Buradasınız

Anasayfa » Content

Okul Çağı Çocuklarının Oyun Kavramına İlişkin Algılarının ve Oyun Tercihlerinin Değerlendirilmesi

Journal Name:

  • Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi

Publication Year:

  • 2013

Key Words:

Keywords (Original Language):

Author NameUniversity of AuthorFaculty of Author
Abstract (2. Language): 
Evaluating the perceptions of school-aged children about game concept and game preferences. This study was undertaken to examine if there are any differences in perceptions of the game concept, game preferences, and the reasons for playing of school-aged children according to same variables or not. This embedded multiple case study carried out with 20 boys and 20 girls (totally 40) between the ages of 7 and 11 years attending 1-5 grades of elementary school education in Konya-Turkey. In the study semi-structured interview technique has been used. Results of the study can be summarized as follows: The main criterion which the children use for deciding if an activity is a game or not is fun. Stress, obligatory in participation and adult management prevent the children to join the games in classes. Children generally perceived the games as their occupation. Game and toy preferences are forming by the gender stereo-types and age.
Bookmark/Search this post with
Abstract (Original Language): 
Bu çalışma, okul çağı çocuklarının oyun kavramına ilişkin algılarının, oyun tercihlerinin ve oyun oynama sebeplerinin bazı değişkenlere göre farklılık gösterip göstermediğinin değerlendirilmesi ve bu verilerin oyunun bir öğretim yöntemi olarak kullanılma sürecine bir kaynak olacak biçimde yorumlanması amacıyla gerçekleştirilmiştir. İç içe geçmiş tek durum deseninde tasarlanan araştırma, 2009–2010 öğretim yılında, 7-11 yaşları arasında, Konya İlinde bulunan bir ilköğretim okulunun, 1-5. sınıflarında öğrenim gören 20 kız ve 20 erkek (toplam 40) öğrenci ile yürütülmüş bir durum çalışmasıdır. Çalışmada yarı yapılandırılmış görüşme tekniği kullanılmıştır. Araştırmanın sonuçları şu şekilde özetlenebilir: Çocukların, her hangi bir aktivitenin oyun olup olmadığına karar vermede kullandıkları temel ölçüt eğlencedir. Stresli ortamlar, katılımın zorunlu ve yönetimin yetişkinlerde olması, çocukların derslerdeki oyunlara katılımını engellemektedir. Çocuklar genellikle oyunu kendilerine ait bir etkinlik olarak değerlendirmektedirler. Oyun ve oyuncak tercihleri cinsiyete ilişkin kalıp yargılarla ve yaşla birlikte şekillenmektedir.
FULL TEXT (PDF): 
PDF icon arastirmax-okul-cagi-cocuklarinin-oyun-kavramina-iliskin-algilarinin-oyun-tercihlerinin-degerlendirilmesi.pdf
  • 2
15
31
  • Turkish

REFERENCES

References: 

Açıkgöz, K. Ü. (2003). Aktif Öğrenme. İzmir: Eğitim Dünyası Yayınları.
Bakar, A.; Tüzün, H.; Çağıltay, K. (2008). Öğrencilerin Eğitsel Bilgisayar Oyunu Kullanımına
İlişkin Görüşleri: Sosyal Bilgiler Dersi Örneği. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi
Dergisi, 35, 27-37
Bakar-Corez, A.; Tüzün, H.; Çağıltay, K. (2010). Use of Educational Games in Classroom:
Challenges and Barriers. IODL & ICEM International Joint Conference and Media Days.
Anadolu Üniversitesi – Eskişehir, 6-8 Ekim.
Barnes, P. (2004). Personal, Social and Emotional Development of Children. Oxford: Blackwell
Publishing.
Benjamin, H. (1932). Age and sex differences in the toy preferences of young children. Journal of
Genetic Psychology, 41, 417-429.
Bundy, A. C. (1997). Play and playfulness: what to look for. In Parham, L. D. & Fazio, L. S. (Eds.),
Play in occupational therapy for children (pp. 52-66). St Louis: Mosby.
Ceglowsky, D. (1997) Understanding and Building upon Children’s Perceptions of Play Activities in
Early Childhood Programs. Early Childhood Education Journal, 25(2), 107-112.
Cliff, J. M. (1990). Navajo games. American Indian Culture and Research Journal, 14, 1-81.
Cole, L., & Morgan J. (1968). Çocukluk ve Gençlik Psikolojisi. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
Connolly, J.A. (1983). A review of sociometric procedures in the assessment of social competencies
in children. Applied Research in Mental Retardation, 4, 315-327.
Creswell, J.W. (2003). Research design: Qualitative, quantitative, and mixed methods approaches.
California: Sage Publications Inc.
Culp, K. M., & Honey, M. (2002). Imagining less-gendered game worlds. In N. Yelland, A. Rubin &
E. McWilliam (Eds.), Ghosts in the machine: Women's voices in research with technology (pp.
33-53). New York: Peter Lang Publishing.
Cüceloğlu, D. (2002). İnsan ve Davranışı. İstanbul: Remzi Kitabevi.
Dönmez, N. B. (1999). Oyun Kitabı. İstanbul: Esin Yayınevi.
Driscoll, A., & Nagel, N. G. (2002). Early Childhood Education, Birth-8: The World of Children,
Families, and Educators. Boston: Allyn & Bacon
Eifermann, R. R. (1971). Social play in childhood. In R. E. Herron & B. Sutton-Smith (Eds.).
Child’s play (pp.270-297). New York: Wiley.
Ekiz, D. (2003). Eğitimde Araştırma Yöntem ve Metotlarına Giriş: Nitel, Nicel ve Eleştirel Kuram
Metodolojileri. Anı Yayıncılık, Ankara.
Fein, G. G. (1981). Pretend play in childhood an integrative review. Child Development, 52, 1095-
1118.
Flavell, J. H., Miller, P. H., & Miller, S. A. (2002). Cognitive development. Upper Saddle River, NJ:
Prentice Hall.
Harper, L., & Huie, K. (1998). Free play use of space by preschoolers from diverse backgrounds:
Factors influencing activity choices. Merrill-Palmer Quarterly, 44, 423–446.
Hazar, M. (2000). Beden Eğitimi ve Sporda Oyunla Eğitim. Ankara: Tutibay Yayınları.
Ihn, H. (1998). Preschool children’s play behaviors and equipment choices in an outdoor
environment. Unpublished research report, University of Texas at Austin.
Isenberg, J. P., & Jalongo, M. R. (2001). Creative expression and play in early childhood. Upper
Saddle River, NJ: Prentice Hall.
İnal, Y., Çağıltay, K., Sancar, H. (2005). Factors Effecting on Game Preferences of Children. TBD
Bilişim Kurultayı, Ankara, s.145-149.
Karakuş, T., İnal, Y., Çağıltay, K. (2008). A descriptive study of Turkish high school students’
game-playing characteristics and their considerations concerning the effect of games.
Computers in Human Behavior, 24, 2520-2529.
Okul Çağı Çocuklarının Oyun Kavramına İlişkin Algılarının ve Oyun Tercihlerinin
Değerlendirilmesi
30
Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi
Kirazoğlu, E. (2000). Ünitelere göre hazırlanmış oyunlar: eğitim fakülteleri, okul öncesi ve sınıf
öğretmenleri için. İstanbul: Ezgi Yayınları
Martin, C. L., & Halverson, C.F. (1981). A schematic processing model of sex typing and
stereotyping in children. Child Development, 52, 1119-1134.
Matthews, W. (1977). Modes of transformation in the initiation of fantasy play. Developmental
Psychology, 13, 212-216.
McLoyd, V. (1980). Modes of transformation in the pretend play of black, low-income children.
Child development, 51, 1133-1139.
Miller, E., & Kuhaneck, H. (2008). Children’s perceptions of play experiences and the development
of play preferences: A qualitative study. American Journal of Occupational Therapy, 62, 407–
415.
Miles, M. B. & Huberman, A. M. (1994). Qualitative data analysis (2nd ed.) Thousan Oaks, CA:
Sage.
Morrison, G.S. (1998). Early Childhood Education Today. Upper Saddle River, New Jersey
Morrison, J. & Anders, T. F. (2001). Interviewing Children and Adolescents. New York: The
Guilford Pres.
O’Brien, M., & Huston, A. C. (1985). Development of sex-typed play behavior in toddlers.
Developmental Psychology, 21, 866-871.
Ormalıoğlu, M. (1999). Niçin Oyun? Çocuğun Gelişiminde ve Çocuğu Tanımada Oyunun Önemi.
İstanbul: Özne Yayınları.
Özdoğan, B. (1997). Çocuk ve Oyun (Çocuğa Oyunla Yardım). Ankara: Anı Yayıncılık.
Parham, L. D., & Primeau, L. A. (1997). Play and occupational therapy. In L. D. Parham & L. S.
Fazio (Eds.), Play in occupational therapy for children (pp.2-21). St. Louis, MO: Mosby.
Pellegrini, A. D. (1992). Preference for outdoor play during early adolescence. Journal of
Adolescence, 15, 241-254.
Piaget, J. (1962). Play, Dreams, and Imitation ın Childhood. New York: Norton.
Pierce, D. (2000). Maternal management of the home as a developmental play space for infants and
toddlers. American Journal of Occupational Therapy, 54, 290–299.
Razon, N. (1985). Okulöncesi Eğitimde Oyunun, Oyunda Yetişkinin İşlevi. Ya-Pa Okulöncesi
Eğitimi ve Yaygınlaştırılması Semineri. İstanbul.
Roberts, P., & Priest, H. (2006). Reliability and validity in research. Nursing Standard, 20, 41-45.
Rothlein, L., & Brett, A. (1987). Children’s teachers’ and parents’ perceptions of play. Early
Childhood Quarterly, 5, 495-512.
Rogers, C.S., & Sawyers, J.K. (1988). Play in the Lives of Children. USA: NAEYC Publications.
Sanders, K. M., & Harper, L. V. (1976). Free-play fantasy behavior in preschool children: Relations
among gender, age, season, and location. Child development, 47, 1182-1185.
Shigaki, I. (1991). An examination of social interaction and play activities of infants and toddlers in
Japanese day care. (ERIC No. ED 338419)
Singer, J. L. (1973). The child’s world of make-believe: Experimental studies of imaginative play.
New York: Academic Press.
Thorne, B. (1993). Gender Play: Girls and Boys in School. New Jersey: Rutgers University Press
Twycross, A., & Shields, L. (2005). Validity and reliability-what’s it all about? Paediatric Nursing,
17(1), 36.
Vygotsky L. (1967). Play and its Role in the Mental Development of the Child. Soviet Psychology,
5, 6-18.
Whitehead, M. (1980). The Book of The Child. Edinburgh: Scottish Healt Education Unit.
Wing, L. A. (1995) Play is not the work of the child: young children’s perceptions of work and play.
Early Childhood Research Quarterly, 10(2), 223-247.
Wood, E., & Attfield, J. (1996). Play, Learning and the Early Childhood Curriculum. London: Paul
Chapman Publishing.
Yavuzer, H. (2000). Okul Çağı Çocuğu. İstanbul: Remzi Kitabevi
Yıldırım, A., & Şimşek, H. (2005). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin
Yayınları.

Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com