ACAR, M. Vd. (2006). Ortaöğretim Dil ve Anlatım 9. Sınıf. Sakin Öner (Editör). Ankara: MEB Yayınları.
ADALI, O. (2004). Türkiye Türkçesinde Biçimbirimler (2. Basım). İstanbul: Papatyayayınları
AKSAN, D. (1995). Her Yönüyle Dil Ana Çizgileriyle Dilbilim. Ankara: TDK Yayınları.
AYDIN, Ö. (1997). Anadili Eğitimi, Yabancı Dil Öğretimi ve Evrensel Dilbilgisi. Dil Dergisi, 54, 23-30.
BABA, O. (2001). Tamlayan Durumu Üzerine Bir Deneme. Türk Dili,14 (83), 29-33.
BALTA, A. Vd. (2005a). Türk Dili ve Edebiyatı Türk Dili Lise I. Sakin Öner (Editör). Ankara: MEB Yayınları.
BALTA, A. Vd. (2005b). Türk Dili ve Edebiyatı Türk Dili Lise II. Sakin Öner (Editör). Ankara: MEB Yayınları.
BANGUOĞLU, T. (2007). Türkçenin Grameri (8. Basım). Ankara:.TDK Yayınları:
528.
BAYRAV, S. (1998). Yapısal Dilbilimi (2. Basım). İstanbul: Multilingual.
BOZ, E. (2007). Türkiye Türkçesinde +{A} Durum Biçimbirimi. Ankara: Gazi Kitapevi.
BUSSMANN, H.
(1998)
. Routledge Dictionary Of Language And Linguistics. (İngilizceye Çev.: Trauth, G. And Kazzazi, K.). London: Routledge.
BÜYÜKKANTARCIOĞLU, N. (2000). Türkçe Sözcük Biçimlenmesinde Düzlemler ve Türetmeler. Hacettepe Üniversitesi, Edebiyat Fakültesi Dergisi, 17 (1), 81-94.
Crystal, D. (2008). A Dictionary of Linguistics and Phonetics (6th Edition). Malden -Oxford: Blackwell.
DEMİR, N. ve YILMAZ, E. (2006) Türk Dili El Kitabı (3. Baskı). Ankara: Grafiker.
DİLAÇAR, A. (1971). Gramer: Tanımı, Adı, Kapsamı, Türleri, Yöntemi, Eğitimdeki Yeri ve Tarihçesi. TDAY Belleten, 1971, 83-145.
DURGUT, H. (2004). Türkçede Yalın Hâl Kavramı Üzerine. TDAY Belleten, 2004/II,
71-78.
EKER, S. (2003). Çağdaş Türk Dili (2.Baskı). Ankara: Grafiker Yayınları.
ERCİLASUN, A.B. (1995) Türkçede Emir ve İstek Kipi Üzerine. Türk Gramerinin Sorunları Toplantısı I. Ankara: TDK Yayınları, 61-66.
ERCİLASUN, A.B. (2000). Türkiye Türkçesinde Yardımcı Ses. Hasan Eren Armağanı. Ankara: DK Yayınları, 128-135.
ERGİN, M.(2004). Türk Dil Bilgisi, İstanbul: Bayrak Basın/ Yayım/ Tanıtım
ERKMAN-AKERSON, F. Ve Ozil, Ş. (1998). Türkçede Niteleme (Sıfat îşlevli Yan Tümceler). İstanbul: Simurg Yayıncılık
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 6/3 Summer 2011
1202
Mehmet SOLMAZ
ERKMAN-AKERSON, F. (2000). Türkçe Örneklerle Dile Genel Bir Bakış. İstanbul: Multilingual.
GENCAN, T.N. (1992). Dilbilgisi Lise I-II-III (27. Basım). İstanbul: Kanaat Yayınları.
GÜLENSOY, T. (2007). Türkçe Sözcüklerin Köken Bilgisi Sözlüğü. Ankara: TDK
Yayınları.
HUBER, E. (2008). Dilbilime Giriş. İstanbul: Multilingual.
KAHRAMAN, T. (1999) Çağdaş Türkiye Türkçesinde Ad Çekimi Eklerinin Kullanım Özellikleri ve İşlevleri. Türk Gramerinin Sorunları II. Ankara: TDK Yayınları.
278-297.
KARAHAN, L. (1999). Yükleme (Accusative) ve İlgi (Genitive) Hâli Ekleri Üzerine
Bazı Düşünceler. III. Uluslar Arası Türk Dili Kurultayı, 1996-Ankara, 605¬611.
KARAÖRS, M. (2005). Ders Kitaplarındaki Yardımcı Seslerle İlgili Bilgi Yanlışları.
Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 19, 27-36.
KERİMOĞLU, C. (2008). Türkiye Türkçesi Gramerciliğinde Çokluk ve İstek
Kategorileri. Modern Türklük Araştırmaları Dergisi, 5(3),140-155.http://mtahumanity.ankara.edu.tr/V-3Eylul2008/ oz5-
32008/36_MTAD_53_CKerimoglu.htm (ET: 23.06.2008)
KOCAMAN, A. (1983). Türkçede Kip Olgusu Üzerine Görüşler. TDAY Belleten, 1980/1981 , 81-85.
KORKMAZ, Z. (2003). Türkiye Türkçesi Grameri (Şekil Bilgisi). Ankara: TDK Yayınları.
KORKMAZ, Z. (2007). Gramer Terimleri Sözlüğü (3. Baskı). Ankara: TDK Yayınları.
LYONS, J. (1983). Kuramsal Dilbilime Giriş. (Çev. Ahmet Kocaman). Ankara: TDK Yayınları.
TOKLU, M.O. (2003). Dilbilime Giriş. Ankara: Akçağ Yayınları.
UĞURLU, M. (2003). Türkiye Türkçesinde Bakış (Aspektotempora). Türkbilig
2003/5, 124-133.
UZUN, N. E. (2000). Ana Çizgileriyle Evrensel Dilbilgisi ve Türkçe. İstanbul: Multilingual.
UZUN, N.E. (2004). Dünya Dillerinden Örnekleriyle Dilbilgisinin Temel Kavramları Türkçe Üzerine Tartışmalar. İstanbul: Multilingual.
UZUN, N.E. (2006a). Biçimbilim Temel Kavramlar. İstanbul: Papatya Yayıncılık.
UZUN, N.E. (2006b). Biçimbilim. Dilbilim Temel Kavramlar Sorunlar Tartışmalar. A. Kocaman (Yay. Haz.). Ankara: Dil Derneği Yayınları, 43-62.
ÜSTÜNOVA, K. (2007). Yalın Durum Karmaşası. Türkoloji Arastırmaları/TurkishStudies,2(2),736-748. http: //turkishstu dies. net/ sayilar/ sayi4/%C3% BCst %C3%BC novakerime. pdf (ET: 21.04. 2008).
Turkish Studies
International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic
Volume 6/3 Summer 2011
Ortaöğretim Ders Kitaplarındaki.
1203
ÜSTÜNOVA, K. (2008). Türkiye Türkçesi Ad îşletimi (Biçim Bilgisi). İstanbul: Kesit
Yayınları.
VARDAR, B. (1998). Dilbilimin Temel Kavram ve îlkeleri. İstanbul: Multilingual. VARDAR, B. (2002). Açıklamalı Dilbilim Terimleri Sözlüğü. İstanbul: Multilingual.
VENDRYES, J. V. (2001). Dil ve Düşünce, (Çev. Berke Vardar). İstanbul:
Multilingual.
YILMAZ, E. (2007). Tarihsel Sesbilgisi ve
Biçimbilgis
i Araştırmalarının Dilbilim Çalışmalarına Olası Katkıları ve Terimler Üzerine Birkaç Söz. Erdem, 48,
203-220.
YÜKSEL, S. (2006). Türkçede Biçim ve Cümle Dersleri. İstanbul: Multilingual
Turkish
Thank you for copying data from http://www.arastirmax.com