokulu kaynaştırma grubunda yer alan özel gereksinimli bir çocuğun, sosyal oyun ve sosyal iletişim özelliklerinin incelenmesidir. Betimsel olan bu çalışmada, nitel araştırma yöntemlerinden örnek olay incelemesi kullanılmıştır. Çocuğun 1200 dakikalık serbest zaman etkinlikleri oyun davranış gözlem formu ve sosyal iletişim özellikleri gözlem formu kullanılarak beşer dakikalık zaman aralığı kaydı ile değerlendirilmiştir. Çalışma sonuçları zihinsel gerilik gösteren çocuğun akranlarına göre daha az grup oyunları oynadığını (%21), daha çok paralel oyun oynadığını (%50) göstermiştir. İzole oyunlar son sırada gelse de (%17), oldukça yüksek bulunmuştur. Sosyal iletişim özelliklerine bakıldığında, çocuk daha çok yetişkinler ile iletişim kurmakta (%44) ve iletişimin şekli daha çok karşılık verme (%49) olarak gerçekleşmektedir. Bu iletişimlerin çocuğu akranları ile ya da yetişkinler ile grup oyunu oynamaya yönlendirmemektedir. İletişim sırasında çocuğun duygusal durumu olumlu (%59) olduğu halde, sosyal iletişimde olmadığı zaman dilimi oldukça fazladır (%33). Çocuğun kurduğu iletişimlerin niteliğinde gelişim görülse de (%40), tekrar oranı (%27) oldukça yüksek bulunmuştur. Özel gereksinim gösteren çocuklar için normal sayılabilecek bu dezavantajlar, çocuğun sosyal iletişim özelliklerinin bileşenleri doğru kullanılarak en aza indirilebilir.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon 2291-12924-2-pb.pdf
  • 3
99-108
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Arslan, E., Erbay, F., & Saygın, Y. (2010). Yaratıcı drama ile bütünleştirilmiş iletişim becerileri eğitiminin çocuk gelişimi ve eğitimi bölümü öğrencilerinin iletişim becerilerine etkisinin incelenmesi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (23), 1-8.
Athey, I. (1988). The relationship of play to cognitive, language and moral development, in Bergen, D. (Ed.) Play as a Medium for Learning and Development. Porsmouth, N.H: Heinemann Educational Books, Inc., pp. 81-101. Burgoon, J. K., Berger, C. R. and Waldron, V. R. (2000), Mindfulness and Interpersonal Communication. Journal of Social Issues, 56: 105–127.
Büyüköztürk Ş.; Çakmak, E.; Akgün, Ö.; Karadeniz, Ş.; ve Demirel, F. (2010). Bilimsel Araştırma Yöntemleri, Pegem, Ankara. Cüceloğlu, D. (1997). Yeniden insan insana. İstanbul:Remzi Kitabevi. Duman, G., Temel, Z.F. (2011). Türkiye ve amerika birleşik devletleri’nde anasınıfına devam eden çocukların oyun davranışlarının incelenmesi. Kırıkkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, (1)1, 279-298.
Kırcaali-İftar, G. (1992). Özel eğitimde kaynaştırma. Eğitim ve Bilim, 16, 45-50. Kihlstrom, J. F. (2010). The person-situation interaction. In D. Carlston (Ed.), Oxford handbook of social cognition. New York: Oxford University Press.
Knox, S. H. (1997). Play and play styles of preschool children. PhD thesis, University of Southern California, California. Kohler, F. W. & Strain, P. S. (1993). Teaching preschool children to make friends. Teaching Exceptional Children, 25, 41-43. Kolaitis G., (2008). Young people with intellectual disabilities and mental health needs. Current Opinion in Psychiatry. 2008 Sep;21(5):469-73. Leseman, P.P.M., Rollenberg, L., & Rispens, J. (2001). Playing and working in kindergarten: Cognitive co-construction in different educational situations. Early Childhood Research Quarterly, (16)3, 363-384.
MEB, (2010). Okullarımızda kaynaştırma, 3N1K. MEB Özel Eğitim Rehberlik ve Hizmetler Genel Müdürlüğü, Ankara.
Odom, L S., Deciyan, M., Lenkins. R.J. (1984). Integrating handicapped and nonhandicap-ped preschoolers: Developmental impact on nonhan-dicapped children. Exceptional Children, 51(1), 41 -48.
Parten, M. (1933). Social play among preschool children. Journal of Abnormal and Social Psychology, 28, 136-147.
Rubin, K.H. (1989). The Play Observation Scale (POS). Waterloo: University of Waterloo. Siperstein, G. N., Leffert, J. S., & Wenz-Gross, M. (1997). The quality of friendships between children with and without mental retardation. American Journal on Mental Retardation, 102 (2), 55-70.
Smilansky, S. (1990). Sociodramatic play: its relevance to behavior and achievement in school, in Klugman, E. ve Smilansky, S. (Eds.) Children’s Play and Learning. N.Y.: Teacher’s College Press, 18-42.
Sucuoğlu, B., Özokçu, O. (2005). Kaynaştırma öğrencilerinin sosyal becerilerinin değerlendirilmesi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 6(1), 41-57. Tuğrul, B. (2002). The impact of different activity programmes on children's play behavior and their interactions. Defectologia, (4), 81-91. Vaughn, S., Elbaum, B., Schumm, J., & Hughes, T. (1998). Social outcomes for students with and without learning disabilities in inclusive classrooms.Journal of Learning Disabilities, 31, 428-436.
Cumhuriyet International Journal of Education-CIJE
e–ISSN: 2147-1606
Vol 2 (3), July 2013, pp. 99-108
106
Zirpoli, T., & Melloy, K. (1997). Behavior management: Applications for teachers and partners (2nd ed.). Upper Saddle River, NJ:Prentice Hall.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com